สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้มาระบาย 555+ ถึงไม่มีใครอ่านก็ไม่เป็นไร เราเเค่อยากระบายจริง ๆ ไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟัง จะเก็บไว้ก็เครียด
เหนื่อยอะ ตามหัวข้อเลยค่ะ เป็นพี่สาวคนโตที่ทุกอย่างยากไปหมด ทุกสิ่งที่สร้าง และเกิดขึ้นในชีวิต เเลกมาด้วยความลำบาก ปากกัด....ถีบ
สิ่งของที่มีคือเก็บออม เป็นหนี้ใช้หนี้มาคนเดียว เรียนก็ได้ทุน แถบไม่ได้ขอที่บ้านเลย อดเพราะกลัวแม่เครียด ยอมต้มมาม่าที่ละครึ่งห่อผสมข้าวเผื่อประหยัดมากที่สุด เสื้อผ้าไม่เคยซื้อใหม่ได้ของต่อลูกพี่ลูกน้องมาใช้เสมอ อุปกรณ์การเรียน โน้ตบุ๊ก มือถือขอผ่อนญาติทยอยจ่าย ใกล้เรียนจบน้องเอามอไซค์ไปค้างบ้านเพื่อน เราไม่มีฝึกงานจนป้าสงสารให้ยืมเงินไปซื้อ เราเป็นหนี้ก้อนใหญ่ 40,000 รวมของที่ผ่อนญาติ อีก 30,000 เป็น 70,000 เราเรียนจบเริ่มทำงาน 5 เดือนเเรกได้เงินเดือน เดือนละ 7500 ให้เเม่ 5000 ทุกเดือน โดยเรากินข้าวที่บ้าน เหลือ 2500 ขอไว้ซื้อหนังสืออ่านสอบ และของใช้ส่วนตัว หลังจากนั้นเปลี่ยนงานเงินเดือน18,000 หักประกันสังคมเหลือ 17,000 กว่า ๆ แต่ต้องไปใช้ชีวิตต่างจังหวัด ค่าห้อง + น้ำไฟ ประมาณ 3,500 ค่าห้องเเพงเพราะพื้นที่ ที่เราอยู่หาห้องเช่ายากมาก เราเริ่มใช้หนี้ เราอดทนกินน้อยใช้น้อย เพื่อใช้หนี้ให้ได้เดือนละ 10,000 นั่นหมายถึง เรามีเงินกินอยู่ เติมน้ำมันมอไซค์ไปทำงาน แค่ 4000 เเต่เราพยายามมากนะ เราทำได้ เราใช้หนี้มอไซค์ให้ป้าได้ 40,000 ในเวลา 4 เดือนครึ่ง เรารักมอไซค์คันนี้มากกกก เพราะช่วงนั้นเราลำบากมากกว่าจะหมดหนี้มัน หลังจากนั้นก็ใช้หนี้ตอนเรียนให้ญาติ 30,000 ไถ่ทองให้เเม่อีก 20,000 เราภูมิใจมาก 1 ปี 5 เดือนใช้หนี้ได้ตั้ง เกือบแสน มีเงินเก็บนิดหน่อย โคตรเก่งอะ แต่มันก๋โคตรเหนื่อยเหมือนกัน ไม่มีเสื้อผ้า ไม่มีเครื่องสำอาง ไม่มีของสวยงามเหมือนผู้หญิงคนอื่นในวัยเเค่ 24 ปี ทำได้ขนาดนั้น
อ่านหนังสือสอบด้วย ทำงานด้วย ประหยัดเงินใช้หนี้ด้วย
ต่อมาเราบรรจุราชการได้ เกือบ 1 ปี เรากู้เงิน เพื่อซื้อรถ บางคนอาจจะมองว่าไม่ดูฐานะ ใช่มันก็อาจจะจริง เเต่มายืนจุดนี้จะรู้ว่ามันจำเป็นจริง ๆ นะ มันต้องใช้ทำงาน
เราเป็นหนี้ เพื่อให้ได้สิ่งต่าง ๆ มา แต่กับอีกคนที่ได้ทุกอย่างไปแบบไม่ต้องสร้างอะไรเลย เรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเลยอะ แม่ให้เรายกมอไซค์ให้น้องชายที่ห่างกัน 5 ปี เพราะมันขี่รถคันเก่าพัง เเม่บอกว่าน้องดูแลตัวเองไม่ได้ มันไม่มี เราสบายเเล้ว .......... วันนี้เราโทรกลับบ้านหลังจากที่ไม่ได้โทรมาหลายวันเพราะงานยุ่งมาก แม่ไม่ถามเราสักคำว่าเรากินอยู่ยังไง เราเป็นยังไง สบายดีไหม ...... พิมพ์ต่อไม่ถูกอะ มันแบบ มันเหนื่อย เหนื่อยมาก แม่เล่าเเต่เรื่องน้อง เราบอกว่าเราไม่อยากฟัง เขาก็ไม่หยุดเล่า เหมือนเรื่องที่เขาสนใจมีแค่เรื่องน้อง