สวัสดีค่ะกลับมาอีกแล้ว เราอยากมาระบาย ทุกคนแค่อ่านก็ได้ ตามหัวข้อเลยค่ะเราไม่อยากอยู่บ้าน แม่เราเหมือนคนเป็นไบโพล่าร์เลยค่ะ บางทีก็ดีบางทีก็ร้าย แล้วเราก็คิดว่าแม่รักลูกลำเอียงด้วยค่ะ เวลาแม่คุยกับเรา แม่จะแทนตัวเองด้วยคำหยาบ กลับมาก็เอาแต่ด่าเรา พี่เราไม่เคยด่าเลยค่ะ แต่เวลาเราตอบโต้กลับ แม่เคยจะตบเราด้วย แต่พอเราเงียบ แม่ก็จะตบเหมือนเดิม บางทีเราก็กลัว กลัวเขาจะทำร้ายร่างกายเรา แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เวลาเราไม่อยากได้ยินสิ่งที่เขาพูด เราชอบเอาหูฟังมาเปิดเพลงฟังตลอดเลยค่ะ จากกระทู้อันก่อนๆ แม่เราบังคับให้เราไปเป็นแคดดี้ตั้งแต่13 แต่เราไม่อยากไป ที่ทำงานเรามีแต่คนอายุเยอะกว่าเรามาก บางทีเราก็กดดัน เราไม่ชอบเวลาต้องไปคุยกับคนอื่น นายเรามีแต่ผู้ใหญ่ ถ้าเราทำไม่ได้เรื่องบางทีก็โดนว่าเหมือนกันค่ะ เราเคยงอแงไม่อยากไป แต่เราโดนแม่ตีเฉยเลย ส่วนพ่อเราก็เข้าข้างแม่ ไม่ช่วยเราเลย แถมยึดโทรศัพท์เราไปอีก ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ทำงานที่อายุใกล้เคียงกับเรา แต่พอเราถามว่าเปรียบเทียบทำไม เราไม่ใช่เขา แม่ก็เอาแต่บอกว่าไม่มีค่าอะไรให้ไปเปรียบเทียบกับเขา บอกว่าเราติดเพื่อนทำตามเพื่อน เพราะว่าเพื่อนเราไม่ได้ทำงาน แม่เราเลยคิดแบบนี้ ส่วนเรื่องที่แม่คุยกับเรา แต่พอเวลาคุยกับพี่ก็พูดดีมาก หนูทำอะไรอยู่หรอลูก อันนี้เราน้อยใจมากๆ แม่ไม่เคยพูดกับเราดีๆเลย เราเป็นพวกเซนซิทีฟกับคำพูดมาก แม่พึ่งพูดใส่เราเมื่อกี้ พอแม่เราออกจากห้องไปน้ำตาไหลออกมาเองเลยค่ะ ตอนเขียนกระทู้นี้ก็ยังไหล ตอนที่เราไม่ได้ไปทำงาน เราอยู่บ้านเราทำงานบ้านทุกอย่างเลยค่ะ แม่เคยถามเราด้วยว่า มีเพื่อนมั้ย กลัวเราเป็นซึมเศร้า แต่เราคิดว่าเราน่าจะเป็นเพราะแม่มากกว่า ระบายแค่นี้พอค่ะเดี๋ยวมันจะยาวไป😞