สวัสดีค่ะ ยาวหน่อย แต่ช่วยอ่านหน่อยนะคะ ตอนนี้รู้สึกเครียดมากเพราะว่าชีวิตที่วางแผนในหลังเรียนจบไม่เป็นไปตามที่คิด
ก่อนอื่นเลยหนูเริ่มจากการเรียน ปวส แผนกคอมพิวเตอร์ อีคอมเมิร์ซ ค่ะ ส่วนตัวชอบอยู่แล้วเพราะมีการเรียนเกี่ยวกับคอมและการบริหารธุรกิจด้วย
ตอนแรกอยากจะจบไปศึกษาต่อป.ตรี ในคณะวิศวะคอม ของ ม.ที่เปิดรับ และก็เจอ ม.ที่รับนักศึกษาที่มีเงื่อนไขตรงกับสาขาที่เราเรียน ช่วงใกล้สอบก็ติวหนักมากค่ะ พอช่วงใกล้สอบ ก็ใกล้กับช่วงที่ใกล้จบ ปวส พอดี
พ่อกับแม่มีธุรกิจส่วนตัวที่ทำอยู่ค่ะ พ่ออยากขยายสาขาต่อ เพราะพ่อทำไว้จนร้านไปได้ไกลแล้ว เป็นบริษัท และ เป็นห.จ.ก เป็นร้านขายไม้ยูคา ค่ะ พ่อมีแผนขยายสาขาไปที่ต่างจังหวัดแล้วบอกหนูว่าให้ออกมาทำงานกับพ่อ จะให้หนูไปอยู่ดูแลอีกร้าน คอยดูลูกน้องคอยทำบัญชี รับงานจากพ่ออีกที ซึ่งหนูเองก็ชอบอยู่แล้วและมองเห็นโอกาสการพัฒนาต่อ หนูเลยถอดใจที่จะเรียนต่อ เพราะหนูเองก็อยากเป็นเจ้าของกิจการแบบพ่อ เลยไม่เรียนต่อค่ะ ตั้งใจว่าจะจบ ปวส แล้วออกมาดูสาขาสองแทนพ่อ
จากนั้นหนูก็ทำงานตลอดทุกวันที่หนูไม่มีเรียนหนูก็จะกลับจากหอ มาเช้าออฟฟิตแทนพ่อกับแม่ค่ะ ระหว่างนั้นก็มีการสร้างร้านสาขาใหม่ จนสร้างร้าน เสร็จทุกอย่างเรียบร้อย เหลือแค่อาทิตย์หน้าหนูกำลังจะไปจดทะเบียนพานิชย์ค่ะ แต่แม่บอกว่า ให้ไปหาสมัครงานโรงงานแทน ให้ทำงานโรงงานเป็นพนักงานบัญชี แต่สาขาที่หนูเรียนมา ได้เรียนบัญชีแค่เทอมเดียวตลอด2ปี ซึ่งอาจจะได้งานยาก แต่ตอนนั้นก็แอบน้อยใจแม่ เพราะตอนที่หนูรู้ว่าเค้าอยากให้ทำร้านไม้ หนูก็อยากจะทำได้เป็นเจ้านายตัวเองก็ดี อย่างมากก็เป็นลูกน้องของพ่อตัวเอง เอาจริงๆหนูคิดว่าบ้านหนูเองก็สามารถสร้างอาชีพให้ลูกสักคนได้ หนูก็วางแผนของหนูไว้อย่างดีว่าจะขยายกิจการพ่อในทางไหนได้บ้าง ทั้งเพจร้าน ทั้งช่องทางไลน์ แชต เว็ปไซต์หนูก็ทำไว้หมดแล้วหนูตั้งใจทำมากๆเพราะหนูคิดว่าจบมาสิ่งนี้คือความรับผิดชอบของหนู แต่พอถึงวันที่หนูจบจริงๆ แม่ก็เปลี่ยนใจกระทันหัน บอกให้ทำงานโรงงานไปก่อนตอนนั้นไม่มีกำลังใจเข้าออฟฟิตเลยค่ะ ตจากนั้นหนูก็สมัครไปที่โรงงานนึง รอสัมภาษณ์ แต่พอใกล้วันเขาบอกว่ารับแต่ผู้ชาย แต่ระหว่างที่ยังไม่ได้งาน หนูก็เข้าออฟฟิตแทนพ่อแม่ตลอด จริงๆหนูเข้าออฟฟิตแทนพ่อแม่ตลอด ก็ได้ค่าจ้างค่ะ แต่หนูไม่เคยเอาเลย หนูถือว่าเเลกกับการฝึกไปในตัว จบมาจะได้เป็นงานเลย
