ผมเป็นหนึ่งในผู้ประสบภัยในเหตุแผ่นดินไหวครั้งนี้เริ่มจากการที่ผมเดินทางจากสำโรงไปคลองเตยไปศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์เพราะต้องการไปดูนักร้องกับแม่และพี่สาวผมตอนเที่ยงถึงบ่ายเป็นอะไรที่มีสีสันสนุกมนานดีแต่พอดูนักร้องขึ้นคอนเสิร์ตเสร็จในฐานะแม่กับพี่สาวผมเป็นแฟนคลับชอบตามถ่ายรูปพอตามถ่ายรูปกันเสร็จผมกับแม่และพี่สาวเดินช้อปในงานกันซักพักใหญ่และกำลังจะกลับบ้านจึงได้ลงไปที่ชั้น1ของศูนย์ในช่วงเวลาประมาณบ่ายโมงครึ่งอยู่ๆตัวผมเซโยกไปโยกมาตอนนั้นผมก็ตกใจคิดว่าจะเป็นลมแต่ผมยังมีสติแต่เหมือนไม่รู้สึกเลยว่าพื้นสั่นไหว  พี่สาวผมก็มีอาการเหมือนคนหน้ามึดโยกไปโยกมาจนต้องหาอะไรยืนพิงพออาการหายซักพักนึงเห็นคนวิ่งออกมาตรงหน้าศูนย์แต่ตอนนั้นผมเองยังไม่รู้ว่าเกิดแผ่นดินไหวเลยเดินลงไปสถานีรถไฟฟ้าได้ดินMRTพร้อมกับแม่และพี่สาวเพราะต้องไปต่อBTSที่อโศกเพื่อกลับบ้านที่สำโรง  แต่พนักงานกับยามแจ้งว่าเกิดเหตุขัดข้องรถไฟฟ้าวิ่งไม่ได้ผมก็คิดว่ามีรถไฟฟ้าเสียหรือขัดข้องอะไรบางอย่างจนผมได้ยินคนพูดว่าเกิดแผ่นดินไหวทีนี้ผมรู้เลยว่าเกิดแผ่นดินไหวผมก็รู้แล้วครับว่าไอที่ตัวเราเซโยกซ้ายโยกขวาไม่ใช้เพราะคิดว่าจะเป็นลมแต่มันเกิดจากการที่พื้นมันสั่นที่เกิดจากแผ่นดินไหวนั่นเองครับและตอนนั้นผมในสถานีศูนย์สิริกิติ์ซักพักมีพนักงานบอกว่าอาจจะมีอาฟเตอร์ช็อกตามมาพนักงานบอกให้ทุกคนขึ้นไปอยู่ข้างบน  ทีนี้ผมโทรหาพ่อที่อยู่ที่บ้านและไลน์หาทุกคนตอบว่าเกิดแผ่นดินไหวบ้านสั่นๆเหมือนกันหมดส่วนใหญ่บอกว่าอาการนึกกว่าจะเป็นลมกันหมดเลยครับและโทรก็ไม่ติดยากมากเน็ตก็ช้าไปหมด  แต่ที่ลำบากกว่านั้นสุดๆสำหลับผมคือดูท่าทางแล้วว่ารถไฟฟ้าวิ่งไม่ได้แน่ๆจึงหาทุกทางที่จะกลับบ้านได้เรียกแท็กซี่ก็ไม่มีใครไปเลยใช้แอฟเรียกรถทุก       แอฟกดเรียกเป็นร้อยรอบก็ไม่มีคนขับกดรับเลยครับพยายามหารถแบบนี้ก็ไม่ใครไปเลยต้องเดินสุ่มหารถไปเรื่อยๆจากหน้าศูนย์สิริกิติ์ไปจนถึงป้ายรถเมล์ตรงข้ามหน้าตลาดคลองเตยหารถเมล์ก็ยากมากเพราะขาดช่วงนานมากปกติพื้นที่ในเมืองแบบนี้รถเมล์เยอะมากแต่ที่ขาดช่วงนานผมคิดว่ารถเมล์ทุกสายน่าจะลดความถี่รถลงจากเหตุแผ่นดินไหว  สรุปแล้วกว่าจะได้ขึ้นรถเป็นรถเมล์สาย102มาสำโรงเป็นรถเมล์สายทางด่วนแล้วรถก็ติดมากรถเมล์ต้องขยับไปที่ละนิดพอขึ้นทางด่วนก็ทำความเร็วได้บ้างเป็นบางช่วงเองครับแถมยืนบนรถลำบากมากตัวผมเองแม่และพี่สาวค้องยืนเบียดกับคนอื่นจนเกือบถึงสำโรงพอได้นั้งบ้างแต่มันก็จำเป็นครับเพราะมันไม่มีทางเลือกแล้วครับเมื่อวานตั้งแต่บ่ายได้ขึ้นรถ6โมงถึงบ้านตอน2ทุม

ในรูปนี้เป็นที่ MRT ศูนย์สิริกิติ์บรรยากาศจะโล่งๆแบบนี้ครับเพาะคนส่วนใหญ่ขึ้นไปอยู่บนถนนกันหมด  จากเหตุแผ่นดินไหวเมื่อวานเป็นอะไรที่ลำบากที่สุดในชีวิตเท่าที่ผมเคยเจอมาและหวังว่าขออย่าให้เกิดอีกเลยครับเพราะผมเองแม่กับพี่สาวโชคดีมากที่กลับถึงบ้านได้ผมนึกว่าจะได้พักพิงอยู่ที่ศูนย์สิริกิติ์แล้วครับและเมื่อวานมีคนอีกจำนวนมากที่ไม่ได้กลับบ้านต้องลำบากกันสุดๆเลย  สุดท้ายนี้ผมขอเป็นกำลังใจให้กับผู้ประสบภัยแผ่นดินไหวทุกคนนะครับและขอให้ทุกคนปลอดภัยกันนะครับ