ผมขอเล่าความรู้สึกของผมในมหาวิทยาลัยนะครับ คือ ถ้าใครเข้าใจความรู้สึกผมก็นั้นแหละเข้าใจ 🤣 เวลาผมรู้สึกแบบไงอะ แบบอารมณ์ดิ่ง อยากได้กำลังใจ บลา ๆ  มันจะไม่มีใครมาสนใจเลยเว้ย พอกับอีกคนและอีกคนปลอบ เทคแคร์ สนใจ กับผมนี้อากาศธาตุไปเลย และ พอผมแบบจะชวนอะไรไปไหนก็จะไม่ไปแต่กับผมนะ ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เข้าใจดี 🤔 จนมาถึงตอนนี้ผมไม่อยากจะพึ่งอะไรแล้ว แบบ “กุจะพึ่งพาแค่ตัวเอง ทั้งความรู้สึก การกระทำ ทุก ๆ อย่างกุจะไม่พึ่งพาใคร และ จะเห็นแก่ตัว” ปากพูดงั้นแหละ พอเอาจริง ผมก็อดใจที่จะช่วยใครไม่ได้ ถึงแม้จะมีประโยชน์แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ มันน่าเศร้า อ่อ งานกลุ่ม งานคู่ ไม่ต้องพูดถึง ผมทำคนเดียว ถ้าจำเป็นต้องกลุ่มก็กลุ่มแต่แล้วแต่ดวง
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนจริง ๆ ในมหาลัยของผม เอาเถอะ เทคแคร์ตัวเอง และ ไม่คาดหวังอะไร มันดีที่สุดละกับตัวผม
อยากรู้ทุกคนมีเหตุการณ์อะไรบ้างในมหาลัยเล่าสู่กันฟังได้