แต่พอที่แรกไม่ได้หนูเลยสมัครงานที่อื่นด้วย พอตอนนี้หนูได้งานที่อื่นแล้ว เป็นร้านอาหารเป็นพนักงานเสริ์ฟอาหาร ค่าแรงวันละ 365 บาท เงินเดือนพื้นฐาน 11,000 บาท เข้างาน 15:30-00:00 หยุดได้1 ครั้ง/สัป ก็คิดว่าทำไปก่อนอย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้งาน พอบอกพ่อกับแม่ไป เขาก็ให้ออกทันทีทั้งที่ยังไม่ได้เริ่ม พ่อบอกแม่ว่า ค่าแรง365 ยังจะให้ลูกทำอยู่หรอ ไม่ทำร้านไม้กับพ่อแล้วหรอ พ่อจ้างลูกน้อง วันล่ะ450 ไม่มีวุฒิไม่มีประสบการณ์ ที่พักฟรี น้ำไฟฟรี แล้วแม่ก็บอกว่าเรียนจบมาขนาดนี้จะไปทำงานร้านอาหารทำไม ถ้าทำงานเป็นเด็กเสริ์ฟ รึทำงานโรงงานฝ่ายผลิต ไม่ให้ทำ!!
ตอนที่หนูได้ยินหนูก็ดีใจนะคะที่เขาเป็นห่วงไม่ยากให้หนูเหนื่อย แต่อีกใจหนูก็รู้สึกว่า อนาคตหนูไม่แน่นอนเลย เขาอยากให้หนูทำงานในออฟฟิต แบบพนักงานบัญชี ซึ่งหนูคิดว่าถ้าหนูทำหนูอาจไม่ได้ตำแหน่งนั้น หนูอาจจะต้องเข้าตำแหน่งอื่นก่อนและก็เรียนต่อไปด้วย ตรงนี้คือหนูส่งตัวเองเรียนะคะถ้าต่อป.ตรี เพราะไม่อยากรบกวนแม่ค่ะ แม่ต้องส่งน้องอีก2 คน
หนูเองว่าจะเรียนจนได้วุฒิ ป.ตรีมาอัพเงินเดินตำแหน่งได้บ้าง แต่แม่ก็ไม่เอาค่ะ เขาบอกวุฒิป.ตรีหางานยาก
ข้อจำกัดของหนูคือ หนูต้องทำงานแถวบ้านเท่านั้นค่ะ ไม่ต้องเสียค่าที่พัก รึจะไกลก็ได้แต่ต้องมีรถรับส่ง และไม่ใช่ฝ่ายผลิต หรืออยู่ในตำแหน่งที่พ่อแม่รับไม่ได้
ตอนนี้หนูเครียดเพราะหนูรู้สึกว่า หนูอยากทำกับที่บ้านมากกว่า หนูชอบทางนี้ หนูเอาค่าแรงถูกก็ได้ เพราะหนูไม่มีหนี้สินรึค่าใช้จ่ายรึสิ่งของที่หนูต้องซื้อในตอนนี้ หนูมีรถใช้เเล้ว หนูมีบ้านแล้ว อาจไม่ได้เป็นชื่อหนูแต่ที่บ้านมีรถหลายคันเลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องรีบซื้อ ตัวหนูเองหนูเองไม่ได้รีบรวยแค่อยากเริ่มต้นจากสิ่งที่ชอบ เก็บเงินจำนวนนึง ไปลงทุนสักอย่าง มีที่อยู่แล้วอาจจะเปิดร้านชานม รึร้านของชำสักร้านแล้วจ้างคนมาดูแล ส่วนหนูก็ทำร้านไม้ไปด้วย ทำไปเรื่อยๆจนมีเงินสักก้อนมาซื้อบ้าน-ซื้อรถ เป็นชื่อตัวเอง อาจจะนานหน่อย เพราะหนูไม่ได้หวังเงินเดือน จะให้หนูวันละ 300 ก็ได้ไม่มีปัญหาเลยค่ะ
หนูคิดว่าหนูไม่รีบค่ะพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยมีทรัพยสินเป็นชื่อของตัวเอง แต่ชีวิตหนูมันดูเป็นไปได้ยากทุกทางเลย หนูไม่มีทางเลือกเป็นของตัวเอง ต้องทำตามที่แม่บอกให้ทำ หนูรู้สึกว่าตัวเองต้องมาเริ่มจาก 0 ใหม่ทั้งที่ไม่จำเป็น หนูสามารถขึ้นมา
อีกเวลนึงได้จากการสนับสนุนของครอบครัว อีกอย่างคือการที่แม่เปลี่ยนใจกระทันหันแบบนี้ ทำให้น้องสาวอีกคนที่จบม.6 ไม่สามารถต่อมหาลัยในปีนี้ได้ จนต้องดรอปไปอีก เพราะที่บ้านก็บอกให้น้องไม่เรียนต่อเหมือนกัน จนตอนนี้บอกให้กลับไปเรียนก็ไม่ทันแล้ว นอกจากจะเข้าเอกชน ส่วนหนูในตอนนี้ก็ยังไม่ได้งานเลยค่ะ พ่อหนูเขาอยากให้ทำร้านไม้กับพ่อ เขาเลยบอกให้ทำไปก่อน แต่แม่อยากให้ออกไปทำงานที่อื่น พ่อเลยบอกรอพ่อหางานให้เดี๋ยวค่อยออกไป ตอนนี้หนูอยากจะร้องไห้ ไม่รู้จะเอายังไงเลยค่ะ หนูคิดว่าเหตุผลที่แม่อยากให้ทำที่อื่น อาจเป็นเพราะไม่อยากเสียค่าจ้างในส่วนของหนู แม่บอกว่าจะยุบร้านสาขาสอง ซึ่งหนูเสียใจมาก แต่แม่อาจจะสู้ค่าที่ไม่ไหวและเงินลงทุนก็ปาไปหลายแสน หนูก็เห็นใจเเม่ค่ะ แต่อีกใจพ่อก็อยากให้หนูทำ เขาอยากให้ลูกเดินตามเขาเก่งเหมือนเขาอันนี้หนูก็เข้าใจค่ะและหนูก็ยินดีเต็มใจที่จะทำเพราะหนูชอบ
แต่ตอนนี้หนูไม่เข้าใจว่า หนูควรเลือกที่จะออกไปทำข้างนอกจริงๆ หรือยืนยันกับที่บ้านไปเลยว่าหนูอยากทำงานกับพ่อจริงๆ ถ้าหนูทำงานกับพ่อหนูก็ลำบากใจเรื่องเงินเดือนเพราะหนูเองก็เป็นคนไม่ทวงเงินแม่อยู่แล้วถึงแม่จะชอบบิด และแม่เองก็อาจจะคิดว่าธุรกิจไม่มั่นคงพอและอยากให้หางานใหม่ แต่ถ้าออกไปทำงานข้างนอกหนูต้องทำตามเงื่อนไขของแม่ ซึ่งหนูว่ามันอาจจะยากถ้าพนักงานออฟฟิตรับวุฒิปวส คอม-ธุรกิจ แต่ต้องเป็นแถวบ้านอีกค่ะTT
