สวัสดีค่ะ หนูรู้สึกเหนื่อยกับชีวิตมากมาสักพักนึงแล้วค่ะ ตันมากๆค่ะ ไม่รู้จะเอาไงต่อต้องคำแนะนำค่ะ
หนูเป็นเด็กอายุมัธยมคนนึงที่มีปัญหาสุขภาพจิตมาประมาณ 2-3 ปีแล้วค่ะ
ในช่วงปีแรกหนูมีปัญหาทะเลาะกับแม่บ่อยมากเพราะช่วงนั้นเป็นช่วงสอบเข้าแม่หนูอยากให้หนูเข้าโรงเรียนหนึ่ง
แต่หนูอยากเข้าอีกโรงเรียนเลยทะเลาะกันบ่อยมากๆ แม่มองว่าโรงเรียนที่หนูเลือกจะไปดีเท่าที่เขาเลือกได้ยังไงจนสุดท้ายหนูต้องยอมแม่
แต่ก็ยังทะเลาะกันอีกค่ะเพราะยังมีเรื่องการเรียนหนูเป็นคนเรียนไม่เก่งตามเขาไม่ค่อยทันแต่ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นนะคะแต่ก็สู้เพื่อนๆพี่ๆไม่ได้
แม่เลยชอบเอาหนูไปเปรียบกับคนอื่นๆอย่างญาติ พี่ เพื่อนๆที่หนูสนิท
มันเลยทำให้หนูเกิดความคิดว่า "หนูเป็นลูกที่แย่ หนูไม่เก่งเหมือนคนอื่น" ช่วงนั้นหนูเครียดและกดดันกับสองปัญหานี้มาก(จริงๆมียิบยับกว่านี้แต่สองอันนี้คือปัญหาหลักค่ะ)
จนเริ่มทำร้ายตัวเองเป็นครั้งแรก (เอามือหรือหัวต่อยกำแพง กรีดข้อมือ) ในตอนนั้นหนูคิดว่ามันเป็นอารมณ์เศร้าเฉยๆคงไม่มีอะไรหรอก
จนปีที่สองพอมาโรงเรียนใหม่ตอนนั้นหนูเป็นคนที่เพื่อนน้อยแค่4คนตอนนั้นหนูมีปัญหากับเพื่อนคนแรกบ่อยมาก
เพราะคนที่หนูคิดว่าสนิท เอาหนูไปนินทา หักหลัง ส่วนคนที่2กับ3 เขาเป็นเพื่อนสนิทกันหนูก็ไม่อยากไปอยู่ด้วย
เขานิสัยดีแต่พอมีหนูอยู่ก็เหมือนไม่อยู่ หนูเป็นเศษตลอดเวลา เพื่อนคนที่4ช่วงแรกก็เข้ากันไม่ได้เท่าไหร่
ช่วงนั้นเกรดหนูดรอปมาก เพราะตัวหนูเองล้วนๆค่ะ หนูชิวเกินไป เลยทะเลาะกับแม่อีกครั้ง
หนูทะเลาะกับแม่ทุกวันเลย แม่หนูเสียใจกับเกรดหนู ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเขาชอบบอกหนูว่า
"ม๊าอยากได้หนูคนเดิมกลับมาคนที่เรียนเก่งๆ น่ารักๆ" หนูเสียใจค่ะ หนูก็ไม่ได้เป็นตัวเองในตอนนี้ หนูไม่เคยชอบตัวเองในตอนนี้เลย
ส่วนพ่อก็จะพูดว่า าา"ทำไมไม่เก่งเหมือนเจ้ๆบ้างอ่ะ ดูลูก...(ชื่อญาติ)สิ" จนความคิดที่ว่า "หนูเป็นลูกที่แย่ หนูไม่เก่งเหมือนคนอื่น" กลับมา
