คนที่ไม่ควรเกิดมาคือเราเองค่ะ
เราเกิดมาจากพ่อแม่ที่ไม่สนใจตั้งแต่เด็กโดนทิ้งให้อยู่กับป้าตั้งแต่เล็กๆ พ่อแม่แยกไปมีครอบครัวใหม่หมด แม่ค่าเทอมสักเทอมไม่เคยจ่ายให้เหมือนเค้าไม่มีอยู่ในชีวิตเราเลย ส่วนพ่อตอนยังไม่มีลูกใหม่ก็ยังดูแลเราอยู่บ้างแต่พอมีครอบครัวใหม่ก็ทิ้งขว้างเราทะเลาะกับเมียใหม่ก็พาลเราตลอดบอกเราว่าไม่ต้องแดกข้าวบ้าง กูไม่จะไม่เลี้ยงแล้วบ้าง เอาง่ายๆเรากว่าจะโตมาได้ไม่ต่างจากหมาข้างถนนเลยค่ะยังดีที่มีญาติๆที่ช่วยเหลือเราเพราะสงสารจนเรากัดฟันโตมาได้อะไรได้เงินก็ทำๆมาตั้งแต่เด็ก แต่ชีวิมันก็ลำบาคเหมือนเดิมค่ะจากคนที่เริ่มจาก 0 ไม่มีใครคอยซัพพอต ของเรียนตอนเด็กก็อาศัยของเก่าจากลูกพี่ลูกน้องมาตลอดเลยค่ะ สภาพจิตใจเราแย่มากค่ะมันอยากตายแบบไม่ทรมานทุกวันภาวนาให้ตัวเองหลับแล้วไม่ต้องตื่นมาอีก เคราะร้ายยังไม่หมดค่ะเรามีลูกตั้งแต่ 17 แต่ครอบครัวสามีรับปากจะรับผิดชอบ มันก็เหมือนจะดีขึ้นค่ะมีครอบครัวพ่อแม่ลูก วางแผนจะย้ายไปอยู่ด้วยกันจนเราเรียนจบมหาลัยมีงานทำ มันเหมือนจะไปได้ดี แต่เราโดนนอกใจโดนทิ้งจากพ่อของลูกอีกครั้งค่ะ กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวพ่อของลูกช่วยส่งเสียแค่ช่วง 2 ปีแรก เราขอไม่ได้เยอะเลยนะคะเดือนละ 2000 เดือนไหนบอกไม่มีให้เดือนละ 1000 ,1500 เราก็ไม่เคยว่าค่ะแต่ก็ยังตัดขาดไม่ส่งเลย แต่ใช้ชีวิตสุขสบายซื้อบ้านซื้อรถอยู่กับเมียใหม่ ส่วนเราทำงาน 7 วัน กว่าจะได้หยุดงานคือ 2-3 เดือน ได้หยุด 1 วัน ต้องอดทนเพราะไม่พอกินต้องหาเลี้ยงลูกคนเดียวหนี้สินก็รุมเร้าค่ะทำงานหนักจนร่างกายพังป่วยบ่อยมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะต้องทำเพื่อปากท้องค่ะ
ที่มาระบายเพราะอยากเป็นอุทาหรณ์ก่อนที่เราจะทนไม่ไหวแล้วไม่อยากจะทนกับโลกใบนี้ค่ะ
ถ้าไม่พร้อมมีลูกอย่ามีเลยนะคะอย่าทำให้ชีวิตคนๆนึงรู้สึกตกนรกทั้งกายและใจตั้งแต่เกิดแบบนี้
หาวิธีตายทุกวันแต่คำว่าลูกมันค้ำคออยู่ค่ะไม่รู้ว่าชีวิตมันเป็นแบบนี้เพราะเวรกรรมจากชาติที่แล้วหรือยังไง ทำไมคนที่ไม่มีสำนึก ไม่มีความรับผิดชอบถึงอยู่สุขสบาย แต่เราเหมือนคนตายไปแล้วแต่ต้องฝืนอยู่เพราะลูก
