เพราะความรักครั้งล่าสุดที่จบไป มีหลายความรู้สึกติดอยู่ในอก แต่คงระบายออกมาเป็นคำพิมไม่หมด เพราะเรารู้สึกเสียใจมาก เสียดายมาก กับความรักครั้งนี้ เราไม่อยากให้มันจบเรย ไม่อยากให้มีวันนี้เรย เราฝากความหวัง ฝากชีวิต ฝากอนาคต ไว้กับรักครั้งนี้ไว้มาก คิดไว้ว่าความรักครั้งนี้จะเป็นความรักครั้งสุดท้ายของเรา อยากให้เขาเป็นคนสุดท้ายในชีวิตที่เราจะรัก ที่จะอยู่ด้วยกันจนแก่ จนตาย ไม่อยากมีใครอีกแล้วชีวิตนี้ เราเรยกลับไปอ้อนวอน ขอร้อง ตามง้อเขาพยายามทำทุกอย่าง ปรับปรุงตัวเป็นคนใหม่ ที่ดีกว่าเดิม เพื่อให้เขากลับมารักเรา ทำจนเรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าแบบสุดๆ แบบไม่เคยเป็นมาก่อนเราไม่เคยตามง้อใครได้ขนาดนี้ ไม่เคยทำตัวเสร่อ หน้าไม่อายขนาดนี้ เราทนเจ็บ ทนเสียใจ ทนเห็นตัวเองร้องไห้ ทนไม่รักตัวเอง ทนให้เขาด่า ทนให้เขาทำร้ายจิตใจเรา ซ้ำแร้วซ้ำเล่า เพราะอยากได้เขากลับคืนมา แต่มันไม่เป็นผล ไม่มีปประโยชน์ เขาไม่กลับมาอีกแล้ว มันจบแล้วจริงๆ เราต้องยอมรับชะตากรรมของเราจริงๆสักที !
(เราอาจจะพิมงงๆวนไปวนมาหน่อยนะคะ)
เริ่มแรก เขาและเราเป็นเพื่อนกันในเฟส มาเกือบ 10 ปี แต่ไม่เคยรู้จักกันเรย เราไม่เคยเห็นเขาด้วยช้ำ จนเราโสดมาได้ปีกว่า อยู่ๆเราก็เห็นนางในเฟสเรา เห็นนางมากดไลค์ในเฟสถี่ขึ้น มากดหัวใจมากดห่วงใย มาดูสตอรี่เรา เราก็เข้าไปส่องว่านางคือใคร กดกลับบ้างตามมารยาท กดกันไปมา เราก็เริ่มรู้สึกเอ้ะละ ว่านางนี้คิดอะไรกับเรารือป่าวว่ะ? 😆 จนแล้วจนรอดนางก็ทักมาคุยด้วย(ช่วงสงกราน์66) ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไร แค่คุยแก้เหงาไป หยอกกันไปมาก็เริ่มคลิกกัน ก็คุยกันถูกคอ เขาบอกว่าชอบเรา เราก็เริ่มชอบเขาตอบ จีบกันไปมา (นางก็ชอบเล่นกีตาร์มาจีบเรา) คุยกันทุกวันทุกคืน งอลกันบ้าง นอยกันบ้าง ได้แต่คุยกัน เพราะเราอยู่ไกลกันมาก ไม่เคยเจอกันเรย แต่เราสามารถดูนางผ่านกล้องวงจรในห้องนางได้ว่านางทำอะไรบ้าง ในระหว่างคบหา เราซื้อผ้าเช็ดตัวส่งไปให้ นางซื้อรองเท้าคอนส่งให้ (เรายืมเงินนางครั้งนึง) ก็กันคุยไป จนนางขอเราเป็นแฟน แต่เรายังไม่ตกลงขอให้ได้เจอกันก่อนค่อยว่ากันอีกที (เพราะเราไม่ได้ตรงปกเท่าไหร่555) คุยกันได้ 2เดือนกว่า ปลายเดือนมิถุนานางก็บินมาหาเรา 3วัน นางออกเองหมดทุกอย่าง ค่า รร ค่ากิน ค่ารถ ค่าตั๋วไปกลับของนาง มี1 วัน 1 คืน ที่ทะเลาะกัน มีบางเรื่องที่เข้ากันไม่ได้ เกือบไม่ได้ไปต่อ แต่ก็ปรับความเข้าใจจนได้ (นางซื้อนาฬิกามาฝาก) พานางไปดูก็หนังกินข้าว ออดเดทปกติ ถึงวันกลับ เราก็ไปส่งนางขึ้นรถกลับบ้าน.. หลังจากกลับไป เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน เป็นรักทางไกล นางก็พยายามทำให้เราเชื่อใจว่านางรักเราจริงๆ ตั้งใจรักเราจริงๆ คลั่งรักเราสุดๆ ทุกพื้นที่ในโซเชี่ยวก็มีแต่เรา จนเรามั่นใจในตัวนาง นางอาจจะไม่ได้ตรงสเปก 100% แต่เราก็รักนาง เพราะนางนิสัยใจดี ใจเย็นกับเรา ตามใจเรา เอาอกเอาใจเรา สายเปย์ สายซัพพอต สูง 170 เลินกีตาร์เป็น รักสัตว์ เราถึงได้รักนาง ^^ แต่เวลาทะเลาะกันก็มีแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆส่วนใหญ่เราชอบเป็นคนหา จนทำให้นางร้องไห้อยู่บ่อยๆ เพราะชอบหนีไม่ชอบเคลีย ไม่รับสายนาง บล็อกนาง พูดจาแรงๆใส่นาง (สะสมมาเรื่อยๆ) (ต้นเหตุของการเลิกลา)