ช่วงนั้นหนูกลับมาทำร้ายตัวเอง เริ่มคิดแง่ลบ เริ่มนอนน้อย เหนื่อย ขี้ลืม กินข้าวน้อยบ้างมากบ้าง ตกดึกมีแต่คำพูของแม่กับพ่อฉายขึ้นมาในหัว นอนร้องไห้แทบทุกคืน เริ่มอยากฆ่าตัวตายไปจบๆไม่อยากคิดมันอีก หยิบจับของมีคมจะเอาแทงตัวเอง เห็นน้ำยาล้างจาน น้ำยาล้างห้องน้ำจะเอามากินแต่ไม่เคยทำค่ะเพราะป๊อดไม่กล้า (ลืมบอกว่าหลังจากสอบมารร.ใหม่ได้ หนูก็ไม่ค่อยทำร้ายตัวเอง)
ต่อมาคือปีสามปีนี้ช่วงแรกหนูไม่ได้ทำร้ายตัวเองเลยเพราะแม่รู้หนูไม่อยากให้เขาเสียใจเลยไม่ทำ แต่ยังคิดแง่ลบ นอนน้อยหรือไม่นอนเลย
เหนื่อยกว่าเดิม ขี้ลืม กินข้าวน้อย/มาก ความคิดพยายามฆตต.แทบหายสนิท หนูแทบจะไม่ร้องไห้เลยเข้มแข็งสุดๆเลยตอนนั้น อยู่ ช่วงแรกหนูไม่ค่อยทะเลาะกับแม่เลย ปัญหาเพื่อนก็ไม่มีเลยค่ะช่วงนั้นมันดีมากๆ ดีจนหนูคิดว่าคงไม่มีอะไรแย่ๆแล้วค่ะ
จนช่วงนึงหนูโดนคุกคามติดกัน1-2ครั้ง คุกคามในที่นี้คือสต็อกเกอร์หนู เดินตาม ถ่ายหนูแบบซึ่งๆหน้าให้หนูเห็น หนูกลัวมากๆหนูเอาไปเล่าให้ครอบครัวฟัง
แม่พูดว่า"เขาแค่อยากเป็นกับหนูอย่าไปคิดมากสิเพ้อเจ้อ"ฟีลๆนี้ ส่วนพ่อบอกว่า "หน้าตาก็ขี้เหร่ใครจะมาชอบ"
ประโยคพวกนี้มันทำให้หนูเริ่มคิดว่าหนูคือคนผิดใช่ไหม
แล้วช่วงนั้นหนูก็มีปัญหาเรื่องเพื่อนอีกคือหนูคบกับ4กันอยู่สองคนจนมี5เข้ามา4กับ5สนิทกันไวมากๆ
ซึ่งพูดตามตรงหนูดีใจด้วยซ้ำที่เขาเข้ากันได้ แต่กลุ่มมันเป็นคี่ปัญหาก็ตามมาอยู่แล้ว4กับ5สนิทกันจนหนูเริ่มรู่สึกเป็นเศษในบางครั้ง
หนูเป็นคนที่นิสัยไม่ได้ดีมากค่ะ ดีดเฉพาะอยู่กับเพื่อน บ้าๆบอๆ จนกลัวเพื่อนรำคาญหนูกลัวเพื่อนจะไม่คบหนู
แล้วหนูก็เริ่มทะเลาะกับแม่อีกเพราะแม่จับได้ว่าหนูกลับมาทำร้ายตัวเอง แม่บอกว่าหนูเป็นบ้า หนูโรคจิต หนูต้องการความสนใจ
แม่ว่าหนูแต่แม่ไม่เคยถามสาเหตุ หนูไม่เคยชอบทำร้ายตัวเองหนูไม่อยากทำหนูไม่เคยอยากทำเลย แต่พอหนูเอาไปเล่าให้
พ่อแม่ เพื่อน เขาก็เอาไปเล่าต่อๆกันบางเรื่องหนูไม่ได้อยากให้ใครรู้ หนูเลยไม่กล้าเล่าอีก พอหนูเขียนไดอารี่ก็มีคนว่าเปิดอ่านหนูไม่อยากไว้ใจใครอีก
หนูขอคำปรึกษาจากใครเขาก็บอกประมาณว่าให้แก้ที่ตัวเอง หนูเปลี่ยนตัวเองไม่รู้กี่รอบเพื่อคนรอบข้างแต่มันไม่เคยพอสำหรับใครเลย
