สวัสดีค่ะ มีเรื่องอัดอั้น อยากปรึกษาค่ะ
เราเป็นทันตแพทย์ เรียนจบป.เอกต่างประเทศ(ได้ทุนเรียน) พึ่งจะกลับไทยมาทำงานได้ประมาณ 2-3 ปีค่ะ
ตอนนี้ทำงานไปด้วย กำลังเรียนเฉพาะทางต่ออีก 3 ปี ตอนนี้อายุ 30 ปีแล้วค่ะ
คบหากับแฟนมาได้ 6-7 ปี แฟนถามเรื่องการแต่งงานแล้วค่ะ
พอพูดเรื่องนี้กับพ่อแม่ทีไร ก็โดนบ่ายเบี่ยงมาตลอดเลยค่ะ
หลักๆคือ บ้านเรามีปม คือยังไม่มีบ้านเป็นของตัวเองค่ะ ทุกวันนี้เช่าบ้านอยู่ ชื่อก็อยู่ในทะเบียนบ้านของญาติที่รู้จักกันค่ะ
หลังจากเราเรียนจบกลับมา แม่ก็ถามตลอดแกมกดดันว่าเมื่อไหร่จะซื้อบ้านเสียที อยากให้ซื้อก่อนแต่งงานอีกค่ะ
เราถึงแม้จะมีเงินเดือนมหาลัย 4 หมื่น + ทำงานพิเศษ 3 หมื่น ก็แบ่งมาจ่ายค่าเรียนต่อเฉพาะทาง ให้ที่บ้าน ลงทุน และเหลือเก็บอีกค่ะ
หลังๆเริ่มชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมเราให้ซื้อบ้าน เพราะไม่อยากจะเอาชื่อไปไว้กับบ้านญาติ เพราะกลัวเค้าจะมองว่าลูกโตทำงานแล้วทำไมไม่หาซื้อบ้านเป็นของตัวเองเสียที
เข้าใจค่ะว่าสักดิ์ศรีมันค้ำคอ แต่ถามหน่อยแทนที่จะกังวลเรื่องนั้น มากังวลว่าลูกตนจะผ่อนไหวหรือไม่ดีกว่าไหม
เราไม่อยากซื้อบ้านตอนนี้ค่ะ เพราะคิดว่าตึงเกินไป และเราเป็นเสาหลักครอบครัว พึ่งเริ่มทำงาน อยากเก็บเงิน ไม่อยากจมไปกับภาระหนี้บ้าน
อยากรอให้การงานเติบโต เข้าที่เข้าทาง อยากแต่งงานเริ่มต้นครอบครัวค่ะ เพร่ะเป็นผู้หญิงก็ถึงวัยมีครอบครัวแล้ว ทั้งนี้ก็ยังจะส่งเสียดูแลที่บ้านไม่ให้ขาดค่ะ
พ่อแม่เราใกล้เกษียณแล้วค่ะ เข้าใจว่าไม่มีเงินเก็บพอที่จะดูแลตนเอง เราต้องซัพพอรตต่อไปอีกค่ะ
ชีวิตเราต้นทุนน้อยค่ะ พ่อแม่ไม่มีรถหรือบ้านไว้ให้เลย เข้าใจว่าเราเป็นความหวังของครอบครัว แต่เราประเมินและวางแผนการเงินแล้วว่า ยังไม่ถึงเวลาจริงๆ อยากให้ที่บ้านเข้าใจและเลิกกดดันเรื่องนี้ค่ะ ต้องคุยอย่างไรดีคะ
วันนี้คุยกับแม่ พอไม่เข้าหูก้โดนหงุดหงิดใส่ เงียบใส่เราอีกค่ะ