บทที่ 25 เงาที่ซ่อนอยู่
เสียงเครื่องปรับอากาศดังแผ่วอยู่ในห้องทำงานปิดทึบ ไฟสีขาวนวลส่องให้เห็นฝุ่นละเอียดลอยวนในอากาศ พิเชษฐ์ยืนพิงขอบโต๊ะ หันหลังให้เธอ มือข้างหนึ่งกำแก้วไวน์ไว้แน่นราวกับต้องการบีบมันให้แตก
อรสานั่งอยู่เงียบๆ บนโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้ม ห่างออกไปไม่กี่ก้าว แต่ความรู้สึกกลับเหมือนมีเหวลึกขั้นกลาง
“เธอรู้ใช่ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่”
เสียงเขานิ่ง แต่แฝงแรงกดดันที่ทำให้ห้องดูแคบลงทันตา
อรสายกมือขึ้นลูบแขนตัวเองเบาๆ “คุณก็ไม่ได้บอกให้ฉันรู้ทั้งหมดนี่”
พิเชษฐ์หัวเราะในลำคอเบาๆ “รู้ไม่หมด… ก็ดีแล้ว มันจะช่วยให้เธออยู่รอดได้นานขึ้น”
“แล้วถ้าฉันไม่อยากเล่นเกมนี้ต่อแล้วล่ะ”
เสียงเธอสั่นนิดๆ แต่ยังพยายามรักษาความสงบ
เขาหันกลับมามองช้าๆ แววตานิ่งเสียจนหล่อนต้องหลบสายตา
“ไม่มีใครเลือกจะออกจากเกมได้ เมื่อเข้ามาแล้ว”
“บางครั้งฉันก็ไม่แน่ใจว่า… คุณต้องการอะไรกันแน่”
หล่อนสบตาเขาในที่สุด น้ำเสียงปนทั้งความสงสัยและระแวง
พิเชษฐ์เดินเข้ามาใกล้จนเงาของเขาทาบทับลงบนตัวเธอ
“ฉันเองก็บางครั้ง… ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอคืออะไรแน่”
อรสาชะงักไปชั่ววูบ เธอพยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติ
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ไม่ต้องกลัวหรอก” เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมเธอเบาๆ อย่างเสแสร้ง “ฉันยังต้องการเธออยู่… อย่างน้อย… ตอนนี้”
อรสาข่มความรู้สึกก่อนจะหลบออกจากมือเขาอย่างแนบเนียน
“แล้วถ้าวันหนึ่ง… ฉันหมดประโยชน์ล่ะ”
พิเชษฐ์ยิ้มบาง “ก็หวังว่าวันนั้นจะยังมาไม่ถึงนะ… อรสา”
หล่อนรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบไหลย้อนเข้ากระดูกสันหลัง รอยยิ้มของเขาไม่เคยสื่อความอบอุ่น ไม่เคยเลย
เสียงนาฬิกาเรือนเก่าในบ้านไม้โบราณตีบอกเวลาตีสาม
วรรณภพนอนตัวแข็งอยู่บนเตียง เหงื่อเย็นชื้นไปทั่วแผ่นหลัง
เขาฝันอีกแล้ว
…เด็กชายคนเดิมยืนอยู่ริมรั้วไม้ผุ ท่ามกลางทุ่งร้างที่เต็มไปด้วยหมอก
คราวนี้ เด็กชายไม่ร้องไห้เหมือนก่อนหน้า
เขาเพียงแต่จ้องตรงมาด้วยสายตาที่นิ่งงัน
ในมือกำอะไรบางอย่างไว้แน่น — มันดูเหมือนกรอบรูปไม้เก่าๆ ที่กระจกแตกร้าว
เด็กชายพูดขึ้นช้าๆ เสียงเบาราวกระซิบ
“พี่ลืมไปหมดแล้ว…”
วรรณภพพยายามจะก้าวไปหา แต่ขาของเขากลับเหมือนจมอยู่ในโคลน
“พี่ลืมว่าใครหายไปก่อน…”
“พี่ลืมว่าใครถูกทิ้งไว้ข้างหลัง…”
ภาพทั้งหมดพร่าเลือนลงอย่างรวดเร็ว
เด็กชายหันหลัง แล้วเดินหายเข้าไปในหมอกที่หนาทึบขึ้นเรื่อยๆ
วรรณภพสะดุ้งตื่น
ลมหายใจหอบถี่
นัยน์ตายังเต็มไปด้วยภาพในฝันที่ยังอวลอยู่ไม่หาย
เขาหันไปมองรูปถ่ายครอบครัวเก่าที่แขวนอยู่เหนือหัวเตียง…
และในที่สุดก็ลุกขึ้นจากเตียง
เดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะไม้
หยิบกล่องใบเล็กที่เก็บไว้ลึกที่สุด
เขานั่งลง เปิดมันช้าๆ —
ภายในมีกระดาษเก่า ภาพถ่ายเด็ก และจดหมายที่ยังไม่ได้เปิด
ไฟหัวเตียงยังสว่างอยู่
แต่วรรณภพหลับตาลงช้าๆ ราวกับรู้ว่า…บางอย่างกำลังจะกลับมา