อีก3 อาทิตย์ต่อมาหลังจากที่เจอกันครั้งแรก นางอยากให้ไปหา เราก็เลยบินไปหานาง ปลายเดือน (กรกฏา 66) เป็นการเจอกันครั้งที่ 2 แต่อยู่ยาวจนถึง (พฤษภา 67) ( นางออกค่าตั๋วค่ารถ) รวม เกือบ 10 เดือน ที่ได้ลองใช้ชีวิตด้วยกัน ในระหว่างที่อยู่ด้วยกัน นางก็ซัพพอตเราทุกอย่าง ดูแลเราอย่างดี เราแทบจะไม่ได้ออกเงินอะไร อยากกินอะไร อยากไปไหนก็พาไปหมด ก็ตามใจเราเอาใจเราทุกอย่าง ทำกับข้าวให้กิน ซักเสื้อผ้าให้ พาไปเที่ยวนั้นเที่ยวนี้ เราไม่ได้เอารองเท้าแตะไป นางก็ซื้อให้ใหม่ โทรสัพนางเราจับได้ตลอด ไม่เคยมีความลับ ห้องนอนนางก็มีรูปคู่ของเราติดอยู่ พ่อ-แม่ นาง ก็ใจดี ให้อยู่บ้านเขา เลี้ยงข้าวปลาอาหาร พาไปกินข้าวนอกบ้านบ้าง พาไปเที่ยวตจวบ้าง เราไปอยู่เฉยๆไม่ได้ทำงานอะไร เพราะไม่ตั้งใจจะอยู่นานขนาดนั้น ในตอนแรก มันติดลมไปเรื่อยๆ เรยไม่ได้หางานทำที่นั้น ส่วนนางตอนแรกทำงานกับเพื่อน ต่อมาอยากมีอาคตนางก็ไปเรียนตัดผมเพื่อเปิดร้าน(เรามีของขวัญเล็กๆให้วีนเรียนจบ) เราอยู่บ้านเขาว่างๆ เราก็ช่วยล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างห้องน้ำ ทำกับข้าวบ้าง วันเกิดเรา+ปีใหม่ นางก็มีของขวัญให้เรา รองเท้ากับกระเป๋า ก็รักกันไปตามปกติ แต่..คนอยู่ด้วยกันมันก็จะราบรื่นไปหมดทุกอย่างคงจะไม่ใช่ เรามีทะเลาะกัน ด่ากัน เจ็บตัวกันบ้าง แบบไม่ได้ตั้งใจ ส่วนใหญ่ก็คงจะมาจากนิสัยเสียของเรา ความเอาแต่ใจ ขี้หงุดหงิด ใช้อารม ใช้คำพูดทำร้ายจิตใจเขา ทำนางร้องไห้หลายครั้ง (แต่เราไม่เคยร้องเรย) มาร้องตอนเลิกกันไปแล้ว ทะเลาะกันนางก็ชอบเอาโทรสัพเราไปแอบ เพื่อที่จะเคลียกับเรา ซึ้งเราไม่ชอบมันทำให้เราโมโหหนักกว่าเดิม แต่ก็ปรับความเข้าใจได้บ้างไม่ได้บ้าง ยอมกันบ้างไม่ยอมกันบ้าง ไม่คุยกันเป็นวันๆก็มี แต่นางไม่เคยเอ่ยปากไล่เรากลับบ้าน พลัดกันง้อ แร้วก็คืนดีกัน สญ.ทะเลาะเรื่อง แต่งตัว พูดไม่เข้าหู เรื่องเล็กๆ ชีวิตประจำวัน ไม่มีเรื่องนอกใจ แล้วก็เรื่องที่เราเป็น อิโทรเวิร์คไม่ชอบเข้าหาผู้ใหญ่ คุยกับผู้ใหญ่ไม่เป็น ไม่เข้าสังคม อยู่บ้านก็ไม่ค่อยพูดจากับแม่นาง ไม่ชอบออกไหน เราชอบให้นางไปกับแม่นาง2คนอยู่บ่อยๆ เช่น ไปงานแต่ง ไปงานศพ ไปทำบุญ เราไม่ชอบไปด้วย นางน่าจะคิดตรงนี้ด้วย อยากให้เราปรับ เพราะนางต้องค่อยแก้ตัวให้เราตลอด ว่าทำไมเราถึงไม่ไป (ซึ้งเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่นางจะคิดด้วยไหม) เราก็เป็นของเราแบบเดิม เพราะคิดว่าไม่ได้ผิดอะไร ไม่ได้ปรับอะไร คิดว่ารับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็แค่เลิก ส่วนใหญ่ก็จะมาจากเราที่ชอบหาเรื่อง
ก็ใช้ชีวิตไป เกือบทุกเทศกาล วาเลน สงกราน ปีใหม่ ลอยกะทง (ซึ้งเราไม่ลอย) ปล่อยให้นางไปลอยกับแม่ นางไปทำงานเราก็ตามไปเฝ้าบ้าง อยู่จนครบ 10 เดือน เราก็อยากกลับบ้านบ้าง คิดว่าค่อยกลับมาใหม่ ก็วางแพลนไว้ว่าจะกลับมาอยู่กับนางเลย มาหางานทำ มาสร้างอนาคตกับนางที่นี้ ขอกลับไปเคลียร์อะไรที้บ้านก่อน จนถึงวันเราก็กลับบ้านเรา (ค่ารถกลับบ้านก็เงินนาง)
พอกลับบ้านมา เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิมทุกวัน วางแพลนว่าจะกลับไปหานาง แต่ยังไม่ได้ไป (รู้งี้ไปดีกว่า) คุยกันปกติได้ 3 เดือน เราออกอาการประสาท เริ่มชวนเขาทะเลาะ ( แต่ตลอดเวลาที่แยกกัน นางก็ซัพพอตเราตลอด ส่งเงินให้ใช้ เดือนละ พันสองสองพัน จนถึง เดือน ตุลาคม (ที่เลิกลากัน)
รอยร้าว คือ สิงหาคม เราก็เริ่มคุยกันน้อยลง เริ่มไม่คุยกันมากขึ้น เริ่มส่งแต่สติกเกอร์ และก็เริ่มทะเลาะกันมากขึ้น เรื่องเล็กๆน้อยๆ นอยกันบ้าง แล้วเวลาทะเลาะกัน เราชอบเป็นคนบอกเลิก ชอบเป็นคนหนีปัญหา ไม่เคลียร์ ไม่รับโทรศัพท์ ชอบบล็อกนาง ชอบหายไป ชอบใช้คำพูดแรงๆ ทำให้นางเสียใจ มาตลอด ซ้ำๆ จนนางแบบเริ่มจะไม่ทนแล้ว เจอมาบ่อยๆ จนนางเริ่มทำใจกับเราแล้ว เพราะเราเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ง้องอล กันอยู่สักพัก แต่ก็ไม่เคยเลิกกันจิงๆ
แตกหัก ตุลาคม เราก็เริ่มงี่เง่า บอกเลิกนางอีกแหละ คิดว่าไปคนละทางดีกว่า เพราะนางก็เปลี่ยนไป(เราเป็นคนทำ) เราก็งี่เง่ามากขึ้น ที่ไม่นางเหมือนเดิม เราคิดว่าไปกันไม่รอดแล้วจริงๆ ก็เรยบอกเลิกกัน แยกย้าย เราเริ่มไม่ติดต่อกัน ไม่พูดคุยกันจริงจัง ไม่มีใครง้อใคร เงียบหายกันไป แต่ความรู้สึกเราเราก็ยังรักยังคิดถึง ยังตามส่องนางอยู่ตลอด เราก็พยายามมูออนไปข้างหน้า แต่ก็ทำไม่ได้ เรายังรักเขาอยู่ ลืมเขาไม่ได้ จนมีความคิดว่าอยากกลับไปขอคืนดี
ในเดือน..
พฤศจิกา เป็นเดือนเกิดของเรา เราเริ่มทักนางไป ในวันเกิดของเรา นางก็HBDเราปกติ เราเรยพยายามขอโอกาสนางคืนดี ในวันเกิด แต่นางก็ไม่ให้โอกาส บอกเป็นเพื่อนกันดีกว่า คุยกันอยู่ 1อาทิตย์ ง้อไม่สำเร็จ แถมทะเลาะกันอีก จนทำให้นางบล็อกเราไป เราก็ขาดการติดต่อกับนาง กลับไปทำใจใหม่ มูฟออนใหม่ ทำมาตลอดเวลา 2 เดือน เราก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี ยังรักอยู่อีก ลืมไม่ได้ เรยมีความคิดอยากกลับไปทักเขา และเห็นว่านางปลดบล็อกเราแล้ว เราก็เรยทักไปหาเขา ในเดือน…
มกราคม 68 กลางเดือน เราลองทักเขาไป เพื่อ สวัสดีปีใหม่ ย้อนหลัง เขาก็ตอบ HNY กลับ เราเริ่มทักเขาไปทุกวัน ถามสารทุก เขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เมินแชทบ้าง ไม่ได้อยากตอบเราเท่าไหร่ 5555 เราก็เอ๋อ พยายามทักไปทุกวัน เผือนางจะคุยมากขึ้น แต่ก็ไมในในระหว่างที่เขาเมินเรา เรามีความรู้สึกอยากไปคุยกับเขาถึงที่ อยากไปหานาง อยากทำอะไรที่ยังไม่ได้ทำ เช่น บินไปง้อนาง เผือนางจะใจอ่อน ยอมกลับมาเมื่อเห็นหน้าเรา แต่เราลืมไปเรยว่า เราเลิกกันมาหลายเดือนแร้ว 4-5 เดือนแล้ว มันสายไปแล้วมาง้อตอนนี้ ความรู้สึกนางน่าจะหมดดไปแล้ว แต่เราเพิ่งมาคิดได้ ว่าต้องบินไปง้อ (ทำไมไม่คิดตั้งนานแล้วก็ไม่รู้) เราบินไปหาทั้งๆที่เขาไม่ค่อยอยากจะตอบแชทเราเลยด้วยซ้ำ แต่ลองดู ดีกว่าไม่ได้ ดีกว่าติดค้างในใจไปตลอด
