​เครียดค่ะ  ​
พ่อเป็นข้าราชการบำนาญอายุ50ต้นๆเงินเดือนเหลือไม่ถึง3500
แต่ชอบกู้แล้วมาลงพวกธุรกิจอาหารเสริมค่ะ ลงหลายบริษัทมาก แต่ก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จ
จนปัจจุบันแกน่าจะท้อแล้วแกก็อยู่บ้านเฉยๆแต่ถ้ามีคนมาจ้างแก แกก็ทำนะ
ส่วนแม่ก็เป็นต่างด้าวอ่านหนังสือไม่ออกแกก็เลยไม่ได้หางานทำ
​ส่วนหนูอายุ15 ก็พยายามหางานทำแล้วไปทุกที่ทุกงานแต่ก็ไม่มีที่ไหนรับเลย
​เพราะแบบนี้มันก็เลยทำบาก ​ค่าใช้จ่ายก็เยอะมาก ตอนนี้คงได้แค่ทน อยากขายของที่โรงเรียนก็ไม่มีทุนแค่20บ.ทั้งครอบครัวยังไม่มีเลย5555
หนูเครียดตอนนี้ก็ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมม.3 ไม่รู้จะจบไหม
​น้องคนเล็กก็เป็นออทิสติก แล้วก็สงสารพี่เพราะโดนพ่อแม่ขอเงินตลอดที่ละ100-200 ​ซึ่งพี่ก็ต้องมีค่าใช้จ่ายของตัวเองก็พอแรงแล้ว
บ้างทีก็อิจฉาเพื่อนที่พ่อแม่ทำงานแล้วคอยส่งตังมา
​ให้ใช้มาก
แต่เพื่อนก็คิดว่าเรารวยเพราะเราก็มีบ้านมีรถมีนู้นมีนั้น แต่ความจริงคือเปล่ารถไม่ได้ขับไปเพราะไม่มีตังเติมน้ำมัน
ตอนมีเงินอันน้อยนิดพ่อก็ชอบซื้อเหล้าขาวให้แม่ทั้งๆที่ชอบบอกว่าไม่ชอบให้แม่กินเหล้า แม่เมาก็หาเรื่องพ่ออีก คือถ้าแม่หนูเมาก็เหมือนคนบ้าเลย
พ่อแม่ก็บริหารเงินได้แย่มาก ​นอยสุดๆ
ชีวิตหนูเองก็เครียดอนาคตก็มีเป้าหมายแหละ ​แต่ก็ไม่รู้จะประสบความสำเร็จไหม
บางทีก็คิดนะว่าเห้ยถ้าการมีชีวิตมันลำบากก็ตายดีกว่าไหม พอหันไปเจอน้องก็สงสารน้องอีก
ถ้าไม่มีเราน้องคงลำบากกว่าเราแน่ๆไม่มีน้องเราก็คงไม่ทนต่อแบบนี้🥲