สวัสดีค่ะ เราจะมาปรึกษาเรื่องครอบครัวคือพ่อแม่เราเเยกทางกันตั้งแต่เด็กเราอยู่กับแม่จนป.6เราเคยย้ายมาอยู่กับพ่อตอนป.2และพ่อชอบทำร้ายร่างกายเราช่วงป.6เราย้ายมาอยู่กับพ่อได้2-3ปีแล้วค่ะ คือเรื่องที่เราจะมาเล่านะคะคือพ่อเราเป็นคนที่ใช้อารมณ์เป็นหลักชอบทำร้ายร่างกาย และชอบขู่ตะคอก บางครั้งก็ทำลายข้าวของ เราไม่สนิทกับพ่อนะคะเพราะเรื่องต่างๆเราก็ต้องการความส่วนตัวเราโดนด่าโดนขู่ตะคอกต่างๆจนจิตใจเราแย่ต่อหน้าแม่พ่อเราจะทำเป็รดีและต่อหน้าคนอื่น พ่อเรามักเสียดายเงินกับสิ่งที่มอบให้เราเช่นค่าขนมเรื่องเงินเกี่ยวกับเรา แต่กลับใช้เงินบริการตัวเองแบบมีความสุขปล่อยให้เราทุกข์ บางวันอดๆแล้วชอบไปคุยกับแม่เราว่าเราใช้ตัวฟุ่มเฟือยทั้งๆที่เราแทบจะใช้เงินพ่อแค่ค่าขนมรรและกับข้าว ซื้อไข่มากินทั้งเดือนบางวันกินแค่1-2มื้อ เราอดข้าวเช้าตลอดจนถึงวันนี้เราพยายามปรับความเข้าใจคุยเรื่องต่างๆแต่พ่อกลับไม่สนใจไม่ฟังจนไม่นานมานี้ช่วงหลังๆพ่อเราทำที่เรากลัว วันนั้นพ่อเราโกรธอะไรไม่รู้แล้วมาทำลายประตูห้องมาตบหัวเราแรงนะคะ สองสามรอบพร้อมตะคอกด่าจนเรากลัวมากๆเราร้องไห้สั่นไปหมด จนพ่อเราพยายามเดินเข้ามาในห้องเราโดนพ่อเราใช้เครื่องวัดน้ำหนักขว้างใส่จนเจ็บพ่อเราบอกเราว่าไม่เคยสงสารเราเลยที่ผผ่านมาพ่อเรามักพูดคำทำร้ายจิตใจทำให้เราเสียสุขภาพจิต จะบอกให้เราทน เราทนมาตลอดค่ะ แล้วอาทิตย์นี้พ่อเราทำร้ายร่างกายเราอีก วันนั้นเราไปบ้านเพื่อนพ่อเราไปเตะบอลพอทีนี้เราคุยกับพ่อ พ่อบอกจะมารับๆ แต่ก็ไม่มาจจน4-5ทุ่มแต่ไม่มาสักที้ราเลยโทรตามแต่ไม่รับ ทักไม่ตอบสักชั่วโมงนึงเราเลยตัดสินใจกลับบ้านย่าของเพื่อนเราจึงให้พี่ชายเพื่อนเราไปส่งโดยที่มีเพื่อนเราซ้อนมาจนถึงบ้านตามปกติ ทีนี้พ่อเราโมโหมาตะโกนด่าเราเลยจึงตกใจเปิดประตูแล้วพ่อเราก็เดินเข้ามาทำร้ายร่างกายเราตบหัวกระทืบ พ่อเราถามว่าให้ผู้ชายมาส่งหรอเพราะส.ห ตรงนั้นแจ้งพ่อเรา ทีนี้เรากลัวไปหมดเราจึงบอกว่าให้คุยกับเพื่อนเราเราถามเพื่อนเราต่างๆว่าคนมาส่งคือพี่ชายใช่มั้ย เพื่อนเราก็ตอบใช่ทำไม เราบอกขอคุยกับย่าหน่อยทีนี้พ่อเราก็คุยแล้วคุยกับย่าเพื่อนเราอย่างดี ทีนี้ก็มองเราแบงโมโหเหมือนจะตีเราอีกครั้ง เราจึงเงียบ จนใกล้สิ้นสายพ่อเราทำเหมือนเข้าใจพอสิ้นสายพ่อเราก็ออกไปแล้วด่าทอเราต่างๆก่อนจะออกไป เรากลัวจนแพนิค ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนคนจะตายเหมือนหัวใจโดนแทงเหมือนใจสลาย พ่อเรามาถามเราแล้วเราบอกไม่ต้องมายุ่งพ่อทำหนูไว้ แล้วพ่อเราจึงถามทำอะไรไว้ เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ใช่ค่ะ พ่อเราพยายามทำดีแต่เรากลัวจนชอบเดินออกห่างเหมือนคนเสียสติ แล้วชอบพูดออกไปว่าพ่ออย่ามายุ่งกับหนู เราไม่กล้าคุยกับเพื่อนอีกคนนั้นเพราะเรากลัวว่าเขาจะรังเกียจที่เรามีพ่อแบบนี้เราคิดมากไปต่างๆนาๆไปหมด เราไม่มีที่พึ่งเลยค่ะแม่ก็ไม่สนใจสุดท้ายนี้เราอยากสอบถามว่าเราผิดมั้ยคะ😓