เช้านี้ตื่นมาร้องไห้หนักมาก
ไม่อยากให้แม่เห็น
เพราะรู้ว่า ถึงจะสมองเสื่อม
แต่เค้าก็รู้สึกถึงอารมณ์เรา
และจำบางอย่างได้ ทำให้บางครั้ง
น้ำตาแม่ไหล นอนร้องไห้
พอเราถามเป็นอะไร
เค้าก็บอกเราไม่ได้ว่าเป็นอะไร
มันทำเราน้ำตาไหลตลอด
แต่เราต้องเข้มแข็งปลอบแม่ทั้งๆที่
เราก็อยากร้องไห้ แต่ต้องไม่ให้แม่เห็น
ไม่อยากคิดว่าเค้าร้องไห้ทำไม
ได้แต่ถาม เจ็บตรงไหนไหม ปวดตรงไหนไหม
มาๆ นวดๆ กัน ชวนคุย เปลี่ยนเรื่องไป
และได้แต่บอกว่า ไม่เป็นไรนะ อยู่กับเรา
ไม่ต้องกลัวอะไรอีก ไม่ต้องเสียใจ
ไม่เป็นไร จะไม่ให้ใครมาทำอะไรได้อีก
ไม่มีใคร ยังมีเรา กับแมวเหมียวนะ
อยากพาแม่ไปเที่ยว แต่รออีกหน่อยนะ
ทุกวันนี้ ก็ติดคนๆนั้น ทำอะไรไม่ได้เลย
นอกจากรอเวลาให้คนๆนั้นตายจากไป
แล้วชีวิตเรากับแม่ จะมีความสุขมาก
เพราะขยับตัวจะทำอะไร เค้าก็จะมาบุกบ้าน
มาทำทีเยาะเย้ย อิจฉา มาโวยวายอาละวาด
ถ้าเข้าบ้านได้ก็จะ มาจ้อง เดินสำรวจบ้าน
แกล้งทำสำออยว่าเราทำร้ายหรือรังแกเขา
แล้วไปแจ้งความ
ทุกวันนี้ก็จ้างคนเฝ้าคอยดูการเคลื่อนไหวคนในบ้านเราตลอด
ผ่านมา 3 ปีพยายามไม่คิดถึงอดีต ให้อภัย
และ เรามีเวลามีความสุขกับแม่มากขึ้น
ไม่ต้องแบกภาระครอบครัว กับการผลาญเงินทองของใครคนนั้น ไม่ต้องฟังคำด่าทอหรือคอยปกป้องไม่ให้มาทำร้ายแม่เรา
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ คนๆนั้นจะตายจากไป
ก็แค่รอเวลาให้ผ่านไป
อยากพาแม่ไปเที่ยว
อยากออกไปตามความฝัน
อยากทำอะไรที่อยากทำอีกมากมาย
แต่ยังทำไม่ได้ในตอนนี้
แค่ต้องอดทนรอเวลา
เพราะเรารู้นิสัยคนคนนั้นดี เรื่องความอิจฉา
เห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้ ต้องคอยแกล้ง
ถ้าเราขยับตัว ก็จะต้องมาก่อปัญหาให้อีกแน่นอน
ทุกวันนี้ต้องเก็บตัว ปิดบ้าน ทำตัวเงียบๆ
เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา เวลาได้ยินเสียงอ็อดที
ก็จะผวา กลัวเขามารุกรานทำร้ายด่าทออีก
ต้องวิ่งตามเพื่อนบ้านมาช่วย ไม่ก็โทรแจ้งตำรวจ
ไม่ก็แกล้งไม่อยู่บ้านไปเลย เหมือนเป็นโรคจิต
ต้องอยู่อย่างหวาดระแวง ถึงจะพยายามไม่สนใจ
แต่ก็ต้องเป็นนกคอยระวังภัยอยู่ตลอดเวลา
ถึงทุกวันนี้เราจะมีความสุข สบาย
ไม่ต้องทนกับคำพูดใครๆอีกในครอบครัว
ที่ไม่เคยช่วยอะไร มีแต่สร้างปัญหาและเบียดเบียน เอาเปรียบ
แต่ก็ยังต้องอยู่อย่างไม่ปลอดภัยในชีวิต
และทรัพย์สิน จากคนในครอบครัวด้วยกันเอง
จึงต้องอยู่แบบเงียบๆเจียมตัวไปก่อน
ก็แค่รอเวลาให้ผ่านไป
....
....
