ผมคบกับแฟนผม มา 2 ปีกว่า ผมอยู่ในช่วงวัยทำงาน ส่วนแฟนผมอยู่ในช่วงวัยเรียน ช่วงๆก่อนคบกันใหม่ๆผมเคยบอกแฟนว่าจะไปไหนหรือทำอะไรไม่ว่าขอแค่บอกกัน แต่ขออย่างเดียวคืออย่ามีคนอื่นได้ไหม แฟนผมมักชอบไปเทียว และไปร้านเหล้า ตัวผมเองเข้าใจว่าวัยเรียนไปการกินเหล้า มันเป็นเรื่องปกติ เเละการแต่งตังโป๊ะ ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดมากอะไรเพราะเป็นสิ่งที่ผญชอบกัน ซึ่งตัวผมไม่อินเรื่องพวกนี้แล้ว อาจไปบ้าง นานๆที แฟนบอกผมว่าไม่ชอบคนบุหรี่ ผมซึ่งเป็นคนบุหรี่อยู่แล้วเลยเลิกดูดบุหรี่เพื่อแฟนนและตัวผมเอง ผมมักทำให้แฟนผมผิดหวัง ส่วนใหญ่ผิดหวังเรื่องไปเที่ยว เวลาไม่ได้ไปกับไม่พอใจ งอแงไปบ้าง จริงอยู่ที่ผมอยู่ในช่วงวัยทำงานยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ผมพยายามสร้างทุกอย่าง เพื่ออนาคตของเราทั้ง 2คน ช่วงที่ผมทำงานผมจะหาเวลาฝ้แฟนตลอด แต่มีช่วงนึงแฟนผมแอบไปคุยกับคนอื่น ซึ่งผมจับได้ผมเลือกที่จะคุยว่ามันเป็นเพราะอะไรทำไมถึงทำแบบนี้ แฟนผมกลับบ่ายเบี่ยงเลือกที่จะไม่พูด แต่กลับบอกว่า ผมทำให้แฟนผิดหวัง จนไม่อยากหวังอะไรแล้ว แล้วคุยกันว่า อย่าให้ความหวังถ้ามันทำไม่ได้ ผมก็รับปากว่าจะไม่พูดให้ความหวัง อีก หลังจากนั้นแฟนผมก็เลิกคุยกับคนอื่น จนผ่านไปปีกว่าๆ แฟนผมก็เริ่มคุยกับคนอื่นซึ่งผมก็จับได้อีกผมก็เลยถามไปเหมือนเดิมว่าทำไมถึงทำไมแบบนี้ แฟนก็เลือกที่จะไม่พูดบ่ายเบี่ยง ผมก็บอกขอได้ไหม อย่าทำกันแบบนี้ ได้ไหม แฟนก็ไม่บอกอะไรกับบอกว่าจะนอนแล้ว ซึ่งตัวผมก็นั่งคิดว่าที่ผ่านมาผมทำผิดอะไร ผมยอมทำทุกอย่าง ไม่ว่าซักผ้า รีดผ้า กวาดห้องจัดห้อง อยากไปไหนก็ได้ไป ให้อิสระเต็มที แต่ทำไมถึงมีคนอื่น ผมเสียใจร้องให้คนเดียวจนแฟนผมมาเห็นก็มาคุยแต่ก็เหมือนเดิม บ่างเบียง จนทำให้ผมกลายเป็นคนผิดเอง ซึ่งหลังจากนั้น เขาก็คุยกับคนอื่นเรื่อยมาจนผมจับได้ แฟนผมก็ยอมรับผิดกลับบอกเลิกให้ผมไปเจอคนดีกว่า ผมเลยกับบอกไปว่าถ้ารู้ว่าไม่ดีก็ควรแก้ไขมันไม่ใช่ไล่ไปเจอคนที่ดีกว่า ผมก็ขอร้องแฟนอย่าไปได้ไหม ซึ้งความเป็นจริงแฟนผมต้องเป็นคนพูด แต่กลับเป็นผมที่พูด เพราะผมไม่อยากเสียเขาไป สุดท้ายเขาก็คุยกับคนอื่นจนผมไม่รุ้จะทำยังไง ไม่รู้ว่าจะปรับตัวเองยังไง ผมได้แต่คิดว่าเมื่อไหล่แฟนผมจะหยุดทำแบบนี้