กุมภาพันธ์ ต้นเดือนเราบินไปหาเขา (ทำไม) 555 กะไป surprised เขา แต่เจอ surprised กว่า เราง้อเขาทันทีที่เจอหน้าเขา แต่บอกเขาปฏิเสธเราลูกเดียว เพราะเขาไม่ได้รักเราแล้ว เราก็เชื่อนะ แต่ก็ยังจะขอโอกาส เขาก็บอกเขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยแล้ว เราก็รับรู้ รับฟัง แต่รับไม่ได้ เหมือนเรายังมีความหวัง อีก 1% สุดท้าย เราก็ตื้อ ง้อเขา ขอร้องเขา สันหามาคำพูด มาอ้อนวอนเขา ขอให้เขาให้โอกาสเราหน่อย ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก เขาก็เห็นเราร้องไห้นะ เห็นเราเสียใจ แต่เขาก็ไม่ยอมให้โอกาสเราเรย(ใจแข็งมาก) งั้นเราเลยขออยู่ต่อที่นี้ต่อ ยังไม่อยากกลับ เพราะเราคงไม่มีโอกาสมาอีกแล้ว เขาก็ให้เราอยู่ เราเลยได้อยู่ต่อ แต่ไม่ได้อยู่กับเขา ไม่ได้เจอเขาเรย เราต้องไปนอน รร คนเดียว 5 คืน ฟิวเหมือนไปเที่ยวตจวคนเดียว กลางวันออกไปเที่ยว กลางคืนกลับมานอนร้องไห้ บางวันเขาก็เอาข้าวมาฝากไว้บ้าง จบจาก 5 วัน ต่อมาเราก็ได้ไปขออยู่กับเขา ไปใช้ชีวิตกับเขาอีก 1 อาทิตย์ ได้กินได้นอน ได้ดูเขาทำงาน เหมือนตอนเป็นแฟนกัน แต่ในใจนี้เราเส้ามาก อยากจะร้องไห้ตลอดเวลา เราก็พยายามพูดขอโอกาสเขาอยู่เรื่อยๆในทุกวันที่อยู่ ร้องไห้แทบจะวันเว้นวัน แต่เขาก็ไม่ให้โอกาสอยู่ดี เราตื้อขอโอกาส ว่างั้นขอจีบไหม่ ทำความรู้จักกันไหม่ เซท 0 ได้ไหม ? เขาตอบว่าก็ได้เขาให้เราจีบเขาใหม่ แต่ติดไหมไม่รู้ เราก็ใจชื้นขึ้นมา เราก็ได้เริ่มจีบเขาไหม่ จนถึงวันเราต้องกลับบ้านละ
กลับมาบ้าน เขาก็คุยตอบโต้กับเรามากขึ้นกว่าตอนก่อนที่เราจะไปหา เราก็ทักไปจีบเขาใหทุกวัน แต่รู้สึกว่าเขาดูจะไม่อินกับเราเท่าไหร่ คุยไรไป ก็เฉย ก็เมินใส่ เย็นชาใส่ พยายามจีบเขา สั่งข้าวสั่งน้ำให้กิน ทำอะไรที่ไม่เคยทำ สม่ำเสมอทุกวัน อยู่แบบนั้น 2 อาทิตย์ เราก็เริ่มนอย เริ่มท้อ เริ่มเหนื่อย กับสิ่งที่เราทำไป เพราะเขาดูมีกำแพงกับเรามาก ไม่มีวี่แววว่าจะใจอ่อน เราท้อแท้อยู่บ่อยๆ (อาทิตย์ละครั้ง)จะไปจากเขาหลายครั้ง แต่ก็ไปจิงๆไม่ได้สักที ไปเองกลับมาเองทุกครั้ง เขาหายไปเราตาม เราหายไปเขาไม่เคยตาม แร้วเราเป็นฝ่ายกลับไปง้อเขาทุกครั้ง ทุกครั้งที่เรานอย แล้วไปงี่เง่าใส่เขา เขาก็จะบล็อกเรา ทิ้งเรา เราก็ไปตามเขากลับมา (หลายรอบมาก)วนลูป จนมาถึงวันนี้ เราพร้อมจะหยุดทุกอย่างละ หยุดไล่ตาม หยุดตามตื้อ หยุดง้อ หยุดยัดเยียดตัวเองให้กับเขา เรายื้อเขาจนสุดกำลังของเราที่มีแร้ว เราได้ทำทุกอย่างที่เราอยากทำให้กับเขาแล้ว เรายอมแพ้จริงๆแล้วคราวนี้ เราจะปล่อยเขาไปแล้ว เพราะสิ่งที่เราทำให้เขาตอนนี้ เขามองว่า มันไร้ค่า มันไม่มีโยชน์ สำหรับเขา ต่อให้ทำดีแทบตาย ปรับปรุงตัวจนอร่อยแล้ว เขาก็ไม่เอาเราอยู่ดี 55 จบ !!
