บทที่ 1: จุดเริ่มต้น

แสงสลัวลอดผ่านช่องระบายอากาศเล็กๆ สาดส่องร่างของสมปองที่กำลังขดตัวอยู่บนพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบในหลุมหลบภัยใต้ดิน เสียงหึ่งๆ ของเครื่องกรองอากาศดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เป็นเสียงเดียวที่บ่งบอกว่ายังมีชีวิตหลงเหลืออยู่ในซากเมืองนีโอเวิร์ธแห่งนี้

สมปองลืมตาขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองไปยังจอภาพเก่าๆ ที่ติดอยู่บนผนัง มันฉายภาพของเรนเจอร์ในชุดเกราะเงาวับ กำลังต่อสู้กับสการอบขนาดยักษ์อย่างดุเดือด สมปองจ้องมองภาพเหล่านั้นด้วยความชื่นชมและใฝ่ฝัน เขาอยากจะเป็นหนึ่งในเรนเจอร์เหล่านั้น อยากจะขับหุ่นยนต์ออกไปต่อสู้กับสการอบ ปกป้องผู้คนจากอันตราย

แต่ความฝันของสมปองดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ เขาเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่ในหลุมหลบภัยที่แออัดและสกปรก ไม่มีเงินทอง ไม่มีครอบครัว ไม่มีแม้แต่หุ่นยนต์เก่าๆ สักตัว

"เมื่อไหร่เราจะได้ออกไปข้างนอกบ้างนะ" สมปองพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาแหบแห้งเพราะไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายชั่วโมง

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้น สมปองหันไปมอง เห็นชายร่างใหญ่ในชุดช่างซ่อมเดินเข้ามา

"สมปอง เจ้าต้องไปช่วยขนของที่โกดังเก่าแล้ว" ชายคนนั้นพูดเสียงห้วน

สมปองพยักหน้า เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามคำสั่ง เขาเดินตามชายคนนั้นไปยังโกดังเก่า ซึ่งเป็นที่เก็บรวบรวมเศษซากหุ่นยนต์และชิ้นส่วนต่างๆ

โกดังเก่าเต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ ซากหุ่นยนต์ที่พังยับเยินวางกองอยู่ทั่วทุกหนแห่ง สมปองเดินสำรวจซากเหล่านั้นด้วยความสนใจ เขาจินตนาการถึงหุ่นยนต์ที่เขาจะสร้างขึ้นจากเศษซากเหล่านี้

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?" ชายช่างซ่อมถามเสียงเข้ม

"ผมกำลังดูว่ามีชิ้นส่วนอะไรที่ยังใช้ได้บ้าง" สมปองตอบ

"อย่าเสียเวลาเลย รีบขนของให้เสร็จ" ชายช่างซ่อมพูด

สมปองก้มหน้าลง เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามคำสั่ง แต่ในใจของเขายังคงมีความหวัง เขาจะหาทางสร้างหุ่นยนต์ของตัวเองให้ได้ ไม่ว่ามันจะยากเย็นแค่ไหนก็ตาม

เมื่อขนของเสร็จ สมปองแอบย่องเข้าไปในโกดังอีกครั้ง เขารวบรวมชิ้นส่วนที่พอจะใช้งานได้ใส่กระเป๋าเป้เก่าๆ ของเขา

"เจ้ากำลังขโมยของ!" เสียงชายช่างซ่อมดังขึ้น

สมปองรีบวิ่งหนี เขาหลบหลีกเศษซากหุ่นยนต์และกองวัสดุต่างๆ วิ่งออกไปจากโกดัง

"หยุดนะ!" ชายช่างซ่อมตะโกนตามหลัง

สมปองวิ่งสุดชีวิต เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่เขารู้ว่าเขาต้องหนีให้พ้น

เขาตัดสินใจเสี่ยงชีวิตเข้าไปในเขตสนามรบ ซึ่งเป็นพื้นที่อันตรายที่เต็มไปด้วยสการอบและซากปรักหักพัง แต่เขารู้ว่าที่นั่นอาจมีชิ้นส่วนหุ่นยนต์ที่เขากำลังตามหา

สมปองเดินลัดเลาะไปตามซากตึก เขามองเห็นซากหุ่นยนต์ที่พังยับเยินอยู่ไม่ไกล เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ด้วยความระมัดระวัง

ทันใดนั้น เสียงคำรามดังขึ้น สมปองหันไปมอง เห็นสการอบตัวหนึ่งกำลังพุ่งเข้ามาหาเขา

สมปองรีบวิ่งหนี แต่สการอบเร็วกว่า มันกระโดดเข้าใส่เขา สมปองล้มลงกระแทกพื้น

สการอบยกกรงเล็บขึ้น เตรียมที่จะฟาดลงมา สมปองหลับตาปี๋

แต่แล้ว...ความเงียบเข้าปกคลุม สมปองค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นคือสการอบตัวเดิมที่ยืนจ้องมาที่เขา แต่ มันไม่ได้ขยับเขยื้อน ราวกับถูกแช่แข็ง สมปองค่อยๆลุกขึ้นมองรอบๆตัว เเล้วจึงเห็นว่า สการอบตัวนั้นโดนเศษซากของตึกที่ถล่มลงมาทับร่างเอาไว้ เมื่อครู่ที่มันกระโดดเข้ามาเศษซากเหล่านั้นก็พังลงมาพอดี สมปองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาหันกลับมามองซากหุ่นยนต์ที่อยู่ข้างหน้า เเละคิดว่า "วันนี้คงเป็นวันที่โชคดีของเขา" เเล้วจึงเดินหน้าเพื่อเก็บซากหุ่นยนต์เหล่านั้นต่อไป บทที่1​