เอาจริงๆ ก็ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีพฤติกรรมที่เห็นแก่ตัว จนเพื่อนได้มาพูด ว่าเรานั้นเห็นแก่ตัวเกินไปเราไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใครเลยนอกจากตัวเองค่ะ

เรารู้สึกว่าเราผิด เราพยามหลายครั้ง ที่จะแก้นิสัยในด้านนี้ บางครั้งเราก็รู้ตัวบางครั้งเราก็ไม่รู้ตัว

​เรามัก จะไม่ชอบแบ่งของกินอะไรให้เพื่อนค่ะ ทุกครั้งที่เราขอเขาก็จะให้เราตลอดมีบ่นบ้างอะไรบ้าง แต่พอเป็นเรา เวลาเพื่อนขอกิน เราก็จะชอบทำหน้าไม่ดีใส่ค่ะ

เราก็พยามที่จะปรับ เราพยามปรับตัว ทุกครั้งที่เพื่อนขอ เราก็พยามให้และไม่ทำสีหน้าไม่ดี แต่เราเองก็ขอเพื่อน เพื่อนบางครั้งก็ทำหน้าไม่ดีใส่เราค่ะ เรารู้สึกเหมือนโดนว่าอยู่ฝ่ายเดียว แต่เราก็คงคิดไปเอง

เพราะเราก็ทำ ตั้งแต่ที่เพื่อนทัก เราก็รู้สึกอยากจะกรี้ดออกมาดังๆ ทุกครั้งที่เพื่อนขอขนมเรา แล้วเราพยามไม่ทำสีหน้า มันทำให้เรารู้สึกฝืน

มันเป็นแบบนี้ทำให้เราเสียเพื่อนที่สนิทไปคนนึง เวลาเขามีอะไรเขาก็จะมาถามมาชวนเราคนแรกเสมอ แต่เราไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนเขาก็ไม่เคยชวนอะไรเราอีกเลยค่ะ มันแปลก

บางครั้งเราก็คิดถึงแต่ตัวเองจริงๆ มันวนเวียนอยู่ในหัวของเรา ประเด็นมันอาจจะไม่ใช่เรื่องการเห็นแก่ตัว แต่สิ่งที่มันคงจะเป็นประเด็นคือการที่ทุกครั้งเมื่อเรานึกถึงเหตุการณ์พวกนั้น มันทำให้เราอยากร้องไห้ อยากจะกรี้ดออกมาดังๆ เรากดดันเราเก็บกดจนบางทีอึดอัด

นี่มันเป็นเพียงมุมมองของเรานะคะ เราพยามที่จะปรับตลอด แต่มันเหมือนกับฝืนร่างกาย เราเก็บเรื่องนี้มาคิดตั้งแต่ที่เพื่อนพูดแบบนั้นใส่เราก็เก็บมาคิดมาก เก็บมาเครียด เราเก็บมาคิดจนเริ่มกังวลมากๆ ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ มันก็เริ่มที่จะอยากร้องไห้หรือพังข้าวของ  

ย้ำอีกครั้งนี่คือมุมมองของเราเองค่ะ

เราควรจะแก้เรื่องนี้ยังไงดีคะ บางทีก็เริ่มที่จะเหมือน Toxic ขึ้นไปทุกทีเลยค่ะ เราเริ่มหนักอึ้งกับตัวเองค่ะ เราควรหาทางแก้ตรงนี้ยังไงคะ