บ้านเราเป็นบ้านที่ไม่ได้มีมาก บ้านเป็นบ้านชนบททั่วไป กระทู้เก่าๆ ที่เคยตั้งมีเรื่องปัญหาครอบครัวที่มันค่อนข้างจะ Toxic มากๆ พี่สาวทะเลาะกับพี่ชายจนย้ายออกจากบ้านไป ห้องที่พี่สาวต่อเติมออกมาจากตัวบ้านเราก็เลยทำห้องเป็นห้องนอนของเรา เพราะมีโบนัสออกเมื่อสิ้นปีที่แล้ว แค่ทาสี ซื้อเตียงใหม่แค่นั้นค่ะ  แต่ด้วยความที่ ห้องมีแอรืแค่ตัวเดียวและไม่สามารถซื้อเพิ่มได้ด้วยฐานะการเงินของเราและคนในบ้าน ไม่ได้มีมาก จนบางครั้งเวลาร้อนๆ แม่เราจะเข้ามานอนบ้าง เราก็ไม่ได้อะไร ช่วงนั้นเราไลฟ์สดร้องเพลง แต่เวลาแม่อยู่ เราก็ไม่ไลฟ์เพราะเราไม่สะดวก เราก็เคยทะเลาะกับแม่ ตอนที่เราไม่ไลฟ์ แม่ก้ว่าเราว่าทำไมไม่ไลฟ์ มันอะไรขนาดนั้น คือเราเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง บางครั้งเราอยากอยู่เงียบๆพักผ่อน เพราะเราเองก็ทำงานทั้งกลางวัน กลางคืน นอนน้อยมากๆ เวลาพัก เราก็อยากสงบๆในพื้นที่ของเรากับลูก แต่ช่วงนี้แม่ขนของเข้ามานอนได้ห้องทุกวันเลย บางครั้งก็รก อีกอย่างแม่เราทำสวนเค้าจะนอนไว เวลาเราจะแต่งตัวออกไปร้องเพลงก็ 19.00-20.00 แล้ว พอแม่เข้ามา เค้าก็บอก แต่งเร็วๆ จะนอน ปิดไฟได้แล้ว ประมานนี้ บางครั้งเราพัก เราก็เล่นนู้นนี่ไปเรื่อยเปิดโคมไฟสีส้มๆ สลัวๆ แม่ก็บอกให้ปิด เพราะเขานอนไม่หลับ

บางครั้งเวลาเราไม่ได้ไปร้องเพลง เรานอนไวมากเช่น 20.00 แต่พอแม่เข้ามาเค้าก็เปิดมือถือเสียงดัง พอเราบอกให้เบา เค้าก็บอกว่า กุเปิดแค่นี้ยังดังอีกหรอ!
เราก็ต้องอดทนไป เราคงเห็นแก่ตัวมั้งคะ เรารู้สึกว่าพื้นที่ส่วนตัวของเรามันหายไปจริงๆ บ้านเราอะ อยู่ตรงข้ามบริษัท พักเที่ยงเราก็กลับมานอนที่บ้าน เราก็จะปิดม่านให้ห้องมืดที่สุด ทั้ง2ฝั่ง แต่พอแม่เข้ามา เขาก้มาเปิดม่านเราแล้วบอกว่า ไม่คิดจะเปิดม่าน เปิดหน้าต่างให้มันระบายอากาศมั่งเราะ คือเวลาพักของเราก็ไม่ค่อยจะมีแล้ว ขอพักสงบๆบ้างได้มั้ย

อีกอย่างทุกคน ทั้งเพื่อน สนิท เพื่อนที่รู้จัก รวมถึงที่ทำงาน เค้าบอกว่าลูกเราเป็นเด็กน่ารัก รู้จักช่วยเหลือต่างๆนาๆ  ทุกเย็นจะเก็บกวาดห้องให้เราทุกวัน ให้กำลังใจเราเสมอ     ทุกเย็นพี่ชายเราจะเปิดร้านขายสเต็ก ลูกเราก็ไปช่วยตลอด น้องอายุประมาณ 10 ขวบค่ะ แต่พอน้องไปช่วยก็โดนทั้งพี่ชายและแม่เราว่า คือใช้คำพูดแบบเหน็บแนม ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ประมาณนั้น
เช่น แม่เราใช้ให้ลูกเราไปเอาถ่าน ลูกเราหาไม่เจอ ก็บอกว่า "ใช้ไม่ได้เรื่องสักอย่าง หาเหี้---ย อะไรเคยเจอมั่ง!!
  