ก็แค่รอเวลาให้ผ่านไป
แต่สุดท้ายไม่รู้เราจะรอได้นานแค่ไหน
แม่เราจะรอได้หรือเปล่า
วันที่จะได้พาแม่เที่ยวตะลอนๆได้อีก
หรือต้องพากันเที่ยวในโลกหลังความตาย
ขอเศร้าอีกสักวัน
แล้วพรุ่งนี้จะไม่ร้องไห้อีก
บางครั้งสิ่งที่พยายามลืม มันกลับผุดขึ้นมาให้เราเสียใจ
ไม่อยากให้แม่เห็น
เพราะรู้ว่า ถึงจะสมองเสื่อม
แต่เค้าก็รู้สึกถึงอารมณ์เรา
และจำบางอย่างได้ ทำให้บางครั้ง
น้ำตาแม่ไหล นอนร้องไห้
พอเราถามเป็นอะไร
เค้าก็บอกเราไม่ได้ว่าเป็นอะไร
มันทำเราน้ำตาไหลตลอด
แต่เราต้องเข้มแข็งปลอบแม่ทั้งๆที่
เราก็อยากร้องไห้ แต่ต้องไม่ให้แม่เห็น
ไม่อยากคิดว่าเค้าร้องไห้ทำไม
ได้แต่ถาม เจ็บตรงไหนไหม ปวดตรงไหนไหม
มาๆ นวดๆ กัน ชวนคุย เปลี่ยนเรื่องไป
และได้แต่บอกว่า ไม่เป็นไรนะ อยู่กับเรา
ไม่ต้องกลัวอะไรอีก ไม่ต้องเสียใจ
ไม่เป็นไร จะไม่ให้ใครมาทำอะไรได้อีก
ไม่มีใคร ยังมีเรา กับแมวเหมียวนะ
อยากพาแม่ไปเที่ยว แต่รออีกหน่อยนะ
ทุกวันนี้ ก็ติดคนๆนั้น ทำอะไรไม่ได้เลย
นอกจากรอเวลาให้คนๆนั้นตายจากไป
แล้วชีวิตเรากับแม่ จะมีความสุขมาก
เพราะขยับตัวจะทำอะไร เค้าก็จะมาบุกบ้าน
มาทำทีเยาะเย้ย อิจฉา มาโวยวายอาละวาด
ถ้าเข้าบ้านได้ก็จะ มาจ้อง เดินสำรวจบ้าน
แกล้งทำสำออยว่าเราทำร้ายหรือรังแกเขา
แล้วไปแจ้งความ
ทุกวันนี้ก็จ้างคนเฝ้าคอยดูการเคลื่อนไหวคนในบ้านเราตลอด
ผ่านมา 3 ปีพยายามไม่คิดถึงอดีต ให้อภัย
และ เรามีเวลามีความสุขกับแม่มากขึ้น
ไม่ต้องแบกภาระครอบครัว กับการผลาญเงินทองของใครคนนั้น ไม่ต้องฟังคำด่าทอหรือคอยปกป้องไม่ให้มาทำร้ายแม่เรา
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ คนๆนั้นจะตายจากไป
ก็แค่รอเวลาให้ผ่านไป
อยากพาแม่ไปเที่ยว
อยากออกไปตามความฝัน
อยากทำอะไรที่อยากทำอีกมากมาย
แต่ยังทำไม่ได้ในตอนนี้
แค่ต้องอดทนรอเวลา
เพราะเรารู้นิสัยคนคนนั้นดี เรื่องความอิจฉา
เห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้ ต้องคอยแกล้ง
ถ้าเราขยับตัว ก็จะต้องมาก่อปัญหาให้อีกแน่นอน
ทุกวันนี้ต้องเก็บตัว ปิดบ้าน ทำตัวเงียบๆ
เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา เวลาได้ยินเสียงอ็อดที
ก็จะผวา กลัวเขามารุกรานทำร้ายด่าทออีก
ต้องวิ่งตามเพื่อนบ้านมาช่วย ไม่ก็โทรแจ้งตำรวจ
ไม่ก็แกล้งไม่อยู่บ้านไปเลย เหมือนเป็นโรคจิต
ต้องอยู่อย่างหวาดระแวง ถึงจะพยายามไม่สนใจ
แต่ก็ต้องเป็นนกคอยระวังภัยอยู่ตลอดเวลา
ถึงทุกวันนี้เราจะมีความสุข สบาย
ไม่ต้องทนกับคำพูดใครๆอีกในครอบครัว
ที่ไม่เคยช่วยอะไร มีแต่สร้างปัญหาและเบียดเบียน เอาเปรียบ
แต่ก็ยังต้องอยู่อย่างไม่ปลอดภัยในชีวิต
และทรัพย์สิน จากคนในครอบครัวด้วยกันเอง
จึงต้องอยู่แบบเงียบๆเจียมตัวไปก่อน
ก็แค่รอเวลาให้ผ่านไป
....
....
ก็แค่รอเวลาให้ผ่านไป
แต่สุดท้ายไม่รู้เราจะรอได้นานแค่ไหน
แม่เราจะรอได้หรือเปล่า
วันที่จะได้พาแม่เที่ยวตะลอนๆได้อีก
หรือต้องพากันเที่ยวในโลกหลังความตาย
ขอเศร้าอีกสักวัน
แล้วพรุ่งนี้จะไม่ร้องไห้อีก