เราหนักใจมากค่ะ….เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่เคยรักไม่เคยให้ความอบอุ่นความสบายใจหรือความปลอดทั้งด้านความรู้สึกและร่างกายกับเรา พอเราถามหรือเรียกร้องว่าอยากจะได้ความรัก เรากลับโดนด่าหรือโทษว่าเป็นความผิดเราที่นิสัยไม่ดีเลยไม่ได้รับความรักจากใคร ในมุมมองผู้ใหญ่หลายคนเราคงเป็นเด็กไม่ดี แต่เราคิดว่านิสัยเรามีที่มาที่ไปด้วยความที่เราเป็นคน ผิดว่าไปตามผิดถุกว่าไปตามถูกทุกอย่างควรยุติธรรม และด้วยการที่โตมากับตัวเองปกป้องตัวเองจากคำรุนแรงหรือการกลั่นแกล้งตบตีไม่ว่าจะทั้งที่ รร.หรือที่บ้าน ไม่เคยมีใครเข้าใจเราเราเลยต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องตัวเองเพราะไม่มีใครคอยปกป้องหรือเข้าใจ แก้ปัญหาเองผิดถูกโตมาอย่างโดดเดี่ยวแม้คนจะเต็มบ้านขอให้ช่วยก็ไม่มีใครสนใจในสิ่งที่เราร้องขอ จนเราเป็นคนแข็งกร้าวระมัดระวังตัวขี้ระแวงและอารมณ์รุนแรงบ่อยครั้ง พอโตขึ้นอาการเหล่านั้นก็เหมืยนจะลดลงและเปลี่ยนเป็นความเศร้าเสียใจ จนเราเป็นแพนิครุนแรงและเป็นโรควิตกกังวลมากๆ เราบอกครอบครัวแล้วแต่ก็โดนบอกว่าคิดไปเองแล้วไม่ยอมพาเราไปรักษา บอกว่าเปลืองเงินแค่ปรับเปลี่ยนสันดานก้พอแล้ว เราบอกเลยว่าเราเสียใจมากๆจนเราไม่อยากมีครอบครัวแบบนี้เลย โทษว่าทุกอย่างที่เป็นแบบนี้เพราะเราทำตัวเองทั้งนั้นโทษคนอื่นไม่ได้เราผิดอะไรขนาดนั้นหรอ ทำไมเราต้องมานั่งขอความรักจากครอบครัวทั้งๆที่เป็นสิ่งที่เราควรจะได้อยู่แล้ว เรายังโดนครอบครัวข่มขู่ว่าจะไม่ให้เรียนต่อหรือจะตัดหางปล่อยวัดต่างๆนาๆ ถ้าเราขัดใจเขา เราวิตกมากๆรู้สึกไม่มีใครเลยกลัวมากๆ และพวกเขาก็ยังไล่ให้เรารีบไปทำงานโตขึ้นก็มาเลี้ยงดูพวกเขา แม่กับพ่อเลี้ยงมีแพลนจะมีลูกกันและเขาก็ยังบอกให้เราเลี้ยงทั้งเขาทั้งน้องด้วย เราเลยรู้สึกว่าเราไม่อยากเลี้ยง ลูกเขาทำไมไม่เลี้ยงเองเขาไม่เคยให้ความรักเราเลยแต่มาให้เราดุแลลุกของเขากับพ่อเลี้ยงมันไม่ได้มั้ย คิดว่าโตขึ้นจะทำงานชดใช้เงินที่เขาเสียให้เราให้หมดเขาแค่เลี้ยงดูเราเพราะจำเป็นจะส่งเงินให้ใช้เท่าที่ให้ได้มากที่สุดแต่จะไม่มาเจอหน้าหรือพูดคุยเลย แต่ก้กลัวโดนตำหนิว่าเป็นลูกอกตัญญู ว่าไปแล้วเราผิดรึป่าวที่คิดแบบนี้……..