เราควรไปต่อหรือพอแค่นี้ดีคะ? ช่วยแนะนำ อย่าว่ากันเลยนะคะ
เรามีแฟนค่ะ ขอท้าวความก่อนนะคะ เราอกหักจากคนเก่าถึงขั้นทานอะไรไม่ได้จนกระเพาะทะลุต้องแอดมิดอยู่อาทิตย์กว่าๆ ระหว่างนั้นเราก็ไถฟีตไปเจอโพสต์ของเพื่อนเลยกดเข้าไปส่อง เห็นแฟนคนนี้ก็คิดว่าเขาน่ารักดีเลยกดขอเป็นเพื่อนหลังจากนั้นเขาก็ฟอลเรามาในบ้านม่วงแล้วเราก็เริ่มจากจุดนั้นค่ะ พอคุยกันก็รู้สึกว่าเขานิสัยดี ใส่ใจเก่ง แถมตรงสเปกเราอีก หลังจากนั้นเราดีขึ้นก็ออกจากรพ.เราถึงได้มีโอกาสไปเจอแล้วก็ตกลงคบกันในเวลาไม่นานค่ะ
จากที่เราเห็นเขาใจดีมากๆ ทั้งใส่ใจ ขี้เล่น แล้วก็ยังคอยซัพพอตเราในบ้างครั้ง เรารู้สึกโชคดีมากจนได้เมื่อต้นเดือนกรกฎาเราที่ตัดสินใจไปอยู่กับเขาที่บ้านเลยทำให้เราเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองค่ะ งานบ้านเราทำทุกอย่าง กับข้าว ล้างห้องน้ำ ปัดกวาดเช็ดถู พอเงินออกเราก็คิดไว้ว่าจะพาเขาไปทานอาหารที่เราเห็นเขากดถูกใจ พอคิดได้แบบนั้นก็โทรจองร้านพร้อมมัดจำไว้ครึ่งนึง เรื่องทั้งหมดเริ่มจากตรงนี้ค่ะ เขาได้รับสายจากเพื่อนคนนึงชวนไปดื่ม ทั้งที่เรานัดเขาไว้ก่อนแล้วและเขาก็ตอบตกลงพร้อมบอกเราว่าเพื่อนคนนี้ช่วยเหลือเขาไว้มาก เราเฟล น้อยใจ ทุกอย่างผิดแผนไปหมด เราได้แต่ทำใจแล้วตตอบเขาไปว่าได้ก่อนที่จะบอกเขาเสียอีกว่าเราจองร้านไว้แล้ว เราไม่ได้ว่าอะไร แต่พอเราถามว่ามีใครไปบ้างปรากฏว่าเขาไม่มีเงินมีแค่เพื่อนที่โทรมาชวนกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่สนิท เราเคยเห็นว่าเขาไปด้วยกันสามคนตลอดจนวันก่อนหน้าผู้หญิงคนนี้ทักมาถามว่าถึงรึยัง มันปกติมากจนถึงตอนกลับบ้าน ก็ทักมาอีกว่าถึงรึยัง เป็นไงบ้าง ฝนตก ประมาณว่าเป็นห่วง ทั้งที่เพื่อนเขาแทบไม่ทักมาถามเลย แต่คนที่บอกว่าไม่สนิทกลับทักมาถาม เราไม่ค่อยโอเคค่ะ เลยบอกตรงๆเขาก็ทักบอกผู้หญิงคนนั้นว่าอย่าทักมาอีก แต่วันที่เกิดเรื่องผู้หญิงคนนี้ก็ทักมา เราเลยร้องไห้แล้วต่อว่าแฟนไป ในใจคือร้อนไปหมด สุดท้ายเขาก็บอกเลิกเราเพราะเราไปว่าเขา เขาบอกว่าไม่ชอบ แล้วเราก็เลิกกัน หลังจากนั้นเราก็ขอโทษแล้วขอให้เขากลับมาเพราะเราก็รู้สึกผิด แต่สิ่งที่ได้คือเขาบอกว่าเขามีคนคุยแล้วและจะไม่กลับมาอีก ไปๆมาๆเราก็ทำใจกลับไปอยู่บ้านแต่ก็ตลกนะคะ เราท้องอ่อนๆได้2เดือน ณ ตอนนั้นนะคะ มารู้ตอนเข้าเดือนที่3แล้ว แน่นอนว่าเราบอกครอบครัวและเขาไปพร้อมกับผลตรวจ แต่สิ่งที่ได้คือ เพื่อนเขาทักมาต่อว่าเรารวมถึงบอกให้เราหยุดโกหก ทุกอย่างมันแย่ลงมากๆจนเราเครียดแล้วโรคกระเพาะที่เพิ่งจะดีก็กลับมาอีก เราลาออกจากงานเป็นซึมเศร้าเทียมไม่อยากเจอหน้าใครอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ คนคุยของเขาก็ทักมาถามบ้าง บางคนด่าว่าเราปลอมเพราะอยากได้คืน บางคนก็ถ่ายรูปที่ซ้อนท้ายเขาลงแล้วส่งมาให้เราดู เพื่อนเราที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับเขาก็บอกว่าเขาเอาเราไปพูดเสียๆหายๆแล้วบอกว่าเราเกาะติดเขาถึงขั้นโกหกว่าท้อง เราดิ่งมากๆ เราขับรถเกือบ10กิโลเพื่อไปถามเขาถึงเรื่องทุกอย่างแล้วเขาก็ขอให้เราเอาลูกออกแล้วเขาจะกลับมาคบกับเรา เราถึงได้โกหกครั้งแรกว่าเราเอาออกแล้ว ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์เขาก็บอกว่าเขาไม่อยากไปต่อเขาอยากเลิกเราจึงตัดสินใจบอกความจริงไป เขาโกรธมากเราจึงให้ข้อเสนอเขาว่า ถ้าเราทำใจได้เราจะไปเอง แต่ขอเก็บลูกไว้ เขาไม่ยอมถึงได้ยืดเยื้อมาถึงสิ้นปี เขาก็ยังคุยกับเพื่อนคนนึงว่ายังไม่หลุดพ้นจากเราอีก เราเลยปล่อยให้เขาพูดไปแล้วรอเวลาที่เขาจะไปต่างจังหวัด เราถ่ายรูปท้องที่ป่องขึ้นมาทุกวันแล้วลงส่วนตัวบ้านม่วง จุดนั้นคือจุดเปลี่ยนเลยค่ะ เพราะหลังจากนั้นเราได้กลับไปทำงานแล้วก็แท้งเพราะงานและความเครียด เขาเองยังไม่รู้เลยยอมกลับมาคืนดีก่อนที่เราจะไปขูดมดลูก ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากจนถึงตอนนี้เรากลับมาคบกันค่ะ เราเคยพูดคุยกับเขาตรงๆทั้งเรื่องที่เราไม่ชอบและเราจะปรับปรุงตัวเอง แต่ก็นั่นแหละค่ะ มีแค่เราที่รักและฝังใจกับเขามากๆ ไม่รู้เพราะการเริ่มต้นมันดีมากๆ มาฮีลใจในวันที่เราล้ม เราไม่เคยได้รับอะไรแบบนี้เลย แต่ตอนนี้แม้แต่จะพูดดีๆก็ยังยาก จากที่ดีก็เปลี่ยนไปหมด ไม่ใส่ใจ ไม่คิดถึงความรู้สึก วันครบรอบดอกไม้สักดอกยังไม่เคยได้รับ เรามีแต่ให้แม้จะเข้าใจแต่ยากที่จะยอมรับจริงๆค่ะ เราทำใจไว้ว่าจะกลับบ้านและเลิกรากันดีๆ แต่แค่คิดว่าเราจะต้องอยู่คนเดียวก็เริ่มร้องไห้ใจสั่น  แพนิคจนต้องกินยาต้านอาการ มันกลัวมากจริงๆค่ะ กลัวจนต้องมาขอคำแนะนำ ขณะที่พิมพ์อยู่ก็มีอาการมือสั่นวูบโหวงในใจ แน่นอนค่ะเราต้องเลิกเพื่อตัวเองแต่จะมีวิธีไหนมั้ยคะ ที่มันต้องไม่ทรมานแบบนี้ รักเขาค่ะภาพจำวันแรกยังจำได้ดีอยู่เลย แต่ก็อยากมีความสุขสักครั้งในชีวิตก่อนจะหมดเวลา 😓😥😥