หนูไม่รู้เลยต้องปรึกษาใคร หนูขอแม่หาหมอแม่จะบอกประมาณว่า"เปลืองเงินไปทำไม เพ้อเจ้อ" หนูทนจนเหนื่อยจนล่าสุดหนูนอนร้องไห้แทบตาย
หนูเกือบจะหยิบเชือกมาแควนคอตัวเอง มันมืดไปหมด หนูไม่รู้ว่าต้องทำอะไร หนูไม่อยากเจออะไรแล้ว หนูไม่ต้องการยอ้มสู้ปัญหาเหมือนเคยๆ
หนูใจดีกับทุกอย่าง ทำไมหนูต้องมาเจอแบบนี้ ความใจดีของหนูมันไร้ค่ามากเลยหรอ
หนูรู้ว่าที่หนูเจอคงไม่หนักเท่าที่คนอื่นเจอมาแต่สำหรับตัวหนูมันไม่ไหวค่ะหนูพยายามสู้ๆกับมันแต่ตอนนี้หนูสู้จนหนูไม่อยากสู้อีกแล้ว
หนูเหนิ่อยค่ะ ทุกเหตุการณ์หนูมักมีความคิดที่ว่า หรือเราควรจบปัญหา(ตาย)ไปเลยดีนะ ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว แค่อยากหลับตาแล้วไม่ต้องลืมอีก
หนูไม่ได้หวังให้ทุกคนเชื่อทุกคำของหนูหรือให้ทุกคนคิดเห็นเหมือนหนู จะคิดว่าอ่านนิยายไร้สาระอยู่ก็ได้ หนูแค่อยากได้คำแนะนำ ถ้าหนูเขียนไม่เข้าใจต้องขอโทษด้วยหนูไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้ ขอลคุณที่รับฟังหนูจนจบค่ะ
ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
หนูเป็นเด็กอายุมัธยมคนนึงที่มีปัญหาสุขภาพจิตมาประมาณ 2-3 ปีแล้วค่ะ
ในช่วงปีแรกหนูมีปัญหาทะเลาะกับแม่บ่อยมากเพราะช่วงนั้นเป็นช่วงสอบเข้าแม่หนูอยากให้หนูเข้าโรงเรียนหนึ่ง
แต่หนูอยากเข้าอีกโรงเรียนเลยทะเลาะกันบ่อยมากๆ แม่มองว่าโรงเรียนที่หนูเลือกจะไปดีเท่าที่เขาเลือกได้ยังไงจนสุดท้ายหนูต้องยอมแม่
แต่ก็ยังทะเลาะกันอีกค่ะเพราะยังมีเรื่องการเรียนหนูเป็นคนเรียนไม่เก่งตามเขาไม่ค่อยทันแต่ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นนะคะแต่ก็สู้เพื่อนๆพี่ๆไม่ได้
แม่เลยชอบเอาหนูไปเปรียบกับคนอื่นๆอย่างญาติ พี่ เพื่อนๆที่หนูสนิท
มันเลยทำให้หนูเกิดความคิดว่า "หนูเป็นลูกที่แย่ หนูไม่เก่งเหมือนคนอื่น" ช่วงนั้นหนูเครียดและกดดันกับสองปัญหานี้มาก(จริงๆมียิบยับกว่านี้แต่สองอันนี้คือปัญหาหลักค่ะ)
จนเริ่มทำร้ายตัวเองเป็นครั้งแรก (เอามือหรือหัวต่อยกำแพง กรีดข้อมือ) ในตอนนั้นหนูคิดว่ามันเป็นอารมณ์เศร้าเฉยๆคงไม่มีอะไรหรอก
