ไม่รู้สิว่า จะเขียนอะไร อาจจะแค่อยากระบายความในใจก็ได้ คือผมเป็นไบ ชอบชายได้หญิงได้ แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น มันอยู่ที่ ผมแอบชอบเพื่อนตัวเองคนหนึ่งมานานมากแล้วอะ ตั้งแต่ ม.2 แล้ว​ตอนเด็กผมยังไม่รู้ตัวเองหรอกแต่ผมแค่ปลื้มเขามานานแล้ว นิสัยความเป็นขี้เล่นของเขา แต่เขาไม่ใช่เด็กเรียนอะไรขนาดนั้นนะ ก็เกเรบ้างเล่นบ้าง เหมือนเด็ก ผู้ชายหลังห้องทั่วไป ได้แค่แอบชอบ จริงๆผมน่าจะชอบเขามานานแล้วล่ะ หลังเรียนจบ ม.3 ปัจฉิมผมก็เอาของขวัญไปให้เขา ต้องบอกก่อนว่าสมัยเรียนผมแทบไม่กล้าคุยกบเขาเลย​ เพราะกลัว ผมอาจจะเพ้อนิดหน่อยนะ พอ ม.4 ผมก็ย้ายแผนเรียน ผมทำงานไปเรียนไป จนลืมเรื่องนี้ ต่างคนก็ต่างออกไปเติบโต จนตอนนี้อายุก็ 23 ปีแล้วล่ะ ผ่านไปเกือบ 7-8 ปี เมื่อไม่นานมานี้ มันก็กลับคิดถึงเขาขึ้นมา และทักเขาไปในแบบเพื่อน นะ รู้สึกดีมากที่ได้คุยกับเขาอีกครั้ง และเหมือนจะตกหลุมรักเขาอีกครั้ง แต่เขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ไม่เกเร เที่ยวบ้าง แต่กลับเป็นคนสุภาพ สุขุมกว่าแต่ก่อนมาก ยิ่งทำให้ชอบนิสัยของเขามาก เข้าประเด็น​เลย ผมชอบเขา แต่ เขาไม่รู้ว่าผมเป็นไบ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าผมชอบเขา ผมพยายามห้ามตัวเองทุกครั้งเลย แต่มันก็รู้สึกตัดไม่ขาดซักที บางทีก็น้อยใจตัวเองมากๆเกี่ยวกับรักของเพศที่สาม มันเหมือนมีกำแพงใหญ่ๆ ยังอยู่ตลอด ยิ่งเป็นเพื่อนก็ยิ่งเหมือนอยู่คนละโลก ใครเคยเจอแบบนี้บ้างอยากขอคำแนะนำหน่อย ขอคำแนะนำหรือแค่กำลังใจก็ได้ครับ ไม่ใช่ไม่รักตัวเองนะ แต่บางทีก็น้อยใจที่เราเกิดมาไม่เหมือนคนอื่น รักใครชอบใคร มันก็ลำบากหัวใจตัวเองตลอด ไปชอบผู้หญิงเขาก็ไม่ค่อยโอเค เราไม่ใช่ชายแท้และเราก็ไม่ใช่หญิงแท้ แต่เราเป็นเพศที่สาม ไม่อยากดราม่า แต่ในชีวิตจริงมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ทั้งที่ยอมรับแล้วแต่ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี ​​​​​ทุกวันนี้ก็เริ่มกลัวใจตัวเอง ออกมาอยู่คนเดียวจนกลัวว่าซักวันคงจะเป็นโรคซึมเศร้า ทำอะไรก็ท้อไปหมด หาความสุขจากสิ่งที่ชอบไม่ค่อยได้แล้ว มีแต่เบื่อโน้นเบื่อนี่ ความรักเอย เพื่อนเอย ต่างคนก็ต่างมีชีวิตของแต่ละคน

---

​