ทำไมผมต้องเป็นคนเดียวในโลกที่ต้องมาเจอมรสุมชีวิตอันมากมายมหาศาลขนาดนี้ด้วย ในขณะที่คนอื่นเขาไม่เห็นจะต้องมาดิ้นทุรนทุรายกับชีวิตของตัวเองเหมือนผมขนาดนี้ พวกเขามีความสุขมากกับการใช้ชีวิต ส่วนผมเจอแต่เรื่องแย่ ๆ ทั้งงาน ทั้งเรียน ทั้งเพื่อน ทั้งครอบครัว ทุกอย่างที่อยู่รอบตัวผมแย่ไปหมด ทำไมผมจะต้องมาเป็นคนเดียวในโลกที่เจออะไรแบบนี้ด้วยวะ คนทุกคนก็ไม่ได้มีใครที่เข้าใจในสิ่งที่ผมเป็นเพราะไม่ต้องมาเป็นเหมือนผมไง ไม่ต้องมาแบกรับภาระที่ตัวเองจะต้องทำโดยที่คนอื่นไม่ต้องมาทำเหมือนผมไง ไม่มีใครที่ลำบากและเจอเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตมากเท่าผมอีกแล้ว ผมโดนครอบครัวด่าว่ามาตั้งแต่เด็ก ๆ โดนเพื่อนหัวเราะเยาะมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ต่อให้พยายามทำหน้าที่ได้ดีขนาดไหนก็ยังต้องมาถูกนินทาหัวเราะไม่ก็มองว่าแปลก พยายามแค่ไหนไอ้โลกนี่ก็ยังยัดเยียดสิ่งที่ไม่ยุติธรรมมาให้ไม่รู้จักหมดสิ้น ส่งแต่ไอ้พวกอะไรก็ไม่รู้เข้ามาในชีวิต มีแต่คนน่าเอือม ๆ อยู่รอบตัวไปหมด เพื่อนที่เคยสนิทกันก็ต้องมาตัดเพื่อนกัน ชีวิตผมบัดซบสุด ๆ จากทั้งมือของตัวเอง และมือของคนอื่น คนในเน็ตก็เน่า พูดแต่ละอย่างกันออกมา ไม่เคยเข้าใจใครกันจริง ก็แค่ไแพวกเดนที่มีตัวตนบนโลกอินเทอร์เน็ตก็แค่นั้น ... ผมเกลียดตัวเอง ผมเกลียดโลกใบนี้ ผมเกลียดทุกอย่าง ผมเกลียดทุกคนที่ต้องมาทำให้ชีวิตผมเป็นแบบนี้ ชีวิตพวกนั้นมีความสุขกว่าผมที่พยายามทำอะไรเพื่อสังคมเพื่อโลกนี้โดยที่พวกนั้นไม่เคยทำมากว่าล้านเท่า ส่วนผมก็ต้องมานั่งทนทุกข์กับชะตาชีวิตตัวเองที่บ้าบอ นี่คือสิ่งที่โลกตอบแทนคนแบบผมเหรอ ? ผมไม่เคยได้ในสิ่งที่ดีใด ๆ เลย มีแต่ความทุกข์ ความร้อนรน ความอิจฉา ความโกรธ ความบ้า ทุกอย่างมาลงที่ผม ค น เ ด ี ย ว ไม่มีคนอื่นที่ได้มันไปจากผมเลยซักคนเดียว ผมไม่เคยได้หลุดพ้นจากความุกข์ที่แท้จริงซักที เพราะผมยังไม่สำเร็จตามเป้าหมายที่คาดหวังไว้ .... ผมไม่มีอะไรเลย ไม่เหลืออะไรแล้วนอกจากชีวิตอันว่างเปล่าของตัวเอง ความฝัน ความทะเยอทะยาน ความมุ่งมั่น ความพยายาม ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นของไร้ค่าไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรเหลือแล้วนอกจากวิญญาณของตัวเองที่เหนื่อยหน่าย ที่ท้อแท้ ที่ไม่มีความสุขอะไรเลยทั้งสิ้น ไม่มีอีกต่อไปแล้ว โลกนี้ไม่เคยยุติธรรมสำหรับคนอย่างผม ไม่มีทางและมีวันที่มันจะหันมาปฏิบัติกับผมได้อย่างยุติธรรม