จนปีที่สองพอมาโรงเรียนใหม่ตอนนั้นหนูเป็นคนที่เพื่อนน้อยแค่4คนตอนนั้นหนูมีปัญหากับเพื่อนคนแรกบ่อยมาก
เพราะคนที่หนูคิดว่าสนิท เอาหนูไปนินทา หักหลัง ส่วนคนที่2กับ3 เขาเป็นเพื่อนสนิทกันหนูก็ไม่อยากไปอยู่ด้วย
เขานิสัยดีแต่พอมีหนูอยู่ก็เหมือนไม่อยู่ หนูเป็นเศษตลอดเวลา เพื่อนคนที่4ช่วงแรกก็เข้ากันไม่ได้เท่าไหร่
ช่วงนั้นเกรดหนูดรอปมาก เพราะตัวหนูเองล้วนๆค่ะ หนูชิวเกินไป เลยทะเลาะกับแม่อีกครั้ง
หนูทะเลาะกับแม่ทุกวันเลย แม่หนูเสียใจกับเกรดหนู ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเขาชอบบอกหนูว่า
"ม๊าอยากได้หนูคนเดิมกลับมาคนที่เรียนเก่งๆ น่ารักๆ" หนูเสียใจค่ะ หนูก็ไม่ได้เป็นตัวเองในตอนนี้ หนูไม่เคยชอบตัวเองในตอนนี้เลย
ส่วนพ่อก็จะพูดว่า าา"ทำไมไม่เก่งเหมือนเจ้ๆบ้างอ่ะ ดูลูก...(ชื่อญาติ)สิ" จนความคิดที่ว่า "หนูเป็นลูกที่แย่ หนูไม่เก่งเหมือนคนอื่น" กลับมา
ช่วงนั้นหนูกลับมาทำร้ายตัวเอง เริ่มคิดแง่ลบ เริ่มนอนน้อย เหนื่อย ขี้ลืม กินข้าวน้อยบ้างมากบ้าง ตกดึกมีแต่คำพูของแม่กับพ่อฉายขึ้นมาในหัว นอนร้องไห้แทบทุกคืน เริ่มอยากฆ่าตัวตายไปจบๆไม่อยากคิดมันอีก หยิบจับของมีคมจะเอาแทงตัวเอง เห็นน้ำยาล้างจาน น้ำยาล้างห้องน้ำจะเอามากินแต่ไม่เคยทำค่ะเพราะป๊อดไม่กล้า (ลืมบอกว่าหลังจากสอบมารร.ใหม่ได้ หนูก็ไม่ค่อยทำร้ายตัวเอง)
ต่อมาคือปีสามปีนี้ช่วงแรกหนูไม่ได้ทำร้ายตัวเองเลยเพราะแม่รู้หนูไม่อยากให้เขาเสียใจเลยไม่ทำ แต่ยังคิดแง่ลบ นอนน้อยหรือไม่นอนเลย
เหนื่อยกว่าเดิม ขี้ลืม กินข้าวน้อย/มาก ความคิดพยายามฆตต.แทบหายสนิท หนูแทบจะไม่ร้องไห้เลยเข้มแข็งสุดๆเลยตอนนั้น อยู่ ช่วงแรกหนูไม่ค่อยทะเลาะกับแม่เลย ปัญหาเพื่อนก็ไม่มีเลยค่ะช่วงนั้นมันดีมากๆ ดีจนหนูคิดว่าคงไม่มีอะไรแย่ๆแล้วค่ะ
จนช่วงนึงหนูโดนคุกคามติดกัน1-2ครั้ง คุกคามในที่นี้คือสต็อกเกอร์หนู เดินตาม ถ่ายหนูแบบซึ่งๆหน้าให้หนูเห็น หนูกลัวมากๆหนูเอาไปเล่าให้ครอบครัวฟัง
แม่พูดว่า"เขาแค่อยากเป็นกับหนูอย่าไปคิดมากสิเพ้อเจ้อ"ฟีลๆนี้ ส่วนพ่อบอกว่า "หน้าตาก็ขี้เหร่ใครจะมาชอบ"
