ตามหัวกท.เลยค่ะ

เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แค่ในเมือง พื้นที่เจริญ ตามอำเภอรอบนอก ร้านสะดวกซื้อ ก็บุกไปหมดแล้ว
จขกท. มีโอกาสได้เดินทาง ไปมาหลายจังหวัด เมื่อเดือนที่แล้ว มีโอกาสได้ซื้อของ พวกร้านโชห่วย ร้านขายของชำ มินิมาร์ทของคนในพื้นที่ หลายร้าน

จะว่าไปก็จำไม่ได้ ว่าก่อนหน้านี้ ครั้งสุดท้าย ที่เข้าร้านโชห่วย ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน
ตอนยืนอยู่ในร้าน นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ
จำได้ว่า ตอนเป็นเด็กตื่นเต้น ดีใจทุกครั้ง
ที่ได้กำเงินในมือ ยืนอยู่ท่ามกลางขนมมากมายในร้านโชห่วย

เดินดูขนมในร้าน พวกขนมที่เคยกินตอนเด็ก แทบไม่มีให้เห็นในร้าน เหมือนของขายก็ไม่ได้เยอะ หรือแปลกตาชวนมอง
ชวนสงสัย จนต้องสะกิดถามแม่ ว่ามันคืออะไร เหมือนตอนเด็กๆ

หรืออาจจะเพราะคุ้นชิน  กับร้านสะดวกซื้อที่เข้าทุกวัน มานานหลายปี
สิ่งที่รู้สึกได้แบบชัดๆ คือของขายน้อยลงกว่าแต่ก่อนมาก สินค้าราคาแพงกว่าร้านสะดวกซื้อ และต้องมีแบงค์ย่อย ไม่ว่าจะปีไหน ไปร้านแบบนี้ต้องมีแบงค์ย่อยไปนะ

เสน่ห์ของร้านแบบนี้ คือความเป็นมิตร  ของคนในพื้นที่ จนทำให้เราต้องแวะเข้าไป อยากอุดหนุน อยากเอาใจช่วยท่ามกลางการแข่งขันมากมาย การรุกคืบของคนทุนหนา ทำได้แค่เอาใจช่วย ให้เขาได้ไปต่อ หรือมีช่องทางมีโอกาสที่ดีในอาชีพของเขา

แอบยิ้มให้โถน้ำน้ำไย น้ำกระเจี๊ยบ น้ำเก๊กฮวย น้ำจับเลี้ยง เนี้ยแหละเสน่ห์ ของร้านแบบนี้ ตอนเด็กๆหลังเลิกเรียน เด็กรุม ชอบซื้อมากน้ำหวานๆ แบบนี้

ลองซื้อขนมเปี๊ยะ โดนัท  กระยาสารทในขวดโหลฝาแดงมากิน
กัดขนมเปี๊ยะไปคำ เคี้ยวได้ทีนึง ไม่กล้ากลืน คายออกมา มองขนมในมือ หัวเราะ หึหึหึ หาความอร่อยไม่เจอเลย

แล้วคุณล่ะคะ ยังใช้บริการร้านโชห่วย ร้านขายของชำใกล้บ้าน กันอยู่ไหม