เรายอมรับนะว่า เราเป็นคนทำลายความรักของเราเอง ด้วยความประสาทแดก ด้วยความ toxic ของเรา เราเป็นตัวปัญหาเอง ตอนเขายังรักเราอยู่ เราก็ชอบรังแกเขา ชอบทำเขาร้องไห้เสียใจ ชอบทำตัวงี่เง่าใส่เขา เพราะคิดว่าเขาจะไม่ไปไหน เพราะคิดว่าเขารักเรา เลยทำอะไรแย่ๆ ใส่เขาตลอดเวลาที่คบกัน ถึงวันนี้ เขาไม่ได้รักเราแล้ว ก็ไม่ผิด เขาไม่กลับมาแล้วก็ไม่ผิด ผิดที่เรา มันเป็นเวรกรรมของเราเอง ที่ทำเอาไว้กับเขา ให้มันเป็นเรียนชีวิต ว่าถ้าเจอคนดีๆแล้ว ควรรักษาเขาไว้ อย่าไปทำร้ายเขาอีก!!
บันทึกความรักครั้งสำคัญของฉัน (ยาวมาก)
(เราอาจจะพิมงงๆวนไปวนมาหน่อยนะคะ)
เริ่มแรก เขาและเราเป็นเพื่อนกันในเฟส มาเกือบ 10 ปี แต่ไม่เคยรู้จักกันเรย เราไม่เคยเห็นเขาด้วยช้ำ จนเราโสดมาได้ปีกว่า อยู่ๆเราก็เห็นนางในเฟสเรา เห็นนางมากดไลค์ในเฟสถี่ขึ้น มากดหัวใจมากดห่วงใย มาดูสตอรี่เรา เราก็เข้าไปส่องว่านางคือใคร กดกลับบ้างตามมารยาท กดกันไปมา เราก็เริ่มรู้สึกเอ้ะละ ว่านางนี้คิดอะไรกับเรารือป่าวว่ะ? 😆 จนแล้วจนรอดนางก็ทักมาคุยด้วย(ช่วงสงกราน์66) ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไร แค่คุยแก้เหงาไป หยอกกันไปมาก็เริ่มคลิกกัน ก็คุยกันถูกคอ เขาบอกว่าชอบเรา เราก็เริ่มชอบเขาตอบ จีบกันไปมา (นางก็ชอบเล่นกีตาร์มาจีบเรา) คุยกันทุกวันทุกคืน งอลกันบ้าง นอยกันบ้าง ได้แต่คุยกัน เพราะเราอยู่ไกลกันมาก ไม่เคยเจอกันเรย แต่เราสามารถดูนางผ่านกล้องวงจรในห้องนางได้ว่านางทำอะไรบ้าง ในระหว่างคบหา เราซื้อผ้าเช็ดตัวส่งไปให้ นางซื้อรองเท้าคอนส่งให้ (เรายืมเงินนางครั้งนึง) ก็กันคุยไป จนนางขอเราเป็นแฟน แต่เรายังไม่ตกลงขอให้ได้เจอกันก่อนค่อยว่ากันอีกที (เพราะเราไม่ได้ตรงปกเท่าไหร่555) คุยกันได้ 2เดือนกว่า ปลายเดือนมิถุนานางก็บินมาหาเรา 3วัน นางออกเองหมดทุกอย่าง ค่า รร ค่ากิน ค่ารถ ค่าตั๋วไปกลับของนาง มี1 วัน 1 คืน ที่ทะเลาะกัน มีบางเรื่องที่เข้ากันไม่ได้ เกือบไม่ได้ไปต่อ แต่ก็ปรับความเข้าใจจนได้ (นางซื้อนาฬิกามาฝาก) พานางไปดูก็หนังกินข้าว ออดเดทปกติ ถึงวันกลับ เราก็ไปส่งนางขึ้นรถกลับบ้าน.. หลังจากกลับไป เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน เป็นรักทางไกล นางก็พยายามทำให้เราเชื่อใจว่านางรักเราจริงๆ ตั้งใจรักเราจริงๆ คลั่งรักเราสุดๆ ทุกพื้นที่ในโซเชี่ยวก็มีแต่เรา จนเรามั่นใจในตัวนาง นางอาจจะไม่ได้ตรงสเปก 100% แต่เราก็รักนาง เพราะนางนิสัยใจดี ใจเย็นกับเรา ตามใจเรา เอาอกเอาใจเรา สายเปย์ สายซัพพอต สูง 170 เลินกีตาร์เป็น รักสัตว์ เราถึงได้รักนาง ^^ แต่เวลาทะเลาะกันก็มีแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆส่วนใหญ่เราชอบเป็นคนหา จนทำให้นางร้องไห้อยู่บ่อยๆ เพราะชอบหนีไม่ชอบเคลีย ไม่รับสายนาง บล็อกนาง พูดจาแรงๆใส่นาง (สะสมมาเรื่อยๆ) (ต้นเหตุของการเลิกลา)
