เรามีป้าคนหนึ่งค่ะ เพิ่งมารู้จักตอนจะเข้าเรียนมหาลัย ตอนนั้นจะมาสอบเข้ามหาลัย แม่เลยให้นั่งรถมาพักกับป้าเพื่อจะมาสอบ สรุปสอบได้ เลยมาเรียนที่นี้ แต่เราพักหอกับเพื่อนนะคะ ป้าก็ดีด้วยค่ะ สอบเรียกให้ไปหา แกก็จะซื้อกับข้าวไว้ให้กิน บ้างก็จะมาหาที่หอ ทำกับข้าวมาให้เสมอๆ จนเราเรียนจบ แกก็ซื้อของจบให้ด้วย แต่ทั้งหมดนี้เราไม่เคยขอเลยนะคะ ออกไปทางเกรงใจแกด้วยซ้ำ เงินสักบาทก็ไม่เคยขอแก จนโทรไปบอกแม่ว่าถ้าเราป่วย ไม่ต้องบอกป้านะ เพราะแกจะรีบมาหาที่หอ เอาของกิน หรือยามาให้ จนเราเรียนจบ มีงานทำ ก็มีติดต่อแกบ้าง แต่ไม่ได้บ่อยมาก เพราะมาทำงานไกลจากที่เรียน แต่แม่กับป้าก็โทรติดต่อกันเสมอ แล้วห่างจากการติดต่อกันไปพักหนึ่ง ไม่แน่ใจว่ากี่เดือน แล้วแม่ก็ทักไปหา ถามว่าสบายดีไหม แกก็ไม่อ่านแชท โทรไปแกก็ไม่ตอบ แล้วญาติทางบ้านนอกก็โทรมาหาแม่ว่าได้ติดต่อกับป้าบ้างไหม ได้ข่าวว่าแกไม่สบาย เป็นโรคร้ายแรง แม่ก็พยายามโทรติดต่อก็ไม่รับสายเลยค่ะ แม่ก็เลยโทรมาหาเราว่าได้ติดต่อป้าบ้างไหม เราก็เลยขับรถไปหาแกที่บ้าน ปรากฏว่าไม่เจอค่ะ โทรไปก็ไม่รับสาย และไม่โทรกลับ เลยถามคนแถวนั้นว่าแกยังอยู่นี่ไหม แกสบายดีไหม เขาก็ว่าสบายดีนะ เราเลยฝากให้บอกแกหน่อยว่าหลานสาวมาหา เผื่อแกจะโทรกลับมา สรุปก็ไม่โทรมาค่ะ เราก็ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมแกถึงไม่รับสาย จากนั้นผ่านไป 2 ปี ในระหว่างนี้ก็โทรไปหา แม่ก็โทร แต่ไม่มีการรับสายใดๆ เราเลยตัดสินใจพาแม่ที่มาจากต่างจังหวัด ไปหาแกที่บ้าน ไปกดออดหน้าบ้าน สรุปแกเดินออกมา ท่าทางสบายดีค่ะ แม่เลยถามว่า เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม โทรมาทำไมไม่รับเลย แกพูดขึ้นเลยว่า “ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง” เรากับแม่งงมากกับคำนี้ แม่เลยถามต่อว่า เป็นยังไง ถึงพูดไม่มีพี่ไม่มีน้อง แล้วแกก็ไล่พวกเราเลยค่ะ “กลับไปเหอะๆ” แล้วแกก็เดินเข้าบ้านไป ปล่อยเรากับแม่ยืนงง ยืนงงจริงๆว่าอะไรขึ้น ว่าใครไปทำอะไรแกหรือไปพูดอะไรกับแก เพราะญาติทางบ้านก็ติดต่อกับแกไม่ได้ ถึงได้มาถามข่าวกับแม่ของเรา ตอนนี้ก็ยังเป็นปริศนาอยู่ ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง