สวัสดีค่ะ เราชื่อจิ้ง อายุ 17 เราเป็นตัวแทน 5 คนจากรร.เพื่อไปแข่งขันโครงการแบกเปลี่ยนนวัตกรรมไทยญี่ปุ่น

เราเคยสมัครแล้วไปครั้งนึง เราพยายามเต็มที่มากๆ ในตอนสัมพาส เราฟังอังกฤษออก อ่านได้ สะกดเป็น แต่เรียบเรียงคำพูดตอบออกมายากมากๆ ทำให้เราพลาดครั้งนี้ไป เพราะตอบตะกุกตะกัก เราเสียใจมากๆนอนร้องไห้เป็นอาทิตย์ เห็นเพื่อนร่วมทีม(ต่างรร.)บินไปเที่ยวญป.

ครั้งที่สอง พึ่งผ่านไปประมาณ 5 เดือน เราพยายามม่กกว่าครั้งที่แล้วมากๆ แถมยังมีเพื่อนสนิทที่เก่งมากๆตามมาแข่งด้วย เท่ากับว่าเราต้องแข่งกับเพื่อนตัวเอง แต่ปัญหายังคงเหมือนเดิม เราพอตอบได้แต่ก็ยังไม่สมูทพอ ในขณะที่เพื่อนสนิททำได้ดีมากๆโดยแทบไม่ต้องพยายามอะไรมาก ใช่ค่ะ เราไม่ได้ไป แต่เพื่อนสนิทได้ไปแทน เขาเคยบอกกับเราว่า"เราต้องได้ไปไฟล์ทเดียวกันนะ"

หลังจากที่รู้ผลเราเสียใจมากกว่าครั้งแรกมากเพราะเราพยายามเรียนรู้คำศัพท์ใหม่ๆ คิดโครงงาน ปรับบุคลิกตัวเอง เพื่อนสนิทเราก็ขอตีตัวออกห่าง เพราะเราไม่อยากซ้ำเติมความรู้สึกตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่ยินดีกับความสำเร็จของเพื่อน เพราะถ้าไม่มีเราที่เคยไปมาก่อนก็คงพลาดข้อมูลเหมือนกัน แต่เพื่อนคนนี้ไม่เคยมาขอบคุณหรือปลอบอะไร เหมือนได้ความสำเร็จนี้แล้วก็ไม่สนใจเราแล้ว เราเลยพยายามไม่สนใจ ลบทุกอย่าง ไม่ดูสตอรี่ แต่แค่เราเผลอไปเห็นอะไรเกี่ยวกับญป.เกี่ยวกับเพื่อนคนนี้ อย่างล่าสุดเราเผลอเห็นรูปถ่ายสนามบินเราร้องไห้โฮหนักมาก เราคิดโทษตัวเองตลอดว่า ตัวเองไม่เก่งเอง เพื่อนแค่เก่งกว่า เราคงไม่เหมาะกับทางนี้จริงๆ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงก็เสียใจเสียความรู้สึกมากๆว่า เราพยายามขนาดนี้ เพื่ออยากจะมีความสำเร็จในชีวิตบ้าง ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ แต่ก็ ล้มเหลวไม่เป็นท่า วันนี้ก็ฝันถึงเพื่อนคนนั้าอีก มันฝังใจจริงๆค่ะ เราควรทำยังไงให้หายจากความรู้สึกนี้ เดิมเราเป็นซึมเศร้ามาก่อนค่ะ ทานยาอยู่ แต่อยากสลัดความเครียด เลิกสนใจเรื่องนี้สักทีค่ะ ไม่ไหว ไม่มีความสุขเลย