พอเราถามเรื่องรถแม่ก็เมินไม่ได้ยิน เรามั่นใจว่าได้ยินเพราะเราถามย้ำแล้ว เราเเค่อยากรู้ว่า สิ่งที่เราทำมาตลอดมันไม่มีค่าเลยหรอ แค่เราเกิดก่อน ..... เราต้องเข้มเเข็ง เราต้องเก่งไปหมดทุกอย่างเลยใช่ไหม หรือเรายังดูแลเเม่ไม่ดีพอ ลูกสาวลูกชายมันคงต่างกันแหละตามความเชื่อ ในขณะที่เราผ่อนมือถือจากญาติตอนเรียนมหาลัย แม่กลับซื้อมือถือรุ่นเดียวกันให้น้องที่ไม่ได้เรียนต่อ นอนอยู่บ้านสบาย ๆ ด้วยเงินสด ตอนที่เราอดอยากกินน้ำมาม่าคลุกข้าว มาวันนี้ที่เราต่อสู้จนกินอยู่ดีขึ้น แม่กลับบอกเราว่า น้องมันไม่มีโอกาส ให้ราเสียสละให้น้อง ตอนหนูลำบากทำอะไรกันอยู่......... นี่ไม่ใช่ครั้งเเรก แต่ครั้งนี้มันคือของที่แลกมาด้วยน้ำตา เเลกมาด้วยความลำบากของพี่สาวคนนี้ เหนื่อยว่ะ แล้วมันก็ยิ่งเหนื่อยเพราะ รักแม่มากกว่ารักตัวเองมาตลอด ยอมมาตลอดเเล้วก็ไม่รู้ว่าจะเลิกยอมได้เมื่อไร ................ เกลียดคำว่าประหยัด เราไม่เคยซื้ออะไรไร้สาระ อะไรที่เป็นกระเเส แม้กระทั้งตุ๊กตาสักตัว เรายังไม่เคยซื้อให้ตัวเอง อยากสวย อยากมั่นใจ ก็ไม่กล้าทำเพราะกลัวไม่มีเงิน มันแปลกไหมชีวิตผู้หญิงคนนี้ จัดฟันครั้งเเรกก็ตอนนี้ที่อายุ 28 กว่าไปแล้วเพราะ คำว่ารักคนอื่นมากกว่าตัวเองแท้ ๆ
ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ อย่าด่าเรานะ ถ้าความคิดเราไม่ถูกก เราแค่อยากระบายเพราะสุดท้ายเราก็ยอมเขาอยู่ดี เหมือนที่ยอมมาตลอด
ตั้งใจทำงานกินของอร่อย ๆ กันต่อไปเนาะ เล่าวน เล่างง หน่อยนะคะ
พี่สาวคนโตเหนื่อยมาก
เหนื่อยอะ ตามหัวข้อเลยค่ะ เป็นพี่สาวคนโตที่ทุกอย่างยากไปหมด ทุกสิ่งที่สร้าง และเกิดขึ้นในชีวิต เเลกมาด้วยความลำบาก ปากกัด....ถีบ
สิ่งของที่มีคือเก็บออม เป็นหนี้ใช้หนี้มาคนเดียว เรียนก็ได้ทุน แถบไม่ได้ขอที่บ้านเลย อดเพราะกลัวแม่เครียด ยอมต้มมาม่าที่ละครึ่งห่อผสมข้าวเผื่อประหยัดมากที่สุด เสื้อผ้าไม่เคยซื้อใหม่ได้ของต่อลูกพี่ลูกน้องมาใช้เสมอ อุปกรณ์การเรียน โน้ตบุ๊ก มือถือขอผ่อนญาติทยอยจ่าย ใกล้เรียนจบน้องเอามอไซค์ไปค้างบ้านเพื่อน เราไม่มีฝึกงานจนป้าสงสารให้ยืมเงินไปซื้อ เราเป็นหนี้ก้อนใหญ่ 40,000 รวมของที่ผ่อนญาติ อีก 30,000 เป็น 70,000 เราเรียนจบเริ่มทำงาน 5 เดือนเเรกได้เงินเดือน เดือนละ 7500 ให้เเม่ 5000 ทุกเดือน โดยเรากินข้าวที่บ้าน เหลือ 2500 ขอไว้ซื้อหนังสืออ่านสอบ และของใช้ส่วนตัว หลังจากนั้นเปลี่ยนงานเงินเดือน18,000 หักประกันสังคมเหลือ 17,000 กว่า ๆ แต่ต้องไปใช้ชีวิตต่างจังหวัด ค่าห้อง + น้ำไฟ ประมาณ 3,500 ค่าห้องเเพงเพราะพื้นที่ ที่เราอยู่หาห้องเช่ายากมาก เราเริ่มใช้หนี้ เราอดทนกินน้อยใช้น้อย เพื่อใช้หนี้ให้ได้เดือนละ 10,000 นั่นหมายถึง เรามีเงินกินอยู่ เติมน้ำมันมอไซค์ไปทำงาน แค่ 4000 เเต่เราพยายามมากนะ เราทำได้ เราใช้หนี้มอไซค์ให้ป้าได้ 40,000 ในเวลา 4 เดือนครึ่ง เรารักมอไซค์คันนี้มากกกก เพราะช่วงนั้นเราลำบากมากกว่าจะหมดหนี้มัน หลังจากนั้นก็ใช้หนี้ตอนเรียนให้ญาติ 30,000 ไถ่ทองให้เเม่อีก 20,000 เราภูมิใจมาก 1 ปี 5 เดือนใช้หนี้ได้ตั้ง เกือบแสน มีเงินเก็บนิดหน่อย โคตรเก่งอะ แต่มันก๋โคตรเหนื่อยเหมือนกัน ไม่มีเสื้อผ้า ไม่มีเครื่องสำอาง ไม่มีของสวยงามเหมือนผู้หญิงคนอื่นในวัยเเค่ 24 ปี ทำได้ขนาดนั้น
