"แฟนเราพาเราไปเดินเล่นที่ทำงานเขาค่ะ(ร้านขายของ)แล้วก็ตามประสาวัยรุ่น เรากับเพื่อนร่วมงานเขาก็เลยแบบนั่งแซวแฟนตัวเองแล้วเพื่อนร่วมงานเขาบอกกับเราว่าแฟนเราบอกว่า"ผมไม่อยากหยุดวันเดียวกันกับแฟนเลย​ ผมขี้เกียจจะทะเลาะด้วย วันๆหาแต่เรื่องทะเลาะงี่เง่างอแงใส่"จากที่เราขำๆพอได้นินคืออึ้งเลยค่ะ คือถ้ามองตามความเป็นจริงเราก็เป็นเเบบที่เค้าพูดนะแต่มันก็ไม่ได้เสมอไป เรื่องที่ว่าเราหาเรื่องทะเลาะบางทีมันก็มาจากเรื่องเล็กน้อยมาก เช่น ถอดเสื้อผ้าแล้วไม่ทิ้งลงตระกร้าเราก็บ่นๆของเราไปแต่คือเขาไม่ฟังอะไรสักอย่างเลยแถมยังเลือกเมินอย่างเดียว มันก็เลยกลายเป็นความน้อยใจจนกลายเป็นทะเลาะกัน ตอนนั้นคือเลือกที่จะเงียบค่ะเงียบแล้วก็ได้แต่คิดในใจว่าในความคิดของเขาเราดูแย่ขนาดนั่นเลยหรอ อยู่กับเรามันไม่มีความสุขเลยหรอ เราไม่มใช่ความสบายใจของเขา เราทำให้คนที่เรารักเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ เยอะแยะเลยค่ะเราก็เลยไปถามเขาว่าพูดจริงหรือเปล่า เขาบอกใช่เราพูดแต่พูดแซวกันขำๆนะ เราก็เลยตามน้ำไปก่อนว่าเออนี่แอบนินทาเราหรอ พอถึงห้องเราก็เลยถามไปอีกเขาก็ยังยืนยันว่าเขาพูดจริงๆ แต่เขาอยากให้เราฟังว่าเขาก็ไม่ได้พูดแต่เรื่องแย่ๆของเรา ​เพื่อนร่วมงานเขาก็ชมว่าเราดูแลเขาดีทั้งเสื้อผ้าหน้าผมงานบ้านคือครบ ตอนนั้นคือปล่อยโฮเลยค่ะ มันรู้สึกว่าเราทำให้เค้าไม่มีความสุข คือเราไม่ได้โทษเขาเลยสักนิดที่เราร้องไห้เพราะเราเสียใจที่เราเป็นคนแบบนี้ เป็นคนที่ในสายตาคนอื่นเราดูแย่ขนาดไหน เราก็ไม่รู้นะว่าแฟนพูดถึงเราในด้านไหนบ้าง ปต่แค่ประโยคเดียวเราก็จุกมากๆแล้ว เราคุยกันเข้าใจและเราก็ได้อธิบายในส่วนที่เราเป็น ต่างคนต่างแลกเปลี่ยนความคิดเห็น แต่บางครั้งเวลาที่เรามองหน้าเขาเราก็รู้สึกถึงคำพูดนั้นแล้วก็ซึมตลอด ทำไมเขาถึงเลือกที่จะไปบอกคนอื่นมากกว่าคนที่เป็นต้นเหตุ ทุกวันนี้คำนั้นมันก็ยังติดอยู่ในใจในความคิด วันนี้ก็ปกติค่ะไม่ได้ทะเลาะกันหรืออะไรแค่อยู่ๆมันก็คิดขึ้นมาแล้วก็มานั่งซึม ถ้าเพื่อนๆพี่ๆเจอสถานการณ์แบบนี้จะเสียใจมั๊ยคะหรือจะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง เราไม่อยากเอาเรื่องแบบนี้มาไว้ในหัวเลยค่ะ