เสิร์ฟของก็เหมือนกัน แบบ ทำไมนู้นนี่นั่น จนลุกเรากลับห้องมาร้องไห้กับเราบ่อยมาก บางครั้งเราไม่อยู่ก็ไลน์ไปหาเรา ว่า
"แม่ครับ หนูไม่อยากช่วยแล้ว หนูโดนยายกับลุงว่า หนูเสียใจ หนูแค่อยากช่วยทำไมว่าหนูทุกวันเลย"เราก็พยายามพูดปลอบลูก

แล้วลูกมีเราคนเดียว (เราเลิกกับพ่อของลูกแบบตัดขาด แม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ) ลูกเซนซิทีฟมากกับคำพูดลบๆ
แม่จะชอบใช้คำพูดประชดประชัน เช่น ลูกถามว่า ยายทำอะไรคับ! แม่เราตอบว่า จะทำอะไรอะ ก็ทำกับข้าวนี่ไม่เห็นไง!


บางครั้งก็แรงแบบ  -ึง นี่มันโง่จริงๆ  ประมานนั้น แล้วจิตใจเด็กจะทนได้ขนาดไหน
ตลอดเวลาที่เราเจอคำพูดtoxic ของแม่กับพี่ชาย    ลูกเรารู้และเห็นตลอด

ส่วนเรื่องห้องที่ว่า เราเชื่อว่ามีคนคิดต่างแน่นอน อาจมีทั้งเห้นด้วยและไม่เห็นด้วย
แต่คำว่าพื้นที่ส่วนตัวสำหรับทุกคนแล้วมันไม่เท่ากัน จริงๆนะคะ

ครั้งก่อนแม่ก็จะให้เพื่อนพี่ชาย(ผญ)มานอนห้องเราโดยที่ไม่ขออนุญาตเราสักคำ!!! เห่ยคือห้องส่วนตัวของเราไม่ใช่โรงแรม โรงแรมห่างจากบ้านไป 2-3 กม
ไม่ไปนอนอะ แล้วกับการที่คุณมาเที่ยวบ้านเพื่อน แต่ไม่อยากกลับบ้าน และ ไม่อยากนอนโรงแรมก็เลยต้องมานอนห้องคนอื่นหรอ ?? ไม่รู้จักกับเราด้วยซ้ำไป   ถ้าบ้านเรามีห้องนอนรับรองแขก เชิญได้เลยตามสบายเราจะไม่ว่าเลยแต่นี่มันห้องส่วนตัวอะ รับไม่ได้
ถ้าลูกไม่ไลน์มาบอกเรา เราก็คงไม่รู้  แม่เราบอกผ่านลูกมาว่า มันขนาดนั้นเลยเราะ!!! โอ้โห แล้วก็เก็บของออกจากห้องไป ไม่คุยกับเรา 3 วัน


ประตูห้องเรา ขนาดเราติดป้ายว่า ""กรุณาเคาะประตู""  ตั้งแต่ติดมาจนป้ายจะขาดอยู่แล้ว ไม่เคยเคาะกันสักคน!!
บางครั้งเราแต่งตัวนุ่งผ้าขนหนูอยู่ก็เปิดพรวดเข้ามา โคตรอยากออกจากตรงนี้

เราคิดมานานที่จะย้ายออกไปอยู่กับลูกข้างนอก เพื่อนสนิทที่รู้เรื่องก็บอกว่าถ้าออกไป เราอาจจะสบายใจ ไม่เจอคำพูด toxic ทุกวันๆ  การมองค้อน
การด่าทอ การพูดเหน็บแนม  แต่อย่างที่ว่าแหละค่ะ เงินมันสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้น เราไม่พร้อมที่จะออกไปปัจจัยสำคัญคือเงิน และอีกหลายๆ อย่าง ถ้าเราออกไป เวลาไปร้องเพลง ลูกก็อยู่ห้องคนเดียว ห่วง ทิ้งไม่ได้  ใครเคยเจอปัญหาแบบเราบ้างคะ