สวัสดีค่ะ ท้าวความก่อนว่าบ้านเราเป็นข้าราชการทั้งบ้าน ไม่มีใครทำธุรกิจสักคน เราโตมาแบบความรู้เรื่องธุรกิจเป็นศูนย์ ครั้งนึงตอนเราเด็กๆ ที่บ้านรู้สึกว่าเงินเดือนข้าราชการไม่พอ เลยกู้เงินมาเปิดร้านโชห่วย ปรากฎว่าเจ๊ง ทุกวันนี้ยังมีหนี้อยู่เลย หลายปีแล้ว

พอเริ่มโต บ้านไม่ค่อยมีเงิน โดนมรสุมการเงินหลายๆอย่าง เราก็เลยหาทางว่าวิธีไหนได้เงินเยอะสุด ก็สังเกตเจอว่าคนที่รวยๆส่วนใหญ่ทำธุรกิจกันหมด เราก็เลยอยากเริ่มทำธุรกิจ แต่คุยกับพ่อทีไร พ่อจะชอบบอกว่าโอ๊ยทำยาก มันซับซ้อน มันต้องมีลูกเล่นลูกชนเยอะ อย่าทำเลย ไปเป็นข้าราชการดีกว่า มั่นคงกว่า ไม่รู้เพราะพ่อฝังใจเรื่องธุรกิจที่เคยเจ๊ง หรือพ่อกลัวว่าเราจะทำไม่ได้เพราะคิดว่าไม่ใช่แนวเรา​

แต่เราไม่อยากเป็นข้าราชการเลยค่ะ คิดไว้เลยว่าถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆเราไม่เป็นแน่ เพราะเราไม่คิดว่าความมั่นคงคือการได้งานที่สามารถเลี้ยงเราไปตลอดชีพ แต่เป็นการเตรียมตัวเองรับมือกับทุกวิกฤตค่ะ เรายอมเทคความเสี่ยงแม้บางจังหวะจะแทบไม่ได้เพื่อหวังว่ามันคงได้เงินที่เยอะขึ้นกลับมา ใจลึกๆเราว่าเราทำได้นะ ยิ่งหาอ่านยิ่งสนุก แต่ฟังพ่อแล้วรู้สึกจะร้องไห้ หรือเราจะทำไม่ได้จริงๆ หรือธุรกิจจะไม่ใช่แนวจริงๆ แล้วกลับไปเป็นมนุษย์เงินเดือนดีกว่า เราควรเชื่อพ่อเพราะเขาคงเห็นอะไรมาเยอะ เห็นว่าเราเหมาะกับอะไรมาตั้งแต่เด็ก หรือเชื่อตัวเองว่าทำได้แต่ก็ยังไม่เคยสัมผัสของจริงสักครั้งดีคะ

ธุรกิจที่อยากทำคืออยากส่งออกมังคุดค่ะ แปรรูปก็ได้ อยากทำให้มังคุดขายได้ เพราะที่บ้านมีสวนอยู่แล้ว ค่อนข้างมั่นใจว่ามังคุดที่บ้านอร่อยจริง กินแล้วหวานเปรี้ยวฉ่ำในปาก มีความ juicy เปลือกบางเพราะอายุต้นเกินร้อยปีแล้ว แต่พอหน้ามันทุกปีก็โดนกดราคาทุกที เห็นตากับยาย(เจ้าของสวน)ยอมปล่อยมังคุดให้หล่นเองเพราะค่าจ้างเก็บมังคุดไม่คุ้มกับราคาขาย เห็นเกษตรกรเทผลไม้ลงพื้นถนนเพราะโมโหที่ล้งรับถูกเกินทุกปี รู้สึกเสียดายผลผลิตและเสียใจที่มันเป็นแบบนี้ ก็เลยอยากหาวิธีทำดูค่ะ

หลักๆคือกระทู้นี้น้อยใจพ่อ น้อยใจตัวเอง แต่ถ้าได้คำแนะนำเรื่องธุรกิจด้วยก็จะดีมาก 5555 ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