(คนขี้เกียจอ่านข้ามไปคำถามได้เลย)
คือเราไม่ได้ตามช่อง3 อย่างจริงจังมานานมากแล้วเหมือนจะหายไปช่วงที่ไม่มีละครสนุกๆออกมาเลย เอาง่ายๆคือตั้งแต่เด็กมากๆตอนประถม จนถึงตอนนี้น่าจะกว่า7-8ปี พึงกลับมาตอนเห็นว่าช่อง3 ทำGL(แล้วแมสซะด้วย)เราก็เลยสนใจ เพราะถ้ามันแมสได้แปลว่าต้องตั้งใจทำประมาณนึง(ซึ่งกับช่องสามถือว่าน่าสนใจ) แล้วทีนี้ไปอ่าน x มาเห็นคนบ่นในนั้นเยอะมากว่า กดบัตร(หรือลงทะเบียนอะไรสักอย่างนี้แหละไม่แน่ใจ)ไม่ทัน เลยไปดูว่างานอะไรแล้วก็รู้ว่าเป็น
งานบอลช่องสาม ทำให้เราสนใจงานนี้ขึ้นมา พอลองมานั่งดูนั่งคิดก็ได้คำถามมาหลายอย่าง บวกกับอยากเล่าความรู้สึกเกี่ยวกับช่องสามให้คนฟังเลยมาจบที่การตั้งกระทู้คำถามนี้ขึ้นมา งานบอลช่องสาม สงสัยมาตลอดว่าทำไมต้องเป็น "บอล" แบบ...คนดูบอลในไทยมันเยอะขนาดนั้นเลยหรอขนาดที่จัดเป็นงานใหญ่โตได้ มันเป็นงานที่เฉพาะกลุ่มไปหรือเปล่า มันจะมีคนไปเพื่อดูบอลจริงๆหรอ พอคำถามเหล่านี้พุดขึ้นมาบวกกับความแคลงใจ ปนอคติ ก็ได้บทสรุปว่า คนส่วนใหญ่น่าจะมาดูดารากันมากกว่า เราไม่ใช่แฟนบอลถ้าจะไปก็คงดูคนไม่ใช่เกม และถ้าคิดแบบนี้ จะมีอีกกี่คนที่คิดเหมือนกัน? แล้วถ้าเป้าหมายคือการดึงผู้คนให้หลั่งไหลมา ทำไมไม่ใช่ กีฬาสี ไม่ก็ คอนเสิร์ต (จากที่ดาราไทยร้องเพลงได้มากขึ้นอย่างมีนัย) หรือเหมาะที่สุด—ละครเวที ที่นำความสมจริงจากจอสู่เวที ให้เราสบตากับตัวละครผ่านสายตาของดาราตัวเป็นๆ หรือบางที—ให้เวทีนี้เป็นของไอเดีย ให้คนรุ่นใหม่ขีดเส้นเวทีขึ้นใหม่ในทุกๆปี ไม่ยึดติด ไม่ซ้ำซาก สร้างงานที่คนอยากมา เพราะความหมาย ไม่ใช่แค่ชื่อ
เชื้อความคิดนี้ก่อตัวขึ้นจากภาพสมมุติ หากงานบอลถูกแทนที่ด้วยละครเวที—แค่คิดว่าจะได้ชมละครเวทีจากนักแสดงช่องสามแบบสดๆ ก็น่าตื่นเต้นเกินพอแล้ว ถ้ารอบงานมีตลาด ถนนคนเดิน คล้ายเกษตรแฟร์(ถึงจะไม่เคยไป แต่ก็คงจะครึกครื้นไม่น้อย) บรรยากาศเหล่านั้นคงเติมเต็มงานให้มีชีวิต
และในเชิงธุรกิจ นี่ก็ไม่ใช่แนวคิดที่เลวร้าย แม้เปิดให้เข้าฟรี แต่ถ้ามีค่าเช่าพื้นที่และส่วนแบ่งจากการขายของ รายได้ก็ยังหลั่งไหลมา ในมุมของการพัฒนาวงการ การเปิดพื้นที่ให้คนมีฝีมือได้รังสรรค์ละครเวทีเป็นสิ่งที่น่าจับตามอง จะหยิบเรื่องของฝรั่งมาทำใหม่ก็คงไม่เลว หรือหากสร้างขึ้นเอง ก็น่ายกย่องไม่น้อย สิ่งที่แน่นอนคือ ผู้ที่มีพรสวรรค์ในการเขียนบทละคร จะได้เปล่งประกายผ่านเรื่องราวที่เขาเขียนขึ้นเอง และนี่คือเสน่ห์ของละครเวทีที่แตกต่างจากละครโทรทัศน์โดยสิ้นเชิง ลองนึกถึงละครเวทีฝรั่งสักเรื่อง—มันไม่ได้มีเพียงเรื่องราว แต่มี "วิธีการเล่า"ที่ทำให้เราหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น
จากใจแฟนGL งานบอลแอบทำให้ผิดหวัง เพราะ คนที่อยู่ในสนามคือดาราชายส่วนดาราหญิง...ก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน แล้วดาราชายที่ไม่ชอบบอลจะไปทำอะไร ถ้าได้เจอแค่ตอนพาเหรดก็น่าเศร้าไม่น้อย และถ้าต้องนั่งเชียร์ ก็มีคำถามใหม่ผุดขึ้นมาอีก หากคุณไม่ได้รักฟุตบอลเป็นทุนเดิมคุณจะนั่งเชียร์มันได้นานแค่ไหนกัน?สุดท้าย ทุกความคิดวกกลับไปสู่คำถามเดิม ทำไมต้องเป็น "บอล"? แต่ถามไปแค่ไหนก็คงไม่ได้คำตอบห้าสิบกว่าปี ถ้าเขาคิดจะเปลี่ยนคงทำนานแล้ว บางที กิจกรรมที่ว่ามา อาจไม่จำเป็นต้องแทนที่—แต่เป็นส่วนเสริม งานบอลยังอยู่ คอนเซ็ปต์ใหม่ก็มีพื้นที่ของมัน พบกันตรงกลาง ไม่ต้องทิ้ง ไม่ต้องยึดติด หลายครั้ง ช่องสามดูเหมือนมีสักยภาพมากพอที่จะทำอะไรดีๆ ที่ไม่ต่างจากต่างประเทศ แต่ก็ยังคงนิ่งเฉย เป็นเพราะอัตตา หรือความกลัวที่ฝังลึกในใจ? ไม่ว่าอย่างไร หมอกแห่งคำถามยังคงคุกรุ่นอยู่ ไม่เคยจางหายไปสักที
(เข้าสู่คำถาม)
1.ปกติงานบอลคนเยอะไหม
2.ถ้าเราไปเจอหลิงออมจะได้เจอตอนไหนบ้าง ปกติดาราหญิงเขาไปอยู่ไหนกัน
3.รอบๆงานมีอะไรไหมพวกขายของ ซุ้มสปอน
4.นอกจากฟุตบอลกับพาเพรดมีอะไรบ้าง
(อันนี้ถามเล่นๆ)
5.คุณไปดูบอลกันหรือเปล่า
6.ถ้าไม่ใช่บอลคิดว่าควรเป็นอะไร