ถึงคิวอนิเมะกันบ้างแล้ววว

นี่เพิ่งดู Tasokare Hotel – ทาโซคาเระ โฮเต็ล จบแบบสด ๆ ร้อน ๆเลยจ้า แล้วคือ…อยากจะบอกว่า มันแบบ…อบอุ่นใจแต่ก็ปวดใจในเวลาเดียวกันอะ เหมือนโดนปลอบโยนแล้วก็โดนทิ่มแทงเบา ๆ ไปพร้อมกันเลย

คือมันเป็นเรื่องของโรงแรมลึกลับที่ตั้งอยู่ใน "แดนสนธยา" แบบกึ่งโลกจริงกึ่งโลกหลังความตาย คนที่มาพักในโรงแรมนี้คือพวกที่เพิ่งเสียชีวิตแบบกะทันหัน หรือยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองตาย แล้วพวกเขาก็ต้อง “เลือก” ว่าจะเดินทางต่อไปยังโลกหน้า หรือกลับไปใช้ชีวิตอีกครั้ง

แล้วนางเอกเราก็คือ นัตสึกิ เด็กสาวมึน ๆ ที่ตื่นขึ้นมาในโรงแรมนี้ แล้วก็ค่อย ๆ ได้รู้ความจริงของตัวเอง รวมถึงแขกคนอื่นที่มี “เรื่องบางอย่าง” ติดค้างในใจ

ความรู้สึกหลังดูนะ
มันไม่ได้มีอะไรเว่อร์วังอลังการแบบแอ็คชั่นระเบิดภูเขาเผากระท่อมหรอกนะ แต่มันดีแบบ เงียบ ๆ แล้วแทงใจดำ

ทุกตอนคือเหมือนเราได้อ่านบันทึกชีวิตคนคนหนึ่งอะ มันเรียบ ๆ แต่มันจริงมันทำให้เราคิดว่า “ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของเราจริง ๆ เราจะเสียใจเรื่องอะไรบ้างมั้ย"

สิ่งที่ชอบมาก
งานภาพ! สวยมากกก มันไม่ได้อลังแต่ใช้โทนสีแบบ twilight ที่ดูละมุนละไมดี

คาแรกเตอร์พนักงานโรงแรมทุกคนคือมีเสน่ห์มาก ทุกคนจะตกหลุมรักพวกเขาแน่นอน คนที่ชั้นชอบที่สุดคือ อาคาเนะ พนักงานหน้านิ่งที่แอบอบอุ่น และแอบหล่อในแบบงง ๆ

เพลงประกอบก็คือดีแบบ chill แต่ดิ่งนะ แบบฟังแล้วเศร้าเฉยเลยงี้

แต่ก็มีบางอย่างที่แอบรู้สึกนะ...
ถ้าใครชอบแนวที่แบบเนื้อเรื่องดำเนินไว มีจุดพีคตลอด อาจจะรู้สึกว่ามัน เนิบ ๆ ไปนิด แล้วบางตอนมันก็มีดราม่าที่แบบค่อนข้างพล็อตเดาง่าย แต่ชั้นให้อภัยเพราะมันอบอุ่นและตั้งใจเล่ามาก

โดยรวมคือ...
สำหรับเรานะ Tasokare Hotel เป็นอนิเมะที่แบบดูแล้วรู้สึกว่า…เออ เราอยากใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้ อยากโทรหาแม่ อยากบอกรักเพื่อน อยากขอโทษคนที่เราเคยทำร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะเราก็ไม่รู้หรอกว่าเราจะมีวันพรุ่งนี้อีกกี่วัน

คะแนนความรู้สึกจากใจ 8.5/10
(หักนิดเพราะบางช่วงก็ช้าไป)

ถ้าใครกำลังเศร้า หรือรู้สึกชีวิตมันเบลอ ๆ ดูเรื่องนี้แล้วอาจจะรู้สึก “เข้าใจตัวเอง” ขึ้นมานิดนึงแบบไม่ทันตั้งตัวเลยจ้าา

ต่อไปจะพูดถึง "แขกคนหนึ่งของทาโซคาเระ โฮเต็ล" ที่แบบ...เรียกง่าย ๆ ว่า “ฆาตกร” ในเรื่องอะนะ (ขอไม่สปอยชื่อชัด ๆ เผื่อบางคนยังไม่ได้ดูเนอะ)

ตอนที่เห็นตัวละครนี้คือ...มันจุกอะ
นี่ดูแล้วอยากเข้าใจคน อยากรู้ว่าเบื้องหลังของ "คนเลว" จริง ๆ มันคืออะไร แล้วเรื่องนี้คือแบบ…ตีแสกหน้าเราเลยอะ

บรรยากาศตอนแรกที่เขาโผล่มา
ดู “สงบ” มากกก…ไม่เหมือนใครที่น่าจะทำอะไรผิดมาเลยด้วยซ้ำอะ แต่พอค่อย ๆ คลายปม เราจะเริ่มรู้ว่า…เขาาา ไม่ได้บริสุทธิ์ อย่างที่เราเข้าใจ และสิ่งที่เขาทำอะ มัน "เกินให้อภัย" สำหรับสังคม

แต่สิ่งที่จุกคือ เขาไม่ได้รู้สึกผิดแบบง่าย ๆ ด้วยซ้ำ
เขาคิดว่าเขา “ทำสิ่งที่จำเป็น”
เขามีเหตุผลของเขา
และเขาก็ยืนยันว่า “โลกใบนี้ไม่มีใครเข้าใจ”

สิ่งที่รู้สึกกับตัวละครนี้

ตอนแรกโกรธมากอะ แบบ “ทำแบบนี้แล้วยังมีหน้ามาพูดให้คนเข้าใจอีกเหรอ?”

แต่พอเขาเริ่มเล่าความรู้สึก มันไม่ได้ทำให้เรายกโทษได้นะ แต่มันทำให้เราเข้าใจว่า ทุกคนมีบาดแผล และบางคนปล่อยให้บาดแผลกลืนตัวเองจนกลายเป็นปีศาจ

คือ...เขาไม่ได้เกิดมาเป็นฆาตกร แต่โลกมันค่อย ๆ หล่อหลอมให้เขากลายเป็นแบบนั้น

สิ่งที่แอบคิดหลังดูตอนนั้นจบ:

“ถ้าเราเจอคนแบบนี้ในชีวิตจริง เราจะทำยังไง?”

“การให้อภัยกับความเข้าใจ มันไม่เหมือนกันนะ”

สรุปความรู้สึก:
ตัวละครนี้ทำให้เรากลัวมนุษย์มากขึ้นนิดนึง แต่ในขณะเดียวกัน มันก็ทำให้เรา “อยากเป็นคนที่เข้าใจคนอื่น” มากขึ้นด้วย

เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่า คนที่ยิ้มให้เราในแต่ละวัน เขาเก็บอะไรไว้ในใจบ้าง