พิศวาส อำพราง
เสียงเครื่องปรับอากาศดังแผ่วอยู่ในห้องทำงานปิดทึบ ไฟสีขาวนวลส่องให้เห็นฝุ่นละเอียดลอยวนในอากาศ พิเชษฐ์ยืนพิงขอบโต๊ะ หันหลังให้เธอ มือข้างหนึ่งกำแก้วไวน์ไว้แน่นราวกับต้องการบีบมันให้แตก
อรสานั่งอยู่เงียบๆ บนโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้ม ห่างออกไปไม่กี่ก้าว แต่ความรู้สึกกลับเหมือนมีเหวลึกขั้นกลาง
“เธอรู้ใช่ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่”
เสียงเขานิ่ง แต่แฝงแรงกดดันที่ทำให้ห้องดูแคบลงทันตา
อรสายกมือขึ้นลูบแขนตัวเองเบาๆ “คุณก็ไม่ได้บอกให้ฉันรู้ทั้งหมดนี่”
พิเชษฐ์หัวเราะในลำคอเบาๆ “รู้ไม่หมด… ก็ดีแล้ว มันจะช่วยให้เธออยู่รอดได้นานขึ้น”
“แล้วถ้าฉันไม่อยากเล่นเกมนี้ต่อแล้วล่ะ”
เสียงเธอสั่นนิดๆ แต่ยังพยายามรักษาความสงบ
เขาหันกลับมามองช้าๆ แววตานิ่งเสียจนหล่อนต้องหลบสายตา
“ไม่มีใครเลือกจะออกจากเกมได้ เมื่อเข้ามาแล้ว”
“บางครั้งฉันก็ไม่แน่ใจว่า… คุณต้องการอะไรกันแน่”
หล่อนสบตาเขาในที่สุด น้ำเสียงปนทั้งความสงสัยและระแวง
พิเชษฐ์เดินเข้ามาใกล้จนเงาของเขาทาบทับลงบนตัวเธอ
“ฉันเองก็บางครั้ง… ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอคืออะไรแน่”
อรสาชะงักไปชั่ววูบ เธอพยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติ
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ไม่ต้องกลัวหรอก” เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมเธอเบาๆ อย่างเสแสร้ง “ฉันยังต้องการเธออยู่… อย่างน้อย… ตอนนี้”
อรสาข่มความรู้สึกก่อนจะหลบออกจากมือเขาอย่างแนบเนียน
“แล้วถ้าวันหนึ่ง… ฉันหมดประโยชน์ล่ะ”
พิเชษฐ์ยิ้มบาง “ก็หวังว่าวันนั้นจะยังมาไม่ถึงนะ… อรสา”
หล่อนรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบไหลย้อนเข้ากระดูกสันหลัง รอยยิ้มของเขาไม่เคยสื่อความอบอุ่น ไม่เคยเลย
เสียงนาฬิกาเรือนเก่าในบ้านไม้โบราณตีบอกเวลาตีสาม
วรรณภพนอนตัวแข็งอยู่บนเตียง เหงื่อเย็นชื้นไปทั่วแผ่นหลัง
เขาฝันอีกแล้ว
…เด็กชายคนเดิมยืนอยู่ริมรั้วไม้ผุ ท่ามกลางทุ่งร้างที่เต็มไปด้วยหมอก
คราวนี้ เด็กชายไม่ร้องไห้เหมือนก่อนหน้า
เขาเพียงแต่จ้องตรงมาด้วยสายตาที่นิ่งงัน
ในมือกำอะไรบางอย่างไว้แน่น — มันดูเหมือนกรอบรูปไม้เก่าๆ ที่กระจกแตกร้าว
เด็กชายพูดขึ้นช้าๆ เสียงเบาราวกระซิบ
“พี่ลืมไปหมดแล้ว…”
วรรณภพพยายามจะก้าวไปหา แต่ขาของเขากลับเหมือนจมอยู่ในโคลน
“พี่ลืมว่าใครหายไปก่อน…”
“พี่ลืมว่าใครถูกทิ้งไว้ข้างหลัง…”
ภาพทั้งหมดพร่าเลือนลงอย่างรวดเร็ว
เด็กชายหันหลัง แล้วเดินหายเข้าไปในหมอกที่หนาทึบขึ้นเรื่อยๆ
วรรณภพสะดุ้งตื่น
ลมหายใจหอบถี่
นัยน์ตายังเต็มไปด้วยภาพในฝันที่ยังอวลอยู่ไม่หาย
เขาหันไปมองรูปถ่ายครอบครัวเก่าที่แขวนอยู่เหนือหัวเตียง…
และในที่สุดก็ลุกขึ้นจากเตียง
เดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะไม้
หยิบกล่องใบเล็กที่เก็บไว้ลึกที่สุด
เขานั่งลง เปิดมันช้าๆ —
ภายในมีกระดาษเก่า ภาพถ่ายเด็ก และจดหมายที่ยังไม่ได้เปิด
ไฟหัวเตียงยังสว่างอยู่
แต่วรรณภพหลับตาลงช้าๆ ราวกับรู้ว่า…บางอย่างกำลังจะกลับมา