อ่านหนังสือสอบด้วย ทำงานด้วย ประหยัดเงินใช้หนี้ด้วย
ต่อมาเราบรรจุราชการได้ เกือบ 1 ปี เรากู้เงิน เพื่อซื้อรถ บางคนอาจจะมองว่าไม่ดูฐานะ ใช่มันก็อาจจะจริง เเต่มายืนจุดนี้จะรู้ว่ามันจำเป็นจริง ๆ นะ มันต้องใช้ทำงาน
เราเป็นหนี้ เพื่อให้ได้สิ่งต่าง ๆ มา แต่กับอีกคนที่ได้ทุกอย่างไปแบบไม่ต้องสร้างอะไรเลย เรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเลยอะ แม่ให้เรายกมอไซค์ให้น้องชายที่ห่างกัน 5 ปี เพราะมันขี่รถคันเก่าพัง เเม่บอกว่าน้องดูแลตัวเองไม่ได้ มันไม่มี เราสบายเเล้ว .......... วันนี้เราโทรกลับบ้านหลังจากที่ไม่ได้โทรมาหลายวันเพราะงานยุ่งมาก แม่ไม่ถามเราสักคำว่าเรากินอยู่ยังไง เราเป็นยังไง สบายดีไหม ...... พิมพ์ต่อไม่ถูกอะ มันแบบ มันเหนื่อย เหนื่อยมาก แม่เล่าเเต่เรื่องน้อง เราบอกว่าเราไม่อยากฟัง เขาก็ไม่หยุดเล่า เหมือนเรื่องที่เขาสนใจมีแค่เรื่องน้อง พอเราถามเรื่องรถแม่ก็เมินไม่ได้ยิน เรามั่นใจว่าได้ยินเพราะเราถามย้ำแล้ว เราเเค่อยากรู้ว่า สิ่งที่เราทำมาตลอดมันไม่มีค่าเลยหรอ แค่เราเกิดก่อน ..... เราต้องเข้มเเข็ง เราต้องเก่งไปหมดทุกอย่างเลยใช่ไหม หรือเรายังดูแลเเม่ไม่ดีพอ ลูกสาวลูกชายมันคงต่างกันแหละตามความเชื่อ ในขณะที่เราผ่อนมือถือจากญาติตอนเรียนมหาลัย แม่กลับซื้อมือถือรุ่นเดียวกันให้น้องที่ไม่ได้เรียนต่อ นอนอยู่บ้านสบาย ๆ ด้วยเงินสด ตอนที่เราอดอยากกินน้ำมาม่าคลุกข้าว มาวันนี้ที่เราต่อสู้จนกินอยู่ดีขึ้น แม่กลับบอกเราว่า น้องมันไม่มีโอกาส ให้ราเสียสละให้น้อง ตอนหนูลำบากทำอะไรกันอยู่......... นี่ไม่ใช่ครั้งเเรก แต่ครั้งนี้มันคือของที่แลกมาด้วยน้ำตา เเลกมาด้วยความลำบากของพี่สาวคนนี้ เหนื่อยว่ะ แล้วมันก็ยิ่งเหนื่อยเพราะ รักแม่มากกว่ารักตัวเองมาตลอด ยอมมาตลอดเเล้วก็ไม่รู้ว่าจะเลิกยอมได้เมื่อไร ................ เกลียดคำว่าประหยัด เราไม่เคยซื้ออะไรไร้สาระ อะไรที่เป็นกระเเส แม้กระทั้งตุ๊กตาสักตัว เรายังไม่เคยซื้อให้ตัวเอง อยากสวย อยากมั่นใจ ก็ไม่กล้าทำเพราะกลัวไม่มีเงิน มันแปลกไหมชีวิตผู้หญิงคนนี้ จัดฟันครั้งเเรกก็ตอนนี้ที่อายุ 28 กว่าไปแล้วเพราะ คำว่ารักคนอื่นมากกว่าตัวเองแท้ ๆ
ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ อย่าด่าเรานะ ถ้าความคิดเราไม่ถูกก เราแค่อยากระบายเพราะสุดท้ายเราก็ยอมเขาอยู่ดี เหมือนที่ยอมมาตลอด
ตั้งใจทำงานกินของอร่อย ๆ กันต่อไปเนาะ เล่าวน เล่างง หน่อยนะคะ