ตอนแรกที่เราเลือกคุยเพราะคุยกันรู้เรื่อง ชอบอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน เลยไม่ได้ถามเรื่องงานว่าเขาทำงานอะไร เรามารู้ทีหลังว่าเขาไม่มีงานทำ อายุก็พอๆกันแต่เขาไม่ได้เรียนมหาลัย เราเคยบอกนะว่าทำไมไม่หางานทำเขาก็บอกเดี๋ยวหา เวลากินข้าวเราก็ออกตังค์ค่าข้าวให้เขาตลอดก่อน แล้ววันหนึ่งเขาพูดประโยคนี้ขึ้นมา "เธอทำงานเลี้ยงเค้าไปตลอดได้ไหม" เราอึ้งไปเลย เราก็ทำงานได้ไม่นานเหมือนกัน มันทำให้เราคิดทันทีว่าเราต้องการความสบายใจที่มีเขาอยู่แต่ต้องเลี้ยงเขาเหมือนลูกแบบนี้จริงหรอ คำตอบของเราคือ ไม่ค่ะ เราต้องการคนที่โตกว่านี้ ทำงานทำการเหมือนกัน ไม่ต้องมีเวลาให้กันตลอดแต่ต้องไม่ทำให้เราและเขาลำบากเรื่องการเงิน เรื่องยืมเงินเหมือนกัน เขาจะชอบขอยืมเงินไปทำอะไรไม่รู้เราก็ให้ยืมทำไปไม่เยอะหรอก พอทวงขอคืนก็บอกเดี๋ยวคืน คราวนี้จะจำไว้เลยว่า ถ้ามีแฟนจะไม่ให้ยืมตังค์แม้แต่บาทเดียว หาว่าขี้งกก็ว่าไปเถอะ เรื่องเงินๆทองๆถ้าเรารู้ตัวว่าเราไม่ได้มีมากขนาดให้คนยืมก็อย่าให้เขาเพราะความสงสารเลยมันจะทำให้เราลำบาก เจอแบบนี้เราเลยตัดสินใจเลิกกับเขาทันที มันเสียดายไหมก็เสียดายที่กว่าจะเจอคนที่ทำให้เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจในเรื่องอื่น พอมาพูดเรื่องเงินเราเปลี่ยนความคิดเลยว่าคนคนนี้ไม่เหมาะที่จะสร้างอนาคตกับเราหรอก

ตอนวัยเรียนเคยคิดว่าแค่รักกันชอบกันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมันก็คงพอแล้ว แต่โตมาเข้าสู่วัยทำงานสังคมเปลี่ยนไปความคิดก็เปลี่ยน เลยรู้ว่าตัวเองไม่ได้ต้องการความรักแบบแม่เลี้ยงลูก..