.

ผลการศึกษาวิจัยอดีตที่ผ่านมา 20 ปี พบว่า
การนำหมาป่ากลับคืนสู่วนอุทยานแห่งชาติ
Yellowstone National Park
ช่วยให้ระบบนิเวศทั้งหมดเจริญเติบโต

การศึกษาวิจัยใหม่คำนวณผลกระทบ
ในระยะยาวของการนำหมาป่า
กลับคืนสู่ Yellowstone National Park
หลังจากที่นำหมาป่ากลับมาในทศวรรษ 1990
ช่วยให้ต้นไม้พุ่ม/ต้นหลิว Willow shrubs
ในแหล่งที่อยู่อาศัยของลำธาร
เจริญเติบโตงอกงามยิ่งกว่าเดิม
ต้นไม้เหล่านี้เป็นอาหารของสัตว์ป่าหลายชนิด

.
.

การศึกษาวิจัยใหม่พบว่า
การนำหมาป่ากลับคืนสู่
Yellowstone National Park
ส่งผลดีต่อระบบนิเวศทั้งหมด
การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่า
การกลับมาหรือการสูญเสีย
ผู้ล่าชั้นยอดส่งผลกระทบต่อ
ห่วงโซ่อาหารทุกส่วนได้อย่างไร

ในช่วงปี ค.ศ. 1920 
หมาป่าสีเทา Canis lupus
ไม่มีอยู่ในอุทยานแห่งชาติเยลโลว์สโตน
และเสือพูมา Cougar (Puma concolor)
ก็มีอยู่จำนวนน้อยมากในตอนนั้น
เพราะรัฐบาลมีนโยบายควบคุม
จำนวนสัตว์นักล่าขนาดใหญ่

กวางเอลก์เทือกเขาร็อกกี
Cervus canadensis
จึงใช้ชีวิตโดยไร้ฝูงหมาป่า
ซึ่งส่งผลให้จำนวนพืชบางส่วนลดลง
การสูญเสียต้นไม้และพุ่มไม้บางส่วน
ส่งผลให้จำนวน Beaver
ได้รับผลกระทบจากการไร้ไม้ทำเขื่อน

ลำดับเหตุการณ์นี้เรียกว่า Trophic cascade
ซึ่งการกระทำของสัตว์นักล่าชั้นยอด
จะส่งผลทางอ้อมต่อสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ
ที่อยู่ต่ำกว่าในห่วงโซ่อาหาร
ส่งผลให้ระบบนิเวศทั้งหมด
ได้รับผลกระทบในที่สุด

เหตุการณ์ Trophic cascade
ที่คล้ายคลึงกันนี้ได้สร้างผลกระทบ
ระบบนิเวศในอุทยานอื่น ๆ เช่น
Olympic National Park ในรัฐ Washington
หลังจากที่หมาป่าหายไป 
.
.

การฟื้นฟูสมดุล

ในช่วงทศวรรษ 1980 
จำนวนเสือพูมาในเยลโลว์สโตน
เริ่มฟื้นตัว พร้อม ๆ กับหมาป่า
(ที่นำเข้ามาจากแคนนาดา)
ที่ถูกปล่อยกลับคืนสู่ธรรมชาติ
ในปี 1995 - 1996

แต่บรรดานักวิทยาศาสตร์ไม่แน่ใจว่า
การกลับมาของสัตว์กินเนื้อเหล่านี้
จะช่วยฟื้นฟูสมดุลให้กับระบบนิเวศ
ของวนอุทยานแห่งชาติได้หรือไม่

การศึกษาใหม่ที่ตีพิมพ์
เมื่อวันที่ 14 มกราคม 2025 ในวารสาร
Global Ecology and Conservation
ได้ใช้ข้อมูล 20 ปีตั้งแต่ปี 2001-2020
เกี่ยวกับไม้พุ่มวิลโลว์ Salix
ตามลำธารในเยลโลว์สโตน
.
.

