คืออีกไม่กี่เดือนเราต้องไปเรียนต่อที่ต่างจังหวัดแล้วคือเรามีแฟน เราและแฟนแทบจะไม่เคยห่างกันไกลเลยเพราะแฟนอยู่หมู่บ้านข้างๆมาเล่นด้วยกันตลอดแถมแฟนเราเป็นคนขี้หึงมากๆชอบจับผิดทำให้เราชอบทะเลาะ ทะเลาะกันทีไรก็ชอบบอกเลิกกันอีกทั้งไม่ชอบให้มีเพื่อนผู้ชายไม่ให้คุยกับผู้ชายคนอื่นถ้าไม่จำเป็นแถมอยู่ดีๆก็มักหาว่าเรามีคนอื่นต้องคาสายต้องเปิดกล้องให้เห็นหน้าตลอดเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน(เป็นเฉพาะตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ถ้าอยู่ด้วยกันจะขี้อ่อนมากยอมเราตลอด) เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะหึงอะไรขนาดนั้นแต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยอมเขาตลอดเพราะเราไม่เคยมีแฟนไม่เคยมีความรักมาก่อนพ่อแม่แยกทางอยู่กับตายายอีกทั้งที่บ้านไม่ให้มีแฟนต้องตั้งใจเรียนเลยทำให้ไม่มีประสบการเรื่องความรักเลยทำให้พอมีคนมาให้ความรักเลยรักเขามากๆพอจะไปเรียนต่อก็กลัวว่าเราจะทะเลาะกันและก็เลิกกันไปเรากลัวจะไม่ชินกับการอยู่คนเดียวด้วยแถมกังวลเรื่องเงินกับการใช้ชีวิตของตัวเองหลังจากนี้ด้วยเพราะไม่เคยไปไหนมาไหนตัวคนเดียวด้วยเลย**(เรื่องแฟนเรารู้อยู่ว่าแฟนแบบนี้ไม่ควรคบต่อเพราะยิ่งคบไปก็ยิ่งเป็นทุกข์กว่าเดิมแต่เราก็ทำไม่ได้เพราะการอกหักและการใช้ชีวิตที่ไม่มีเขาละมั้งเลยทำให้ยังทนกับเขาเพราะการมีเขาอยู่มันดีมากๆเลยถึงบางครั้งจะเสียใจก็เถอะ)**