หลังเลิกงาน ฉันเดินออกมาจากไซท์ก่อสร้าง
ลมเย็นเบา ๆ พัดผ่านใบหน้า อากาศสบายราวกับปลอบใจว่า "วันนี้คุณทำดีแล้ว"
ระหว่างเดิน สายตาฉันหันไปทางซ้าย
เป็นโรงเรียนนานาชาติ ค่าเทอมระดับเหยียบล้าน
เด็กชายฝรั่งรูปร่างอวบ ผิวขาวอมชมพู เดินออกมาพร้อมหญิงสาววัยกลางคนในชุดเรียบร้อยสะอาดตา
น่าจะเป็นแม่ของเขา
ทั้งสองยิ้ม หัวเราะ คุยกันด้วยความเบิกบาน
ฉันยืนมอง แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา
“มนุษย์นี่มีหลายระดับเนอะ”
เขากับเราอยู่กันคนละฝั่ง
ฉันเรียนโรงเรียนธรรมดา
ภาษาอังกฤษยังคลำทางอยู่ในเงามืด
ชีวิตยังต้องพยายามอีกหลายทาง
แต่เขา... ดูคล้ายมีเส้นทางโรยไว้ล่วงหน้าแล้ว
พอหันกลับไปข้างหน้า
ภาพของคนงานก่อสร้างในชุดเลอะเทอะมอมแมมกำลังยืนซื้อไอศครีมอยู่ริมทาง
เป็นไอศครีมแบบกวนเอง จากรถเข็นของชายชาวพม่าที่พูดไทยไม่ได้
คนงานคนนั้นซื้อเสร็จแล้วเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ
ฉันเดินมาถึงหน้ารถเข็นพอดี
และได้สบตากับคนขาย
ดวงตาของเขาพูดว่า
“ช่วยซื้อหน่อย”
แต่ฉันก็ก้มหน้าเดินผ่านไป
ในใจรู้สึกผิดปนระแวง
กลัวว่าไอศครีมจะเป็นรสงูเขียวอย่างในข่าว
ทั้งที่... บางทีแค่หยุดยิ้มให้ หรือพูดว่า “วันหลังนะคะ” ก็ยังดี
มันเกิดขึ้นเร็วมาก
ในเย็นย่ำที่ลมพัดไหวเบา ๆ
ถ้ามีใครถ่ายรูปเอาไว้ตอนนั้น
มันคงเป็นภาพที่มีความหมายไม่น้อย
แต่ในเมื่อไม่มีใครถ่ายไว้
ฉันก็ขอบันทึกไว้... ด้วยตัวอักษรแทนก็แล้วกัน