ช่วยแนะนำแนวทางชีวิตให้ทีค่ะ สำหรับนักศึกษาจบใหม่
ก่อนอื่นเลยหนูเริ่มจากการเรียน ปวส แผนกคอมพิวเตอร์ อีคอมเมิร์ซ ค่ะ ส่วนตัวชอบอยู่แล้วเพราะมีการเรียนเกี่ยวกับคอมและการบริหารธุรกิจด้วย
ตอนแรกอยากจะจบไปศึกษาต่อป.ตรี ในคณะวิศวะคอม ของ ม.ที่เปิดรับ และก็เจอ ม.ที่รับนักศึกษาที่มีเงื่อนไขตรงกับสาขาที่เราเรียน ช่วงใกล้สอบก็ติวหนักมากค่ะ พอช่วงใกล้สอบ ก็ใกล้กับช่วงที่ใกล้จบ ปวส พอดี
พ่อกับแม่มีธุรกิจส่วนตัวที่ทำอยู่ค่ะ พ่ออยากขยายสาขาต่อ เพราะพ่อทำไว้จนร้านไปได้ไกลแล้ว เป็นบริษัท และ เป็นห.จ.ก เป็นร้านขายไม้ยูคา ค่ะ พ่อมีแผนขยายสาขาไปที่ต่างจังหวัดแล้วบอกหนูว่าให้ออกมาทำงานกับพ่อ จะให้หนูไปอยู่ดูแลอีกร้าน คอยดูลูกน้องคอยทำบัญชี รับงานจากพ่ออีกที ซึ่งหนูเองก็ชอบอยู่แล้วและมองเห็นโอกาสการพัฒนาต่อ หนูเลยถอดใจที่จะเรียนต่อ เพราะหนูเองก็อยากเป็นเจ้าของกิจการแบบพ่อ เลยไม่เรียนต่อค่ะ ตั้งใจว่าจะจบ ปวส แล้วออกมาดูสาขาสองแทนพ่อ
จากนั้นหนูก็ทำงานตลอดทุกวันที่หนูไม่มีเรียนหนูก็จะกลับจากหอ มาเช้าออฟฟิตแทนพ่อกับแม่ค่ะ ระหว่างนั้นก็มีการสร้างร้านสาขาใหม่ จนสร้างร้าน เสร็จทุกอย่างเรียบร้อย เหลือแค่อาทิตย์หน้าหนูกำลังจะไปจดทะเบียนพานิชย์ค่ะ แต่แม่บอกว่า ให้ไปหาสมัครงานโรงงานแทน ให้ทำงานโรงงานเป็นพนักงานบัญชี แต่สาขาที่หนูเรียนมา ได้เรียนบัญชีแค่เทอมเดียวตลอด2ปี ซึ่งอาจจะได้งานยาก แต่ตอนนั้นก็แอบน้อยใจแม่ เพราะตอนที่หนูรู้ว่าเค้าอยากให้ทำร้านไม้ หนูก็อยากจะทำได้เป็นเจ้านายตัวเองก็ดี อย่างมากก็เป็นลูกน้องของพ่อตัวเอง เอาจริงๆหนูคิดว่าบ้านหนูเองก็สามารถสร้างอาชีพให้ลูกสักคนได้ หนูก็วางแผนของหนูไว้อย่างดีว่าจะขยายกิจการพ่อในทางไหนได้บ้าง ทั้งเพจร้าน ทั้งช่องทางไลน์ แชต เว็ปไซต์หนูก็ทำไว้หมดแล้วหนูตั้งใจทำมากๆเพราะหนูคิดว่าจบมาสิ่งนี้คือความรับผิดชอบของหนู แต่พอถึงวันที่หนูจบจริงๆ แม่ก็เปลี่ยนใจกระทันหัน บอกให้ทำงานโรงงานไปก่อนตอนนั้นไม่มีกำลังใจเข้าออฟฟิตเลยค่ะ ตจากนั้นหนูก็สมัครไปที่โรงงานนึง รอสัมภาษณ์ แต่พอใกล้วันเขาบอกว่ารับแต่ผู้ชาย แต่ระหว่างที่ยังไม่ได้งาน หนูก็เข้าออฟฟิตแทนพ่อแม่ตลอด จริงๆหนูเข้าออฟฟิตแทนพ่อแม่ตลอด ก็ได้ค่าจ้างค่ะ แต่หนูไม่เคยเอาเลย หนูถือว่าเเลกกับการฝึกไปในตัว จบมาจะได้เป็นงานเลย