คนที่ไม่ควรเกิดมา
เราเกิดมาจากพ่อแม่ที่ไม่สนใจตั้งแต่เด็กโดนทิ้งให้อยู่กับป้าตั้งแต่เล็กๆ พ่อแม่แยกไปมีครอบครัวใหม่หมด แม่ค่าเทอมสักเทอมไม่เคยจ่ายให้เหมือนเค้าไม่มีอยู่ในชีวิตเราเลย ส่วนพ่อตอนยังไม่มีลูกใหม่ก็ยังดูแลเราอยู่บ้างแต่พอมีครอบครัวใหม่ก็ทิ้งขว้างเราทะเลาะกับเมียใหม่ก็พาลเราตลอดบอกเราว่าไม่ต้องแดกข้าวบ้าง กูไม่จะไม่เลี้ยงแล้วบ้าง เอาง่ายๆเรากว่าจะโตมาได้ไม่ต่างจากหมาข้างถนนเลยค่ะยังดีที่มีญาติๆที่ช่วยเหลือเราเพราะสงสารจนเรากัดฟันโตมาได้อะไรได้เงินก็ทำๆมาตั้งแต่เด็ก แต่ชีวิมันก็ลำบาคเหมือนเดิมค่ะจากคนที่เริ่มจาก 0 ไม่มีใครคอยซัพพอต ของเรียนตอนเด็กก็อาศัยของเก่าจากลูกพี่ลูกน้องมาตลอดเลยค่ะ สภาพจิตใจเราแย่มากค่ะมันอยากตายแบบไม่ทรมานทุกวันภาวนาให้ตัวเองหลับแล้วไม่ต้องตื่นมาอีก เคราะร้ายยังไม่หมดค่ะเรามีลูกตั้งแต่ 17 แต่ครอบครัวสามีรับปากจะรับผิดชอบ มันก็เหมือนจะดีขึ้นค่ะมีครอบครัวพ่อแม่ลูก วางแผนจะย้ายไปอยู่ด้วยกันจนเราเรียนจบมหาลัยมีงานทำ มันเหมือนจะไปได้ดี แต่เราโดนนอกใจโดนทิ้งจากพ่อของลูกอีกครั้งค่ะ กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวพ่อของลูกช่วยส่งเสียแค่ช่วง 2 ปีแรก เราขอไม่ได้เยอะเลยนะคะเดือนละ 2000 เดือนไหนบอกไม่มีให้เดือนละ 1000 ,1500 เราก็ไม่เคยว่าค่ะแต่ก็ยังตัดขาดไม่ส่งเลย แต่ใช้ชีวิตสุขสบายซื้อบ้านซื้อรถอยู่กับเมียใหม่ ส่วนเราทำงาน 7 วัน กว่าจะได้หยุดงานคือ 2-3 เดือน ได้หยุด 1 วัน ต้องอดทนเพราะไม่พอกินต้องหาเลี้ยงลูกคนเดียวหนี้สินก็รุมเร้าค่ะทำงานหนักจนร่างกายพังป่วยบ่อยมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะต้องทำเพื่อปากท้องค่ะ
ที่มาระบายเพราะอยากเป็นอุทาหรณ์ก่อนที่เราจะทนไม่ไหวแล้วไม่อยากจะทนกับโลกใบนี้ค่ะ
ถ้าไม่พร้อมมีลูกอย่ามีเลยนะคะอย่าทำให้ชีวิตคนๆนึงรู้สึกตกนรกทั้งกายและใจตั้งแต่เกิดแบบนี้
หาวิธีตายทุกวันแต่คำว่าลูกมันค้ำคออยู่ค่ะไม่รู้ว่าชีวิตมันเป็นแบบนี้เพราะเวรกรรมจากชาติที่แล้วหรือยังไง ทำไมคนที่ไม่มีสำนึก ไม่มีความรับผิดชอบถึงอยู่สุขสบาย แต่เราเหมือนคนตายไปแล้วแต่ต้องฝืนอยู่เพราะลูก