*ขอบอกก่อนนะว่าสิ่งที่คุณกำลังจะอ่านเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมนะ*

คือว่าหมาผมชื่อ "​คิระ"​ครับเพราะมันฟังดูเพราะดีส่วนความหมายมันของชื่อก็น่าจะรู้กันนะครับ อายุ 6 เ​ดือนนิดๆครับ มันเป็นตัวเมีย ​มีนิสัยขี้เล่นครับกะตือรือร้นอยากรู้อยากเห็นตลอดเวลา ก็เรียกว่าดื้อเลยแหละ แต่ว่านอนสอนง่ายครับน่ารักดี ​และเรื่องก็คือตอนนั้นเป็นเวลาช่วงเที่ยงครับ ผมเรียกพวกมันมากินข้าวครับ ​หมาที่ผมเลี้ยงไว้ก็มากินด้วยความหิวกันตามปกติ จากนั้นเนี่ยผมก็ออกไปทำธุระด้านนอกครับกลับมาก็เย็นเลย พวกมันเห็นผมกลับมาซึ่งเป็นเวลาเดินเล่นครับหมาทุกตัวกระโดดโลดเต้นกันใหญ่เลยครับเพราะจะได้ออกบ้านไปวิ่งรับลมกัน แต่ที่สำคัญกว่านั้น ไอเจ้าคิระมันหายไปไหนไม่รู้ครับ ผมเรียกชื่อมันไปหลายรอบมากครับแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมา ซึ่งปกติแล้วแค่ผมออกเสียงคำว่า"คิ"ก็วิ่งมาด้วยความเร็วสูงแล้วครับ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากครับพาพวกหมาที่เหลือไปเดินเล่นครับ ผมเลี้ยงหมา 3 ตัวนะรวมเจ้าคิระด้วย แต่ทุกคนครับออกบ้านไม่ทันไรผมก็เห็นหมาของผมนอนอยู่ข้างบ้านครับ คือข้างบ้านผมจะเป็นลานหญ้าครับกว้างมาก ผมเห็นมันนอนแบบนิ่งเลยล่ะ ตอนนั้นผมคิดว่ามันคงหลับลึกล่ะมั้ง ผมเลยเข้าไปดูใกล้ๆและจับมันเขย่าๆตัว สิ่งแรกที่ผมรู้เลยคือตัวมันแข็งทื่อไปหมดเลยครับ จากนั้น​ผมก็เข้าใจทุกอย่างครับ ตอนนั้นผมไม่รู้สึกอะไรเลยครับเพราะเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ผมพาหมาที่เหลือกลับเข้าบ้านเลยครับ และเดินกลับมาหาคิระและลูบตัวมันอีกครั้ง และอุ้มมันขึ้นมาแล้วพูดในใจกับมัน"กลับบ้านกันเถอะ" ตอนนั้นอารมณ์ผมนิ่งสุดๆแล้วครับไม่ได้ร้องไห้แต่อย่างใด ​และ​ผมพอเดาได้ว่าใครเป็นคนทำแบบนี้ ผมอุ้มมันกลับบ้านครับ แม่ผมกำลังกวาดใบไม้อยู่เห็นผมพอดีครับ แม่พูดขึ้นมาว่า อ้าวหมาตายหรอ ผมก็พยักหน้าตอบอย่างเดียวครับ ผมหยิบชะแลงเหล็กและจอบมาขุดหลุมเพื่อเตรียมฝังศพให้คิระครับ ผมก็ขุดไปเรื่อยๆครับใช้เวลานานอยู่ช่วงนึงเลย ผมเพิ่งจะเคยขุดหลุมฝังหมาก็วันนั้นแหละมันเป็นอารมณ์ที่บอกไม่ถูกครับ ในใจอยากจะร้องไห้ให้ดังๆเลยแต่มันเฉี่อยชาสุดๆเลยครับเพราะผมเองก็เหนื่อยมาตลอดช่วงบ่าย กลับมาต้องมาเจอหมาที่ตัวเองทั้งรักทั้งเอ็นดูมาตลอดตายไป  จากนั้นผมขุดจนได้ที่แล้วครับผมก็อุ้มเจ้าคิระของผมลงหลุมไปครับ แล้วก็กลบดินเข้าไปให้มันจบๆ ผมลูบลำตัวมันหลายรอบเลยครับ แต่อยู่ๆน้ำตามันไหลออกมาเองทั้งๆที่ไม่คิดจะร้องไห้แล้วแท้ๆนะครับ ผมเป็นคนร้องไห้เงียบสุดๆเลยครับและร้องไห้ยากมากๆ จากนั้นผมกลบดินจนเสร็จครับ ผมคิดในใจใครมาทำแบบนี้วะ แต่ผมเดาได้ครับมันคือคนในบ้านตรงกันข้ามกับบ้านผมนี่แหละครับ ผมขอดักคนที่ว่าผม "เห้ยไม่ดูหมาตัวเองไง"ดูหมาไม่ดีไง"เอ้ยหมาไปแดกไก่เขาป่าว" ตอนนี้ผมจะเข้าประเด็นจริงๆนะครับข้างบนนั้นแค่อยากระบายเฉยๆให้ทุกคนเข้าใจอารมณ์ผม มันยาวเพราะมันอัดอั้นครับ คือจะบอกไว้เลยนะหมามันจะทำอะไรที่ไหนก็ไม่รู้แหละ แต่เดาว่ามันคงจะไปไล่ไก่เขาแหละครับเพราะหมามันซนครับอยากรู้อยากเห็น แต่ขอเล่าก่อนนะครับคือไก่บ้านเขาเนี่ยมีเป็นฝูงใหญ่เลยแล้วมาปีนขึ้นบนสารพระภูมิบ้านผมทั้งจิกของเซ่นที่แม่เซ่นไหว้ไปเมื่อเช้าทั้งทำของล้มทั้งขี้ใส่ แล้วเข้าบ้านกูอีก ละเป็นแบบนี้ทุกวันไงแล้วหมาผมมันจะนอนเฝ้าใต้ฐานสารพระภูมิไงครับ ​มันก็หวงที่เป็นทำธรรมดา แล้วเจ้าคิระกับตัวอื่นๆก็ไล่ๆๆแบบนี้ทุกวันอะ  คือสัญชาตญาณหมามันจะไล่เหยื่อที่วิ่งหนีมันไงครับ แล้วไอบ้านนั้นคงเข้าใจว่าหมาผมไล่ไก่เขา เลยวางยาเบื่อมั้งคือผมคิดในใจว่าทำไมคุณไม่มาบอกผมล่ะว่าหมาผมไล่ ทำไมไม่คุยกันดีๆวะ คุณผู้อ่านคิดว่ายังไงครับที่หมาน่ารักๆที่อายุไม่ถึง 1 ขวบต้องมาตายเพราะไอไก่บ้าๆที่ขนร่วงไม่รู้เป็นโรคอะไรรึเปล่าอะ แล้วผมไม่เคยทำอะไรไก่เขาเลยนะก็ทำได้แค่ไล่ไป ทำไมวะทุกคนทำไม เจ็บใจสัสๆเลยครับ รู้งี้วางยาเบื่อไก่มันคืนเลย