ตามหัวข้อเลยค่ะ เรากำลังอยู่ในวัยเรียนมหาลัย พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เรายังไม่เกิด ทวดเป็นคนเลี้ยงเรากับพี่มาตั้งแต่เล็กเลย และพ่อก็ได้เสียชีวิตไปแล้ว แม่แต่งงานใหม่ตั้งแต่เราอยู่ป.3 จนเราอยู่ม.1 พี่เราอยู่ม.3 เรารู้สึกว่าแม่เปลี่ยนไป แม่จะชอบพูดจาเสียดสีเรากับพี่ ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร ครั้งนึงแม่เคยส่งข้อความมาในไลน์ว่า “ถ้าไม่เห็นว่าแม่เป็นแม่ ก็บอกนะ” มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยจะสนิทกับแม่เหมือนตอนเด็กๆ

ตั้งแต่เด็กจนโตเราทำงานบ้านไม่เคยขาดตกบกพร่อง แต่พอแม่กลับมาอยู่ด้วย แม่ก็จะชอบพูดจาเสียดสีเหมือนเราเป็นคนขี้เกียจ อย่างเช่นเวลาว่างเรานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่โซฟา แม่เดินเข้ามาเห็นก็จะพูดว่าสบายเนาะ พอใกล้จะจบม.6 เราจะต้องไปเรียนต่อมหาลัย แม่ก็อึกอักเหมือนแม่อยากส่งเราเรียน ครั้งนึงเพื่อนมาบ้าน แม่ก็พูดใส่เราว่า “มันอยากเรียนก็ให้มันไปหาเงินเรียนเอง” (พูดให้เพื่อนได้ยิน) จนเราได้เรียนมหาลัย แต่เงินที่ส่งเราเรียนไม่ได้เป็นเงินจากการทำงานของแม่ ระหว่างที่เราเรียนปี1 เราคุยกับแม่มากขึ้น คุยกันปกติ จนเราปิดเทอม แม่มารับกลับบ้านก็พูดขึ้นว่า “ถ้ากลับไปแล้วไม่ทำงานบ้านจะไม่ส่งเรียน” เราได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกตะหงิดใจ มีหลายเหตุการณ์มาก ที่แม่ทำให้เรารู้สึกว่าเราต้องทำงานบ้านเพื่อแลกกับเงินที่พ่อแม่ให้หรือเงินที่ส่งเราเรียน ทั้งที่เราทำงานบ้านไม่เคยขาดตกบกพร่อง จนเราจะขึ้นปี2 แม่ถามว่าถ้าพ่อไม่มีเงินให้จ่ายค่าเทอม จะยังได้เรียนอยู่ไหม (พูดแบบติดตลก) จนเรากลับมาเรียน แม่ก็โทรมาพูดประมาณว่าทำไมไม่กลับมาอยู่บ้าน ถ้าอยากเรียนก็มาเรียนอยู่บ้าน ถ้าอยากทำงานก็ทำงานเซเว่นก็ได้ มันทำให้เราก็ตกตะกอนว่าแม่ไม่ได้คาดหวังว่าเราจะต้องเรียนจบแล้วมีงานดีๆทำเลย ทั้งที่แม่ไม่ได้ส่งพี่เราเรียน จนพี่เราเรียนจบมีงานทำ แม่มีหน้าที่แค่ส่งเราเรียนจนจบ แต่ทำไมถึงทำไม่ได้ ทั้งที่อะไรเราก็ไม่เคยขอ ไม่เคยคะยั้นคะยอว่าจะต้องได้ในสิ่งที่อยากได้ หลายๆคำพูดของแม่เราที่เปล่งออกมา มีแต่เรื่องที่เราฟังแล้วลำบากใจ น้อยมากที่จะพูดคุยเรื่องปกติ
คำถามอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นเรารู้สึกว่ามันขึ้นอยู่กับคนเป็นแม่ไม่ใช่หรอ ที่ต้องสร้างความรู้สึกผูกพันให้กับลูก
เราอยากทราบว่าถ้าคนเป็นพ่อเป็นแม่เข้ามาอ่านแล้วรู้สึกยังไงบ้าง หรือใครที่รู้สึกว่าไม่ค่อยสนิทกับแม่ สามารถเข้ามาแลกเปลี่ยนคำตอบกันได้นะคะ