แต่พอที่แรกไม่ได้หนูเลยสมัครงานที่อื่นด้วย พอตอนนี้หนูได้งานที่อื่นแล้ว เป็นร้านอาหารเป็นพนักงานเสริ์ฟอาหาร ค่าแรงวันละ 365 บาท เงินเดือนพื้นฐาน 11,000 บาท เข้างาน 15:30-00:00 หยุดได้1 ครั้ง/สัป ก็คิดว่าทำไปก่อนอย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้งาน พอบอกพ่อกับแม่ไป เขาก็ให้ออกทันทีทั้งที่ยังไม่ได้เริ่ม พ่อบอกแม่ว่า ค่าแรง365 ยังจะให้ลูกทำอยู่หรอ ไม่ทำร้านไม้กับพ่อแล้วหรอ พ่อจ้างลูกน้อง วันล่ะ450 ไม่มีวุฒิไม่มีประสบการณ์ ที่พักฟรี น้ำไฟฟรี แล้วแม่ก็บอกว่าเรียนจบมาขนาดนี้จะไปทำงานร้านอาหารทำไม ถ้าทำงานเป็นเด็กเสริ์ฟ รึทำงานโรงงานฝ่ายผลิต ไม่ให้ทำ!!
ตอนที่หนูได้ยินหนูก็ดีใจนะคะที่เขาเป็นห่วงไม่ยากให้หนูเหนื่อย แต่อีกใจหนูก็รู้สึกว่า อนาคตหนูไม่แน่นอนเลย เขาอยากให้หนูทำงานในออฟฟิต แบบพนักงานบัญชี ซึ่งหนูคิดว่าถ้าหนูทำหนูอาจไม่ได้ตำแหน่งนั้น หนูอาจจะต้องเข้าตำแหน่งอื่นก่อนและก็เรียนต่อไปด้วย ตรงนี้คือหนูส่งตัวเองเรียนะคะถ้าต่อป.ตรี เพราะไม่อยากรบกวนแม่ค่ะ แม่ต้องส่งน้องอีก2 คน
หนูเองว่าจะเรียนจนได้วุฒิ ป.ตรีมาอัพเงินเดินตำแหน่งได้บ้าง แต่แม่ก็ไม่เอาค่ะ เขาบอกวุฒิป.ตรีหางานยาก
ข้อจำกัดของหนูคือ หนูต้องทำงานแถวบ้านเท่านั้นค่ะ ไม่ต้องเสียค่าที่พัก รึจะไกลก็ได้แต่ต้องมีรถรับส่ง และไม่ใช่ฝ่ายผลิต หรืออยู่ในตำแหน่งที่พ่อแม่รับไม่ได้
ตอนนี้หนูเครียดเพราะหนูรู้สึกว่า หนูอยากทำกับที่บ้านมากกว่า หนูชอบทางนี้ หนูเอาค่าแรงถูกก็ได้ เพราะหนูไม่มีหนี้สินรึค่าใช้จ่ายรึสิ่งของที่หนูต้องซื้อในตอนนี้ หนูมีรถใช้เเล้ว หนูมีบ้านแล้ว อาจไม่ได้เป็นชื่อหนูแต่ที่บ้านมีรถหลายคันเลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องรีบซื้อ ตัวหนูเองหนูเองไม่ได้รีบรวยแค่อยากเริ่มต้นจากสิ่งที่ชอบ เก็บเงินจำนวนนึง ไปลงทุนสักอย่าง มีที่อยู่แล้วอาจจะเปิดร้านชานม รึร้านของชำสักร้านแล้วจ้างคนมาดูแล ส่วนหนูก็ทำร้านไม้ไปด้วย ทำไปเรื่อยๆจนมีเงินสักก้อนมาซื้อบ้าน-ซื้อรถ เป็นชื่อตัวเอง อาจจะนานหน่อย เพราะหนูไม่ได้หวังเงินเดือน จะให้หนูวันละ 300 ก็ได้ไม่มีปัญหาเลยค่ะ
หนูคิดว่าหนูไม่รีบค่ะพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยมีทรัพยสินเป็นชื่อของตัวเอง แต่ชีวิตหนูมันดูเป็นไปได้ยากทุกทางเลย หนูไม่มีทางเลือกเป็นของตัวเอง ต้องทำตามที่แม่บอกให้ทำ หนูรู้สึกว่าตัวเองต้องมาเริ่มจาก 0 ใหม่ทั้งที่ไม่จำเป็น หนูสามารถขึ้นมา
อีกเวลนึงได้จากการสนับสนุนของครอบครัว อีกอย่างคือการที่แม่เปลี่ยนใจกระทันหันแบบนี้ ทำให้น้องสาวอีกคนที่จบม.6 ไม่สามารถต่อมหาลัยในปีนี้ได้ จนต้องดรอปไปอีก เพราะที่บ้านก็บอกให้น้องไม่เรียนต่อเหมือนกัน จนตอนนี้บอกให้กลับไปเรียนก็ไม่ทันแล้ว นอกจากจะเข้าเอกชน ส่วนหนูในตอนนี้ก็ยังไม่ได้งานเลยค่ะ พ่อหนูเขาอยากให้ทำร้านไม้กับพ่อ เขาเลยบอกให้ทำไปก่อน แต่แม่อยากให้ออกไปทำงานที่อื่น พ่อเลยบอกรอพ่อหางานให้เดี๋ยวค่อยออกไป ตอนนี้หนูอยากจะร้องไห้ ไม่รู้จะเอายังไงเลยค่ะ หนูคิดว่าเหตุผลที่แม่อยากให้ทำที่อื่น อาจเป็นเพราะไม่อยากเสียค่าจ้างในส่วนของหนู แม่บอกว่าจะยุบร้านสาขาสอง ซึ่งหนูเสียใจมาก แต่แม่อาจจะสู้ค่าที่ไม่ไหวและเงินลงทุนก็ปาไปหลายแสน หนูก็เห็นใจเเม่ค่ะ แต่อีกใจพ่อก็อยากให้หนูทำ เขาอยากให้ลูกเดินตามเขาเก่งเหมือนเขาอันนี้หนูก็เข้าใจค่ะและหนูก็ยินดีเต็มใจที่จะทำเพราะหนูชอบ
แต่ตอนนี้หนูไม่เข้าใจว่า หนูควรเลือกที่จะออกไปทำข้างนอกจริงๆ หรือยืนยันกับที่บ้านไปเลยว่าหนูอยากทำงานกับพ่อจริงๆ ถ้าหนูทำงานกับพ่อหนูก็ลำบากใจเรื่องเงินเดือนเพราะหนูเองก็เป็นคนไม่ทวงเงินแม่อยู่แล้วถึงแม่จะชอบบิด และแม่เองก็อาจจะคิดว่าธุรกิจไม่มั่นคงพอและอยากให้หางานใหม่ แต่ถ้าออกไปทำงานข้างนอกหนูต้องทำตามเงื่อนไขของแม่ ซึ่งหนูว่ามันอาจจะยากถ้าพนักงานออฟฟิตรับวุฒิปวส คอม-ธุรกิจ แต่ต้องเป็นแถวบ้านอีกค่ะTT