คือเรามีเรื่องจะเล่าให้ทุกคนได้ฟังค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่าเราอายุ18ปีค่ะใช้ชีวิต15-16ปีมากับยายลุงน้าพี่เหตุผลที่เราอยู่กับพวกเค้าไม่ใช่พ่อแม่เพราะว่าตอนที่แม่คลอดเราได้ครึ่งเดือนก็เอาเราไปให้ยายค่ะเราเองรู้เห็นมาตลอดว่าครอบครัวเราเป็นยังไงจนปีน้ำท่วมใหญ่เราได้ย้ายไปอยู่บ้านเกิดยายเราใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นมา15ปีตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยมต้นจนเราจบม.3แต่ในระหว่างเรียนม.3นั้นเราเกิดอาการป่วยที่เกิดจากเชื้อโรคที่มาจากดินเรานอนอยู่โรงบาลเกือบๆ2เดือนเราออกมาตามงานที่โรงเรียนจนจบแล้วเราไปต่อสายอาชีพที่กทม.เพราะเหตุผลว่าพ่อแม่อยู่นั่นแล้วเราว่ามันใกล้บ้านมากกว่าเพราะบ้านที่เราอยู่กับยายใกล้ตัวเมืองมากแล้วยายก็อายุเยอะเราไม่อยากให้เค้าทิ้งบ้านไปอยู่หอค่ะ เราเลือกไปเรียนกทม.แทนเพราะปิดเทอมเราสามารถกลับมาอยู่กับยายได้ แต่พอเราไปเรียนกลายเป็นว่า พ่อแม่พี่ชาย(แท้ๆ)ดันกดดันเรา ด่าเราสารพัด ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ถูกใจพวกเค้า เราเป็นคนผิดตลอด แต่เวลาเค้าด่าเราไม่เคยเถียงเลย พอเค้าบอกให้เราเปิดใจพอเราเปิดใจจริงๆเค้าก็อคติจนเราไม่กล้าเปิดใจหรือพูดด้วยอีกทำให้กลายเป็นคนที่พวกเค้ามองว่าเราทำตัวแย่เสียค่าเทอมเสียค่ากินไปหมด ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากๆ จนบางครั้งก็คิดจะตายขึ้นมาก็งงๆเหมือนกันตอนนี้เรากำลังจะปี2แล้ว เราอยากมีรายได้แต่ตัวเราไม่รู้จะทำอะไรดี ในนครสวรรค์ เพราะหากมีรายได้แล้วเราอยากย้ายกลับมาอยู่กับยายแทน เราคิดผิดเองที่ว่าหากไปเรียนนั่นเราคงจะอดทนไหวจนจบแต่พอเจอแบบนี้กลายเป็นเรารู้สึกบั่นทอนจิตใจตัวเอง จนไม่รู้จะทำยังไง เราอยากเรียนนะแต่เราเองก็ไม่รู้จะทนกับครอบครัวได้อีกนานมั้ยเหมือนกัน หากมีคนเห็นโพสนี้หนูอยากบอกว่า หนูรักตัวเองก็มากแต่หนูคงไม่อยากอยู่ทนต่อหากมันสุดทางแล้วจริงๆ