อยากขอความเห็นจากทั้งมุมลูกและแม่ๆ แบบมันเป็นแบบนี้มาตลอดเลย จนเวลาที่ถ้าเขาไม่อยากได้คำตอบจริงๆ เราก็จะเงียบไว้ เราไม่อยากโดนอีก
เล่าเรื่องให้ฟัง ขอเป็นเรื่แงของวันนี้เลย เมื่อคืนเราให้อาหารแมว (มันเป็นซุป กับเนื้อสัตว์) พอให้แล้ว เราลืมเก็บ แล้วก็พอก่อนจะนอนก็ยังอุตส่าห์นึกได้ แต่ก็เปิดตู้เย็นมองผ่านๆคิดว่า น่าจะเป็นแล้ว (สรุปคือน่าจะมองผิด) แล้วก็นอน ตื่นเช้ามา
แม่ถาม "ทำไมเก็บอาหารแมว"
เรา "เพิ่งเอาออกมาจากฟรีซ"
แค่นั้นแหละ เสียงเพี๊ยะ 👋🏻👄
เขาก็บ่นเรายาวเลย เราก็ไม่ได้จะอะไร ก็มันลืมเก็บแล้ว แล้วจะให้ย้อนเวลากลับไปรึไง มันทำไม่ได้ เราเลยบอกเขาไปก่อนแบบนั้น (อย่างน้อยมันก็เพิ่งเอาออกมาจากฟรีซ มันน่าจะไม่ร้ายแรงมาก)
แต่ถ้ามองจากมุมมองเขาคือ เขาตัดสินเราแล้ว เขายังพูดเพิ่มอีกว่า "มาถามอย่างดี ว่ามีอะไรต้องเก็บไหม ของตัวเองก็ยังไม่เก็บ"
....เฮ้อ ทั้งเจ็บ ทั้งอึดอัด คือเราต้องทำไง เงียบๆต่อไป ก็คนมัน ลอ อือ มอ ลืม แต่เชื่อไหมคะ ลืมเราเคยพูดแล้ว แต่ก็โดนตบปากอยู่ดี แต่คนละสถานการณ์นะคะ
.
ถ้ามองในมุมมองเราที่เป็นลูกเขานะ
   คือ แกเสียดายของ แล้วก็เวลาค่ะ ทำอะไรต้องใช้ทรัพยากร ไหนจะค่าไฟ เปิดตอนทำอันนี้ ไหนจะวัตถุดิบอีกค่ะ  หลายๆอย่างค่ะ เดี๋ยวแมวก็จะไม่มีกินอีก แต่ที่เราติดใจคือ มันเรื่องเล็กน้อยมาก ต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเลยเหรอ  คือถ้าเขาไม่เข้าใจเรา เรายิ่งไม่เข้าใจเขาเลย ทรมานค่ะ อยู่ด้วยต้องเป็นอันร้องไห้ทุกวันไป