ประโยคพวกนี้มันทำให้หนูเริ่มคิดว่าหนูคือคนผิดใช่ไหม
แล้วช่วงนั้นหนูก็มีปัญหาเรื่องเพื่อนอีกคือหนูคบกับ4กันอยู่สองคนจนมี5เข้ามา4กับ5สนิทกันไวมากๆ
ซึ่งพูดตามตรงหนูดีใจด้วยซ้ำที่เขาเข้ากันได้ แต่กลุ่มมันเป็นคี่ปัญหาก็ตามมาอยู่แล้ว4กับ5สนิทกันจนหนูเริ่มรู่สึกเป็นเศษในบางครั้ง
หนูเป็นคนที่นิสัยไม่ได้ดีมากค่ะ ดีดเฉพาะอยู่กับเพื่อน บ้าๆบอๆ จนกลัวเพื่อนรำคาญหนูกลัวเพื่อนจะไม่คบหนู
แล้วหนูก็เริ่มทะเลาะกับแม่อีกเพราะแม่จับได้ว่าหนูกลับมาทำร้ายตัวเอง แม่บอกว่าหนูเป็นบ้า หนูโรคจิต หนูต้องการความสนใจ
แม่ว่าหนูแต่แม่ไม่เคยถามสาเหตุ หนูไม่เคยชอบทำร้ายตัวเองหนูไม่อยากทำหนูไม่เคยอยากทำเลย แต่พอหนูเอาไปเล่าให้
พ่อแม่ เพื่อน เขาก็เอาไปเล่าต่อๆกันบางเรื่องหนูไม่ได้อยากให้ใครรู้ หนูเลยไม่กล้าเล่าอีก พอหนูเขียนไดอารี่ก็มีคนว่าเปิดอ่านหนูไม่อยากไว้ใจใครอีก
หนูขอคำปรึกษาจากใครเขาก็บอกประมาณว่าให้แก้ที่ตัวเอง หนูเปลี่ยนตัวเองไม่รู้กี่รอบเพื่อคนรอบข้างแต่มันไม่เคยพอสำหรับใครเลย
หนูไม่รู้เลยต้องปรึกษาใคร หนูขอแม่หาหมอแม่จะบอกประมาณว่า"เปลืองเงินไปทำไม เพ้อเจ้อ" หนูทนจนเหนื่อยจนล่าสุดหนูนอนร้องไห้แทบตาย
หนูเกือบจะหยิบเชือกมาแควนคอตัวเอง มันมืดไปหมด หนูไม่รู้ว่าต้องทำอะไร หนูไม่อยากเจออะไรแล้ว หนูไม่ต้องการยอ้มสู้ปัญหาเหมือนเคยๆ
หนูใจดีกับทุกอย่าง ทำไมหนูต้องมาเจอแบบนี้ ความใจดีของหนูมันไร้ค่ามากเลยหรอ
หนูรู้ว่าที่หนูเจอคงไม่หนักเท่าที่คนอื่นเจอมาแต่สำหรับตัวหนูมันไม่ไหวค่ะหนูพยายามสู้ๆกับมันแต่ตอนนี้หนูสู้จนหนูไม่อยากสู้อีกแล้ว
หนูเหนิ่อยค่ะ ทุกเหตุการณ์หนูมักมีความคิดที่ว่า หรือเราควรจบปัญหา(ตาย)ไปเลยดีนะ ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว แค่อยากหลับตาแล้วไม่ต้องลืมอีก
หนูไม่ได้หวังให้ทุกคนเชื่อทุกคำของหนูหรือให้ทุกคนคิดเห็นเหมือนหนู จะคิดว่าอ่านนิยายไร้สาระอยู่ก็ได้ หนูแค่อยากได้คำแนะนำ ถ้าหนูเขียนไม่เข้าใจต้องขอโทษด้วยหนูไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้ ขอลคุณที่รับฟังหนูจนจบค่ะ