เรื่องนี้เกิดประมาณที่ปีที่แล้วเกือบปลายๆปีค่ะ ตอนนั้นเรานั่งรถผิดสายเลยหลงไปไกลมากแต่เราจำได้ว่าขับผ่านโรงพยาบาลหนึ่งเลยว่าจะเดินไปรแให้พ่อมารับตรงนั้นแทนระหว่างเราก็เดินปกติแอบด่าตัวเองในใจเล็กน้อบที่ขึ้นรถมาแบบไม่ถามคนขับก่อนเลย เราก็เดินเรื่อยๆแต่อยู่ๆเราก็นึกถึงเรื่องที่เราเคยโดนลวนลามสมัยเด็กแล้งพอเราเผลอสบตากับป้าที่ขายของแถวนั้นกับพี่แกร็บแล้วก็คนแถวนั้นอยู่ๆก็กลัวขึ้นมายิ่งมองหน้าคนแถวนั้นยิ่งกลัวบวกกับภาพที่เราโดนลวนลามในหัวตอนนั้น เรากลัวจนร้องไห้ยิ่งร้องคนแถวนั้นก็ยิ่งมองแต่ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลยรู้แค่ว่ากลัวมากๆ ทั้งใจสั่น เหงื่อแตก ภาพมัวไปหมด เรารีบวิ่งให้ไวที่สุดแล้วในหัวก็คิดเรื่องที่โดนลวนลามกับหนังที่เราดูเกี่ยวกับเด็กโดนลากไปข่มขืนก็ยิ่งกลัวไปใหญ่ไม่รู้ทำไมตอนนั้นในหัวคิดเรื่องพวกนี้ไม่หยุดยิ่งนึกภาพที่เราโดนแบบนั้นเองยิ่งกลัวจนร้องไห้ไม่หยุด เราจำได้ว่าเราไม่เคยกลัวขนาดนั้นมาก่อนกว่าเราจะใจเย็นลงได้ก็นานมากแต่ความรู้สึกนั้นเรายังจำได้ดีแล้วก็แอบสงสัยว่ามันคืออะไร ก็เลยสงสัยว่ามันใช่อาการแพนิคมั้ยคะหรือแค่คิดมากไปเอง
แบบนี้ใช่อาการแพนิคมั้ยคะ?