คือเรื่องมีอยู่ว่าช่วงนี้จะไปสอบนายร้อยแต่ตัวผมในตอนนี้นั้นรู้สึกความคิดนั้นเป็นศูนย์แต่ก็ต้องไปสอบเพราะที่บ้านแนะนำไม่เชิงว่าแนะนำหรอกเพราะว่าประมาณม. 3 ม 2 ผมได้ซ่าว่าจะไปเป็นนายร้อยให้ได้แต่ด้วยความที่ตอนนี้ผมอยู่ม 4 แล้วผมเลยคิดไปๆมาๆหรือในระหว่างปี 2 ปีนั้นผมได้ศึกษาเรื่องอื่นหรือมี content ที่ตัวเองสนใจมากกว่าจนไม่ค่อยได้ใส่ใจเรื่องนี้เมื่อถึงวันใกล้สอบผมก็ จะลองไปสอบดูแต่ที่บ้านดูจริงจังสุดๆไปเลยแต่กลับบอกเพียงแค่ว่า

ไม่ต้องไม่ผ่านไม่ผิดไม่เป็นไรขอให้ทำเต็มที่

เป็นคำพูดที่ผมกดดันในทางนึงเลยนะคือความรู้สึกในตอนนี้คือไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่อีกอย่างคือผมน่ะไม่ค่อยมีไฟเลยแหละเพราะว่าช่วงเวลานั้นผมไม่ได้หาแรงบันดาลใจด้วยหรือไม่ได้เจอคนที่มีความคิดหรือแนวคิดเดียวกันถึงแม้เพื่อนผมจะมีแต่เขาก็ไม่ได้ไปในทางที่ตรงกับผมทั้งที่จะไปสอบนายร้อยด้วยกัน

แล้วก็ที่บ้านบอกว่าไปไหว้ศาลหรือไหว้พระในบ้านหรือไปบนตามสถานที่(ผมไม่บอกแล้วกันว่าที่ไหน) แต่ผมกลับบอกว่าไม่เป็นไรผมจะไปเองแต่ที่บ้านกลับไม่ยอมซะงั้นที่จริงแล้วตอนม. 2 ม. 3 เขาก็คิดว่าเราไปบนตรงนี้ดีไหมหรือไปอันนี้ดีแต่ในตัวผมตอนนี้แค่รู้สึกไม่สนใจแล้วรู้แค่ว่าไปสอบแถมมีความคิดว่าจะไม่ตั้งใจสอบหรือไม่ได้อ่านหนังสือสอบนั่นแหละด้วยซ้ำแต่ก็พยายามทำเท่าที่ทำได้แต่ดูที่บ้านแล้วค่อนข้างจริงจัง

ผมก็อยากบอกนะว่ารู้สึกว่าไม่อยากไปเลยแต่เหมือนผมต้องไปมันเหมือนหน้าที่ที่บ้านคาดหวังมากแต่กลับบอกว่า

ทำเต็มที่นะผ่านไม่ผ่านไม่เป็นไร
เป็นคำพูดชวนเครียดในระดับนึงนะแล้วก็ทำให้ผมกดดันมากในระดับนึงเลยแต่ก็ไม่เชิงว่ากดดันหรอกบางทีอาจจะมีความคิดชั่วๆในระดับนึงเลยแหละก็คือไม่ตั้งใจสอบบ้างก็คือตอนนี้ไม่อยากเป็นไม่มีอารมณ์ที่จะไปเป็นเลยคิดภาพไม่ออกว่าเราไปอยู่ตรงนู้นจะเป็นยังไงถึงแม้การสอบนายร้อยมันจะยากก็เถอะเอาง่ายๆคือผมไม่ค่อยอยากยุ่งแล้วผมอยากมีชีวิตที่อยากจะใช้อ่ะ

แถมมีแพลนว่าจบม. 6 ผมก็จะดร็อปเรียนด้วยไม่ค่อยอยากไปต่อมหาวิทยาลัยอื่นด้วยซ้ำเพราะว่าถ้าผมไปอยู่มหาลัยอื่นหรือไปอยู่ในคณะหรือสาขาที่ตัวเองกำกวมหรือไม่ชัวร์อาจจะเกิดปัญหาในระยะยาวได้
แต่ตรงนี้ที่ที่บ้านไม่มีปัญหา