อีก3 อาทิตย์ต่อมาหลังจากที่เจอกันครั้งแรก นางอยากให้ไปหา เราก็เลยบินไปหานาง ปลายเดือน (กรกฏา 66) เป็นการเจอกันครั้งที่ 2 แต่อยู่ยาวจนถึง (พฤษภา 67) ( นางออกค่าตั๋วค่ารถ) รวม เกือบ 10 เดือน ที่ได้ลองใช้ชีวิตด้วยกัน ในระหว่างที่อยู่ด้วยกัน นางก็ซัพพอตเราทุกอย่าง ดูแลเราอย่างดี เราแทบจะไม่ได้ออกเงินอะไร อยากกินอะไร อยากไปไหนก็พาไปหมด ก็ตามใจเราเอาใจเราทุกอย่าง ทำกับข้าวให้กิน ซักเสื้อผ้าให้ พาไปเที่ยวนั้นเที่ยวนี้ เราไม่ได้เอารองเท้าแตะไป นางก็ซื้อให้ใหม่ โทรสัพนางเราจับได้ตลอด ไม่เคยมีความลับ ห้องนอนนางก็มีรูปคู่ของเราติดอยู่ พ่อ-แม่ นาง ก็ใจดี ให้อยู่บ้านเขา เลี้ยงข้าวปลาอาหาร พาไปกินข้าวนอกบ้านบ้าง พาไปเที่ยวตจวบ้าง เราไปอยู่เฉยๆไม่ได้ทำงานอะไร เพราะไม่ตั้งใจจะอยู่นานขนาดนั้น ในตอนแรก มันติดลมไปเรื่อยๆ เรยไม่ได้หางานทำที่นั้น ส่วนนางตอนแรกทำงานกับเพื่อน ต่อมาอยากมีอาคตนางก็ไปเรียนตัดผมเพื่อเปิดร้าน(เรามีของขวัญเล็กๆให้วีนเรียนจบ) เราอยู่บ้านเขาว่างๆ เราก็ช่วยล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างห้องน้ำ ทำกับข้าวบ้าง วันเกิดเรา+ปีใหม่ นางก็มีของขวัญให้เรา รองเท้ากับกระเป๋า ก็รักกันไปตามปกติ แต่..คนอยู่ด้วยกันมันก็จะราบรื่นไปหมดทุกอย่างคงจะไม่ใช่ เรามีทะเลาะกัน ด่ากัน เจ็บตัวกันบ้าง แบบไม่ได้ตั้งใจ ส่วนใหญ่ก็คงจะมาจากนิสัยเสียของเรา ความเอาแต่ใจ ขี้หงุดหงิด ใช้อารม ใช้คำพูดทำร้ายจิตใจเขา ทำนางร้องไห้หลายครั้ง (แต่เราไม่เคยร้องเรย) มาร้องตอนเลิกกันไปแล้ว ทะเลาะกันนางก็ชอบเอาโทรสัพเราไปแอบ เพื่อที่จะเคลียกับเรา ซึ้งเราไม่ชอบมันทำให้เราโมโหหนักกว่าเดิม แต่ก็ปรับความเข้าใจได้บ้างไม่ได้บ้าง ยอมกันบ้างไม่ยอมกันบ้าง ไม่คุยกันเป็นวันๆก็มี แต่นางไม่เคยเอ่ยปากไล่เรากลับบ้าน พลัดกันง้อ แร้วก็คืนดีกัน สญ.ทะเลาะเรื่อง แต่งตัว พูดไม่เข้าหู เรื่องเล็กๆ ชีวิตประจำวัน ไม่มีเรื่องนอกใจ แล้วก็เรื่องที่เราเป็น อิโทรเวิร์คไม่ชอบเข้าหาผู้ใหญ่ คุยกับผู้ใหญ่ไม่เป็น ไม่เข้าสังคม อยู่บ้านก็ไม่ค่อยพูดจากับแม่นาง ไม่ชอบออกไหน เราชอบให้นางไปกับแม่นาง2คนอยู่บ่อยๆ เช่น ไปงานแต่ง ไปงานศพ ไปทำบุญ เราไม่ชอบไปด้วย นางน่าจะคิดตรงนี้ด้วย อยากให้เราปรับ เพราะนางต้องค่อยแก้ตัวให้เราตลอด ว่าทำไมเราถึงไม่ไป (ซึ้งเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่นางจะคิดด้วยไหม) เราก็เป็นของเราแบบเดิม เพราะคิดว่าไม่ได้ผิดอะไร ไม่ได้ปรับอะไร คิดว่ารับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็แค่เลิก ส่วนใหญ่ก็จะมาจากเราที่ชอบหาเรื่อง
พอกลับบ้านมา เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิมทุกวัน วางแพลนว่าจะกลับไปหานาง แต่ยังไม่ได้ไป (รู้งี้ไปดีกว่า) คุยกันปกติได้ 3 เดือน เราออกอาการประสาท เริ่มชวนเขาทะเลาะ ( แต่ตลอดเวลาที่แยกกัน นางก็ซัพพอตเราตลอด ส่งเงินให้ใช้ เดือนละ พันสองสองพัน จนถึง เดือน ตุลาคม (ที่เลิกลากัน)
