ฉันคือผู้หญิงอายุ 35 ไม่มีบ้าน ไม่เคยแต่งงาน  ไม่เคยมีลูก
จุดพลิกผันในชีวิต
1. ตอนเรียนมหาลัย  โดนเพื่อนและรุ่นพี่บูลลี่ ทำให้ไม่กล้าไปเรียน ทำให้โดนรีไทร์
ถ้าฉันสู้ ชีวิตอาจจะดีกว่านี้
แผลครั้งนี้ ฝังลงที่คามคิดและความรู้สึก  นึกถึงทีไร  ร้องไห้ทุกครั้ง
2. หลังจากเรียนจบ  เลือกที่จะเป็นเจ้านายตัวเอง  เปิดร้านขายเสื้อผ้า  ทุกอย่างไปได้ดีในตอนแรก แต่หลังจากเกิดโควิด  ก็กระทบอย่างหนัก  พยายามสู้  แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น
ได้แต่ถามตัวเอง  ว่าถ้าตอนนั้นเลือกทำงานเอกชน  ชีวิตคงจะดีกว่านี้

ตอนนี้  เกิดคำถามในหัว  ถ้ามีชีวิตที่ต้องร้องไห้  รู้สึกเศร้า  รู้สึกวิตกกังวล  รู้สึกกลัว แบบนี้เหรอที่ชีวิตต้องการ  ถ้าต้องมีความรู้สึกนี้  ไม่มีชีวิตจะดีกว่าไหม  (อาการนี้เป็นมาตั้งแต่โดนบูลลี่)

ชีวิตของผู้หญิงอายุ  35 ที่ล้มเหลวในหน้าที่การงาน  และมองไม่เห็นทางที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น โลกนี้มันโหดร้ายมาก  ไม่อยากสู้  ไม่อยากมีชีวิตอีกแล้ว