แล้วก็นี่แหละไฮไลท์บ่นมาเยอะเลยฮ่าๆๆๆ

ที่บ้านบ่นว่าผมดื้อเพราะว่าเมื่อก่อนเนี่ยผมก็ไปบอกว่างั้นไปบนตรงนี้ไหมหรือไปขอพรแต่ตอนนี้ผมกลับบอกที่บ้านว่าไม่ไปไม่อยากไปแล้วจะทำเองเออเองมากกว่าแต่ที่บ้านเหมือนจะไม่ชอบเลยบอกว่าแถมทำตัวดื้ออีกแถมมีปากเสียงหรือขึ้นเสียงด้วยจะทำไงได้ล่ะครับผมว่าผมปกตินะแต่แค่พฤติกรรมที่ผมมอโลกมันเปลี่ยนไปเท่านั้นเอง

ที่จริงผมทำเพราะผมเห็นว่ามันเป็นหน้าที่เท่านั้นแหละว่ามันถึงเวลาจริงๆผมบอกว่าผมจะไม่อยากเป็นและการต่อให้จะโดนด่าเป็นร้อยเท่าพันเท่าก็เถอะ

และมีสิ่งหนึ่งที่ผมเกลียดที่สุด
ถ้าผมพูดปฏิเสธอะไรไปเดี๋ยวที่บ้านบอกว่าไม่ประสบความสำเร็จไม่รักษาคำพูดไอ้คำว่าไม่ประสบความสำเร็จเป็นคำที่ผมเกลียดในระดับนึงนะถึงแม้มันจะดีแหละแต่ว่ามันน่ารำคาญแทนน่ะก็คือขนาดทำอะไรเล็กๆน้อยๆบอกก็ต้องประสบความสำเร็จให้ได้ถึงแม้มันเป็นเรื่องดีก็เถอะแต่ผมฟังแล้วมันน่ารำคาญเหมือนมันเป็นการบังคับให้เราทำแทนที่เราจะตั้งใจทำด้วยใจของเราจริงๆ  แล้วก็จะบ่นอีกทีว่าเป็นคนไม่อดทนยอมแพ้ง่ายแล้วก็ผิดหวัง

ถ้าสำหรับผมนั้นก็ต้องผิดหวังแหละเพราะว่าตอนม 2 ม 3 ผมก็ไปบอกไปเยอะเลยแต่ตอนนี้คือผมมองโลกเปลี่ยนไปเสพคอนเทนต์ที่อยู่บนโลกออนไลน์แตกต่างจากเมื่อก่อนอะไรอีกต่างๆมีหลายอย่างเลยครับ

แต่แค่อยากรู้ว่ามุมมองมันเป็นยังไงหรอสำหรับคนที่เป็นผู้ใหญ่มองลูกหลานแบบนี้เป็นยังไง
ที่จริงผมก็เข้าใจว่าเขาพูดในสิ่งที่ดีหวังว่าให้เราได้ดีแต่ผมรู้สึกว่าทำไมผู้หลักผู้ใหญ่ต้องใช้คำพูดที่ผิดด้วยผิดหมายถึงว่าเข้าใจผิดหรืออะไรทำนองนั้นนั่นแหละแถมยายผมเนี่ยเป็นคนผมเรียกว่ามีอีโก้แทนได้หรือเปล่านะเพราะยายผมจะบอกว่าเชื่อยายเชื่อยายยายเก่งที่สุดก็จริงแหละแต่มันฟังแล้วน่ารำคาญซะมากกว่าเชื่อยายนี่แล้วก็เมื่อผมบอกไม่เชื่อยายแล้วก็หาว่าผมดื้อทั้งที่ผมก็เป็นคนปกตินะ

ถ้าอ่านจบผมก็ถือว่าสุดยอดเลยเพราะว่าผมบ่นเยอะมากมันมีหลายอย่างมากครับแต่ผมก็เรียบเรียงออกมาไม่ถูก

ขอบคุณที่รับฟัง