จำความได้ก็ตอนอนุบาลพ่อเเม่นั่งทะเลาะกันผมได้ยินทุกถ้อยคำจนน้าพาออกจาดตรงนั้นตอนนั้นยังเด็กฟังไม่รู้เรื่องพอโตมาตากับยายก็ชิบซ้ำเติมตลอดว่าไอลูกไม่มีพ่อไม่มีเเม่ผมไม่เชื่อจนพ่อผมมีเมียใหม่เปนคนเวียงจันผมเริ่มเเต่ผมก็ยังหลอกตัวเองไปวันๆว่าพ่อเเม่ยังรักกัน🥲พอโตขึ้นมาอายุ15ผมก็เริ่มเข้าใจกำลังจะไปต่อการอาชีพย่ากับตายายผมก็ซ้ำตลอดว่าไม่มีพ่อเเม่ทุกๆวันเพราะพวกเขาสองคนโลงรูปสื่อโซเชียลผมก็พยามพูดในทางที่ดีหลอกตัวเองจนมาเห็นเเม่ลงรูปกับชายคนหนึ่งผมไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะคนที่คบทั้งมีครอบครัวยุเเล้วผมไม่มีทั้งคนคอยซัพพอตตั้งเเต่เกิดมายังไม่เคยกินข้าวเเล้วมองหน้าพ่อเเม่นั่งข้างๆกันผมอยู่กับตาเเละยายมีหลานสามสี่คนทางน้าก็รอดตัวไปคนใหม่ใส่ใจเปนคนดีมาบ้านซื้อของให้เงินผมนั่งกินข้าวกับผมกว่าพ่อเเม่ตัวเองสะอีกผมก็อยากจะปล่อยวางเเต่คนริบข้างที่คอยซ้ำเติมกับอารมอะจิตใจซ้ำเติมจนมันฝังใจวันเเม่เเม่ไม่เคยมาวันปัจฉิมน้ำตาเเทบค้างบางคนพ่อเเม่มาถ่ายรูปกอดคอกันผมได้เเค่ถือกล้องถ่ายให้เขาทั้งน้ำตาทุกวันนี้ตายายก็ยังไม่เลิกซ้ำเติมตอนเด็กก็โดนกลั่นเเกล้งบางทีกินม่าๆกับไข่ลวกยายยังบอกว่าหรูเกินไปด้วยซ้ำผมยอมรับว่าผมอาจไม่ได้ช่วยทำงานนู่นนี่นั้นเเเต่เวลาเมาอะปากอะปากคนเมาอะมันพูดมามันกระทบจิตใจเเค่ไหนบางครั้งเดินมาจิกหัวด้วยซ้ำผมอยากจะใช้ชีวิตเเบบปล่อยวางๆม่รู้จะทำอย่างไรมันยังจำฝังใจ😕