ขออนุญาตเล่ารายละเอียดก่อนนะคะ  แม่เรา มีลูกสองคน คือเรากับน้อง  ส่วนน้องของแม่เรา (น้า) มีลูกสองคน (ขออนุญาตย่อ) ลูกชิ้น ไส้กรอก
เรื่องมันมีอยู่ว่า ปิดเทอม เราอยู่บ้านคนเดียว ส่วนน้องเราไปอยู่ต่างจังหวัด เวลาเราอยู่บ้านคนเดียว เราก็ตื่นมา เล่นโทรศัพท์บ้าง นอนต่อ พอเบื่อเบื่อก็ทำงาน ในบ้าน ที่แม่มอบหมายให้ ตอนแรกเราก็คิดว่า อยู่คนเดียวมันคงไม่สนุก มันคงเหงา มันคงอันตราย เราคิดในใจ ว่าเมื่อไหร่ลูกพี่ลูกน้องของเราทั้งสองคน ที่ชื่อลูกชิ้นและไส้กรอก จะปิดเทอม เพราะ เราอยู่บ้านคนเดียวเราไม่มีเพื่อน แต่เราก็มีความสุขอยู่บ้านคนเดียวนะ  
ย้อนไปปีที่แล้ว เป็นบรรยากาศที่ปิดเทอม เรา ลูกชิ้น ไส้กรอก อยู่บ้านกันสามคน คุณแม่ก็จะรับมอบหมายให้พวกเราอ่ะทำงานคุณแม่ก็จะรับมอบหมายให้พวกเราอ่ะทำงาน แต่เท่าที่รมรวมมาแล้ว ลูกชิ้นกับไส้กรอกจะไม่ค่อยทำงานลูกชิ้นกับไส้กรอกจะไม่ค่อยทำงานที่แม่รับมอบหมายให้  เวลาแม่สั่ง ลูกชิ้นก็จะหนีกลับบ้าน หรือทำหรือทำลวกลวกให้เสร็จ  ส่วนไส้กรอก จะชอบพูดว่าเดี๋ยวค่อยทำเดี๋ยวจะชอบพูดว่าเดี๋ยวค่อยทำเดี๋ยวค่อยทำ  จนบางทีแม่มา เราเลยต้องทำเราเลยต้องทำแทน หรือหรือไม่เวลาเราไม่ได้ทำหรือหรือไม่เวลาเราไม่ได้ทำ เราก็จะโดนด่ายกกลุ่ม  
ปัจจุบัน  เราเลยรู้สึกว่า เรายังอยากให้เค้าอยู่ด้วยไหม เราคิดว่าความคิดเราเปลี่ยน เรารู้สึกไม่อยากให้เค้าอยู่ด้วย เรารู้สึกเหมือนกับว่าอยากอยู่กับ ตัวเอง    
รู้สึกอยากมีเวลาส่วนตัว   ปกติเวลาเราอยู่บ้านคนเดียว มันทำให้มันทำให้เรารู้สึกอิสระ  เราผิดไหมที่ไม่อยากให้พี่อยู่บ้านด้วย  




และมีอีกสิ่งหนึ่งที่งงในตัวตัวเองเหมือนกัน   เราเป็นคนติดเกม ติดจนบางทีตอนกลางคืนก็ไม่นอน ยันเช้า  แต่ตอนที่เราอยู่บ้านคนเดียวในวันนั้น เราแทบจะไม่เล่นเกมเลย เรา ทำงานบ้าน ปรุงสูตรอาหารใหม่ใหม่ หรือไม่ก็ดูรายการตลก  (เป็นคนที่ เบื่อง่าย ดูอะไรบรรยายบรรยายก็ไม่ค่อยได้) แต่เวลาอยู่คนเดียวเรากลับไม่เบื่อ เรากลับสนุก เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร

แต่พอพี่เรามาอยู่ด้วย เรารู้สึกอยากเล่นเกม อยากพาเพื่อนในเกม อยากเข้าแอพหาเพื่อน เรารู้สึกอยากแบบ มีพื้นที่ส่วนตัว อยากเข้าไปในห้องมืดมืด ถึงแม้จะร้อนก็ตาม แล้วเราสังเกตุจากตัวเองว่า ตอนนั้น พี่เราเปิดรายการตลก เป็นรายการเดียว กับที่เราดูตอนเราอยู่คนเดียว แต่เรากลับเบื่อ เรากลับไม่รู้สึกสนุกกับสิ่งนั้น เราเลยงง เราแปลกไหม