​สวัสดีครับผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง


---

"ความเมตตาจากคนแปลกหน้า"

เรื่องมันเกิดตอนผมอยู่ประถมประมาณป 1 ป 2วันนั้นเป็นวันที่ผมไม่สบาย ปวดหัว คลื่นไส้ ผมไม่ได้ทานข้าวกลางวันเลย เลยไปนั่งซื้อของในร้านค้าแล้วนั่งกินน้ำเงียบ ๆ หวังว่ามันจะดีขึ้น แต่ทุกอย่างกลับแย่ลง ผมรู้สึกเหมือนจะอ้วก แต่ไม่สามารถอ้วกออกมาได้ เลยตัดสินใจไปห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่ออก มันทรมานมาก ผมพยายามทน แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น

เพื่อนบางคนมาชวนผมไปเล่น แต่ผมก็ยังไม่ไป ตัดสินใจไปห้องน้ำอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่ออก คราวนี้มีพี่ผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาหาผม คนหนึ่งหน้าตาสวยมาก ดูแล้วยิ้มแย้ม พี่สาวคนนั้นถามผมว่าเป็นอะไร “น้องไม่สบายเหรอ ทำไมหน้าไม่ค่อยดี”

ผมก็เลยบอกไปว่า “ผมปวดหัว คลื่นไส้ อยากจะอ้วก” พี่คนที่หน้าตาสวยยิ้มแล้วบอกว่า “น้องต้องไปหาครูนะ” แต่แล้วพี่สาวอีกคนที่ดูเหมือนจะไม่เด่นเรื่องหน้าตา ก็เป็นคนที่มาช่วยผม พี่เขาพาผมไปที่ห้องน้ำเพื่ออ้วกให้ได้ แต่ก็ยังไม่ออกเหมือนเดิม พี่เขาก็พาผมไปหาครูแทน

ครูถามผมว่าไหวไหม ผมบอกว่า “ไม่ไหวครับ อยากกลับบ้าน” ครูพยักหน้าแล้วให้ผมรอที่ป้อมยาม พี่ทั้งสองคนก็ไปเรียนตามปกติ

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่สำคัญ ความพิเศษอยู่ที่ พี่คนที่ไม่ได้หน้าตาดี ที่เลือกที่จะนั่งอยู่กับผมในช่วงเวลานั้น ถึงแม้ว่าสัญญาณให้ขึ้นไปเรียนแล้ว พี่เขาก็นั่งอยู่ข้างผม จนกระทั่งมีคุณยายเดินมาบอกให้พี่สาวไปเรียนเถอะ “เดี๋ยวยายดูแลให้”

พี่สาวที่หน้าตาไม่โดดเด่นคนนั้นยังคงอยู่กับผมจนถึงตอนที่พี่สาวคนอื่นกลับไปเรียนนานแล้ว ก่อนที่ตาของผมจะมารับผมกลับบ้าน

ทุกวันนี้ ผมยังคงระลึกถึงพวกเขา โดยเฉพาะพี่คนที่ไม่เคยมีใครรู้จักหรือสนใจเท่าไร แต่เขากลับเป็นคนที่ มีพระคุณกับผมที่สุด ในช่วงเวลาที่ผมอ่อนแอที่สุด


---

(จบเรื่องเล่า)