รอยร้าว คือ สิงหาคม เราก็เริ่มคุยกันน้อยลง เริ่มไม่คุยกันมากขึ้น เริ่มส่งแต่สติกเกอร์ และก็เริ่มทะเลาะกันมากขึ้น เรื่องเล็กๆน้อยๆ นอยกันบ้าง แล้วเวลาทะเลาะกัน เราชอบเป็นคนบอกเลิก ชอบเป็นคนหนีปัญหา ไม่เคลียร์ ไม่รับโทรศัพท์ ชอบบล็อกนาง ชอบหายไป ชอบใช้คำพูดแรงๆ ทำให้นางเสียใจ มาตลอด ซ้ำๆ จนนางแบบเริ่มจะไม่ทนแล้ว เจอมาบ่อยๆ จนนางเริ่มทำใจกับเราแล้ว เพราะเราเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ง้องอล กันอยู่สักพัก แต่ก็ไม่เคยเลิกกันจิงๆ
แตกหัก ตุลาคม เราก็เริ่มงี่เง่า บอกเลิกนางอีกแหละ คิดว่าไปคนละทางดีกว่า เพราะนางก็เปลี่ยนไป(เราเป็นคนทำ) เราก็งี่เง่ามากขึ้น ที่ไม่นางเหมือนเดิม เราคิดว่าไปกันไม่รอดแล้วจริงๆ ก็เรยบอกเลิกกัน แยกย้าย เราเริ่มไม่ติดต่อกัน ไม่พูดคุยกันจริงจัง ไม่มีใครง้อใคร เงียบหายกันไป แต่ความรู้สึกเราเราก็ยังรักยังคิดถึง ยังตามส่องนางอยู่ตลอด เราก็พยายามมูออนไปข้างหน้า แต่ก็ทำไม่ได้ เรายังรักเขาอยู่ ลืมเขาไม่ได้ จนมีความคิดว่าอยากกลับไปขอคืนดี
ในเดือน..
พฤศจิกา เป็นเดือนเกิดของเรา เราเริ่มทักนางไป ในวันเกิดของเรา นางก็HBDเราปกติ เราเรยพยายามขอโอกาสนางคืนดี ในวันเกิด แต่นางก็ไม่ให้โอกาส บอกเป็นเพื่อนกันดีกว่า คุยกันอยู่ 1อาทิตย์ ง้อไม่สำเร็จ แถมทะเลาะกันอีก จนทำให้นางบล็อกเราไป เราก็ขาดการติดต่อกับนาง กลับไปทำใจใหม่ มูฟออนใหม่ ทำมาตลอดเวลา 2 เดือน เราก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี ยังรักอยู่อีก ลืมไม่ได้ เรยมีความคิดอยากกลับไปทักเขา และเห็นว่านางปลดบล็อกเราแล้ว เราก็เรยทักไปหาเขา ในเดือน…
มกราคม 68 กลางเดือน เราลองทักเขาไป เพื่อ สวัสดีปีใหม่ ย้อนหลัง เขาก็ตอบ HNY กลับ เราเริ่มทักเขาไปทุกวัน ถามสารทุก เขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เมินแชทบ้าง ไม่ได้อยากตอบเราเท่าไหร่ 5555 เราก็เอ๋อ พยายามทักไปทุกวัน เผือนางจะคุยมากขึ้น แต่ก็ไมในในระหว่างที่เขาเมินเรา เรามีความรู้สึกอยากไปคุยกับเขาถึงที่ อยากไปหานาง อยากทำอะไรที่ยังไม่ได้ทำ เช่น บินไปง้อนาง เผือนางจะใจอ่อน ยอมกลับมาเมื่อเห็นหน้าเรา แต่เราลืมไปเรยว่า เราเลิกกันมาหลายเดือนแร้ว 4-5 เดือนแล้ว มันสายไปแล้วมาง้อตอนนี้ ความรู้สึกนางน่าจะหมดดไปแล้ว แต่เราเพิ่งมาคิดได้ ว่าต้องบินไปง้อ (ทำไมไม่คิดตั้งนานแล้วก็ไม่รู้) เราบินไปหาทั้งๆที่เขาไม่ค่อยอยากจะตอบแชทเราเลยด้วยซ้ำ แต่ลองดู ดีกว่าไม่ได้ ดีกว่าติดค้างในใจไปตลอด
