ทุกคนเคยเป็นแบบเราไหมไม่รู้นะ
คือเราพยายามทำดีที่สุดเท่าที่ตัวเราเองไหวแล้วจริงๆ แต่สิ่งที่เราทำไปไม่มีค่า ไม่มีความหมาย ไม่เคยถูกใจ อะไรเลยสักอย่างงจริงๆ เราก็ผญ.คนหนึ่งที่พ่อเสียชีวิตไปตั้งแต่เราอายุ 13 ปี ตั้งแต่เราเสียชีวิตไป เราเหมือนเด้กที่ขาดความรัก ขาดความอบอุ่น ขาดที่ปรึกษา ขาดครอบครัวไปเลยจริงๆ. พ่อเราเสียไป แม่ก็เอาแต่ไปเที่ยวตลอด กลีบบ้านบ้างไม่กลับบ้านบ้าง ทิ้งเรา น้อง และหลาน ให้อยู่กันสามคน เราต้องเลี้ยงน้องเลี้ยงหลาน ต้องเรียนหนังสือด้วย แม่ก็ไม่สนใจอะไรพวกเราเลย แม่กลับบ้านมาแต่ละครั้งแม่ก็จะพาผช.มาใหม่ บางคนก้ยุใด้บางคนก่ยุไม่ได้ คือเราก้อดทนใช้ชีวิตของเรา ทำหน้าที่ของเราไห้ดีที่สุด ไม่ว่าเรามีปีญหาอะไร หรือเกิดอะไรก็ตามเราไม่เคยได้รับคำปรึกษาจากแม่เลย แม่เอาแต่ด่า แล้วก้เอาเราไปเล่ากับป้าๆน้าๆให้เขาดูถูกลูกตัวเอง ไม่ว่าแม่จะเป็นยังใงจะรักหรือไม่รักเราก้ไม่รั แต่เรารักและเปนห่วงแม่ตลอด ไม่ว่าอะไรเราก้ไม่เคยทิ้งแม่ ไม่ว่าแม่จะไล่จะด่าจะว่าสารพัดเราก้ยุตรงนี้ข้างๆแม่ตลอดดูแล ทำให้เท่าที่ลุกคนนี้จะทดแทนบุนคุนใด่ แต่สิ่งที่เราทำด้วยความเต้มใจมาตลด แต่แม่ไม่เคยสนใจแม่เอาแต่ไล่เอาแต่จะตัดแม่ตัดลูกกับเรา เหนื่อยสุดๆ  ครอบครัวใครเคยเจอแบบเราบ้างไหม? ต้องทำไงหรอถึงไม่ให้คิดมากและน้อยใจ??