พ่อกับแม่เราชอบดูถูกเราค่ะไม่มีครั้งไหนที่คอยให้กำลังบอกชอบบอกเราว่าเรไม่ชอบทำงานเราขี้เกียจ ทั้งที่ตัวเราเองก็คอยทำอะไรตลอด เราเปิดร้านอาหารคนมาซื้ออาหาร เราก็เป็นคนตักข้าวตักน้ำ เราก็เป็นคนตักข้าวตักน้ำซุปใส่ช้อน พ่อก็มีแค่หน้าที่ผัดข้าว แล้วเราก็ต้องเสิฟ เขีบนบิล ถ้ามีคนสั่งเป็นก๋วยเตี๋ยว คนทำเอง  ส่วนส้มตำแม่ก็เป็นคนหน้าที่จัดผัก เราทั้งเสิร์ฟทั้งเขียนบินทั้งคิดตังค์เก็บเงิน ตอนเช้าเราก็ล้างแก้วเช็ดโต๊ะ แต่ไม่เข้าใจเค้าก็ยังบอกว่าเราไม่ทำงาน ขี้เกียจ เราบอกไปว่าถ้าขี้เกียจก็ให้หาคนมาทำ แต่ก็ไม่มีใครมาอยากจะทำสักคน เวลาซักผ้าเราก็แทบจะไม่มีเลย เราต้องเฝ้าร้าน เราต้องเอาเวลาที่แขกไม่อยู่ขึ้นมาซักผ้า ปกติเราเรียนจันทร์ถึงศุกร์ เสาร์อาทิตย์เราไม่เคยได้หยุด หยุดจริงๆคือตอนที่เราป่วยเท่านั้น เราเรเราเราได้เกรด3.50 ขึ้นตลอดพ่อแม่ก็บกว่าเราโง่ เราทำไม่ได้ ไม่อยากให้เกิดมา ไล่เราไปตาย เราก็อดทน ด่าเราว่าเราจะไม่เรียนจบ ม. 6 พอ ม. 6 เราจะขึ้นมหาลัย พ่อบอกว่า จะไม่ส่งเราเรียนถ้าอยากเรียนก็ให้ส่งตัวเอง  แต่มันเป็นคำพูดที่รุนแรงเราร้องไห้หนักมาก แม่ก็บอกว่าจะเรียนไปทำไมเรียนแบบไม่ใช้หัว แล้วก็เอาเราไปเล่าให้คนอื่นฟัง แล้วคนอื่นก็สวนกลับว่า ทำ ทำไมว่าลูกแบบนั้น แต่พวกเขาก็ไม่สนใจ เค้าชอบดูถูกเราเค้าบอกว่าเราไม่สามารถเรียนได้ เราเข้าคณะนัมหาลีวัยนั้นไม่ได้ เค้าไม่เคยที่จะให้กำลังใจ เราร้องไห้เค้าก็บอกว่าแม่ตายหรอ เราก็เสียใจเป็น เราอยากทราบว่าตอนนี้เราทำเราอยากทราบว่าตอนนี้เราทำหน้าที่เราดีหรือยัง
แล้วเราต้องทำแล้วเราต้องทำยังไงต่อ เค้าดูถูกเราสารพัด เค้าบอกว่า เราเกิดมาจากรูxี เขา เขาจะทอะไรก็ได้