กุมภาพันธ์ ต้นเดือนเราบินไปหาเขา (ทำไม) 555 กะไป surprised เขา แต่เจอ surprised กว่า เราง้อเขาทันทีที่เจอหน้าเขา แต่บอกเขาปฏิเสธเราลูกเดียว เพราะเขาไม่ได้รักเราแล้ว เราก็เชื่อนะ แต่ก็ยังจะขอโอกาส เขาก็บอกเขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยแล้ว เราก็รับรู้ รับฟัง แต่รับไม่ได้ เหมือนเรายังมีความหวัง อีก 1% สุดท้าย เราก็ตื้อ ง้อเขา ขอร้องเขา สันหามาคำพูด มาอ้อนวอนเขา ขอให้เขาให้โอกาสเราหน่อย ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก เขาก็เห็นเราร้องไห้นะ เห็นเราเสียใจ แต่เขาก็ไม่ยอมให้โอกาสเราเรย(ใจแข็งมาก) งั้นเราเลยขออยู่ต่อที่นี้ต่อ ยังไม่อยากกลับ เพราะเราคงไม่มีโอกาสมาอีกแล้ว เขาก็ให้เราอยู่ เราเลยได้อยู่ต่อ แต่ไม่ได้อยู่กับเขา ไม่ได้เจอเขาเรย เราต้องไปนอน รร คนเดียว 5 คืน ฟิวเหมือนไปเที่ยวตจวคนเดียว กลางวันออกไปเที่ยว กลางคืนกลับมานอนร้องไห้ บางวันเขาก็เอาข้าวมาฝากไว้บ้าง จบจาก 5 วัน ต่อมาเราก็ได้ไปขออยู่กับเขา ไปใช้ชีวิตกับเขาอีก 1 อาทิตย์ ได้กินได้นอน ได้ดูเขาทำงาน เหมือนตอนเป็นแฟนกัน แต่ในใจนี้เราเส้ามาก อยากจะร้องไห้ตลอดเวลา เราก็พยายามพูดขอโอกาสเขาอยู่เรื่อยๆในทุกวันที่อยู่ ร้องไห้แทบจะวันเว้นวัน แต่เขาก็ไม่ให้โอกาสอยู่ดี เราตื้อขอโอกาส ว่างั้นขอจีบไหม่ ทำความรู้จักกันไหม่ เซท 0 ได้ไหม ? เขาตอบว่าก็ได้เขาให้เราจีบเขาใหม่ แต่ติดไหมไม่รู้ เราก็ใจชื้นขึ้นมา เราก็ได้เริ่มจีบเขาไหม่ จนถึงวันเราต้องกลับบ้านละ
กลับมาบ้าน เขาก็คุยตอบโต้กับเรามากขึ้นกว่าตอนก่อนที่เราจะไปหา เราก็ทักไปจีบเขาใหทุกวัน แต่รู้สึกว่าเขาดูจะไม่อินกับเราเท่าไหร่ คุยไรไป ก็เฉย ก็เมินใส่ เย็นชาใส่ พยายามจีบเขา สั่งข้าวสั่งน้ำให้กิน ทำอะไรที่ไม่เคยทำ สม่ำเสมอทุกวัน อยู่แบบนั้น 2 อาทิตย์ เราก็เริ่มนอย เริ่มท้อ เริ่มเหนื่อย กับสิ่งที่เราทำไป เพราะเขาดูมีกำแพงกับเรามาก ไม่มีวี่แววว่าจะใจอ่อน เราท้อแท้อยู่บ่อยๆ (อาทิตย์ละครั้ง)จะไปจากเขาหลายครั้ง แต่ก็ไปจิงๆไม่ได้สักที ไปเองกลับมาเองทุกครั้ง เขาหายไปเราตาม เราหายไปเขาไม่เคยตาม แร้วเราเป็นฝ่ายกลับไปง้อเขาทุกครั้ง ทุกครั้งที่เรานอย แล้วไปงี่เง่าใส่เขา เขาก็จะบล็อกเรา ทิ้งเรา เราก็ไปตามเขากลับมา (หลายรอบมาก)วนลูป จนมาถึงวันนี้ เราพร้อมจะหยุดทุกอย่างละ หยุดไล่ตาม หยุดตามตื้อ หยุดง้อ หยุดยัดเยียดตัวเองให้กับเขา เรายื้อเขาจนสุดกำลังของเราที่มีแร้ว เราได้ทำทุกอย่างที่เราอยากทำให้กับเขาแล้ว เรายอมแพ้จริงๆแล้วคราวนี้ เราจะปล่อยเขาไปแล้ว เพราะสิ่งที่เราทำให้เขาตอนนี้ เขามองว่า มันไร้ค่า มันไม่มีโยชน์ สำหรับเขา ต่อให้ทำดีแทบตาย ปรับปรุงตัวจนอร่อยแล้ว เขาก็ไม่เอาเราอยู่ดี 55 จบ !!
เรายอมรับนะว่า เราเป็นคนทำลายความรักของเราเอง ด้วยความประสาทแดก ด้วยความ toxic ของเรา เราเป็นตัวปัญหาเอง ตอนเขายังรักเราอยู่ เราก็ชอบรังแกเขา ชอบทำเขาร้องไห้เสียใจ ชอบทำตัวงี่เง่าใส่เขา เพราะคิดว่าเขาจะไม่ไปไหน เพราะคิดว่าเขารักเรา เลยทำอะไรแย่ๆ ใส่เขาตลอดเวลาที่คบกัน ถึงวันนี้ เขาไม่ได้รักเราแล้ว ก็ไม่ผิด เขาไม่กลับมาแล้วก็ไม่ผิด ผิดที่เรา มันเป็นเวรกรรมของเราเอง ที่ทำเอาไว้กับเขา ให้มันเป็นเรียนชีวิต ว่าถ้าเจอคนดีๆแล้ว ควรรักษาเขาไว้ อย่าไปทำร้ายเขาอีก!!