นักวิจัยได้ศึกษาปริมาตรของ
เรือนยอดของต้นหลิว
พื้นที่ทั้งหมดที่กิ่งก้าน ลำต้น
และใบของไม้พุ่มครอบครอง
การวัดปริมาตรของเรือนยอด
ทำให้ผู้วิจัยคำนวณชีวมวล
โดยรวมของไม้พุ่มได้ ซึ่งได้แก่
ปริมาณของสารอินทรีย์ที่มีอยู่
ในระดับพืชในห่วงโซ่อาหาร
และพลังงานที่จะถูกส่งต่อ
ผ่านห่วงโซ่อาหารเมื่อสัตว์กินพืชเหล่านี้

หมายเหตุ

การตรวจสอบวัดชีวมวลอาหาร
จากมูลสัตว์ที่ผ่านการย่อยสลาย
โดยใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ดังนี้

1.    การวิเคราะห์ชีวมวลอาหาร
เก็บตัวอย่างอาหารที่สัตว์กิน เช่น
หญ้าหรือพืชอาหารสัตว์
จากนั้นนำไปอบแห้งในตู้อบลมร้อน
ที่อุณหภูมิ 60-75 องศาเซลเซียส
จนกระทั่งน้ำหนักคงที่ เพื่อวัดปริมาณ
ความชื้นและสารอินทรีย์

วิเคราะห์องค์ประกอบทางเคมี เช่น
ไนโตรเจน ฟอสฟอรัส และโพแทสเซียม
โดยใช้วิธี Kjeldahl หรือ Walkley and Black

2.    การวิเคราะห์มูลสัตว์
เก็บตัวอย่างมูลสัตว์ นำไปอบแห้ง
เพื่อลดความชื้นและวิเคราะห์สารอินทรีย์
ที่เหลืออยู่ในมูล
ใช้เครื่องมือวัดค่า
ความเป็นกรด-ด่าง (pH)
และค่าการนำไฟฟ้า (EC)
เพื่อประเมินคุณสมบัติของมูล

3.    การเปรียบเทียบก่อนและหลังการย่อย
เปรียบเทียบองค์ประกอบทางเคมีของ
อาหารก่อนและหลังผ่านระบบย่อยของสัตว์
เพื่อคำนวณปริมาณสารอาหารที่ถูกดูดซึม
และทึ่เหลือในมูลสัตว์

4.    การตรวจสอบผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม
วิเคราะห์ปริมาณคาร์บอนหรือไนโตรเจน
ในชีวมวลเพื่อประเมินผลกระทบต่อดิน
และระบบนิเวศ

ขั้นตอนเหล่านี้ช่วยให้เข้าใจประสิทธิภาพ
การใช้ชีวมวลของสัตว์และผลกระทบต่อ
สิ่งแวดล้อมได้อย่างแม่นยำในระดับหนึ่ง
.
.

" เทือกเขาทางตอนเหนือของ
เยลโลว์สโตนเป็นห้องทดลองธรรมชาติ
ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการศึกษา
ผลการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้
เป็นหนึ่งในไม่กี่แห่งในโลก
ที่เราสามารถสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น
เมื่อกลุ่มนักล่าชั้นยอด เช่น
หมาป่าและเสือพูม่า (ห่วงโซ่ด้านบน)
ได้รับการฟื้นคืนชีพหลังจากหายไปนาน 

บทเรียนที่เราเรียนรู้จากที่นี่
จะนำไปใช้กับระบบนิเวศอื่น ๆ ทั่วโลกได้

การวิเคราะห์พบว่าปริมาตร
ของเรือนยอดต้นหลิวเพิ่มขึ้น 1,500% 
ตามลำธารตลอดระยะเวลาการศึกษา 
ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการฟื้นตัว
ที่สำคัญของไม้พุ่มเหล่านี้ 

การศึกษาเชื่อมโยงการฟื้นตัวที่สำคัญ
ของไม้พุ่มต้นหลิวนี้กับการลดลง
ของกวางเอลก์ที่ถูกสัตว์นักล่ากำจัด
อิทธิพลจากการกลับมา
ของนักล่าในภูมิภาคนี้
ทำให้ต้นหลิวเติบโตได้ดีในบางพื้นที่

ผลลัพธ์ที่น่าทึ่งที่สุดประการหนึ่งคือ
ความแข็งแกร่งของน้ำตกแห่งสารอาหาร
การที่ยอดต้นหลิวเพิ่มขึ้น 1,500%
ถือเป็นตัวเลขที่มาก นับเป็นผลกระทบ
จากการเปลี่ยนแปลงสารอาหาร
ที่รุนแรงที่สุดอย่างหนึ่ง
ที่มีรายงานในเอกสารทางวิทยาศาสตร์

บริเวณริมลำธารเหล่านี้เป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ 
แต่สำคัญมากของภูมิประเทศเยลโลว์สโตน 
ซึ่งเป็นแหล่งอาหารและแหล่งที่อยู่อาศัย
ของสัตว์ป่าหลากหลายสายพันธุ์จำนวนมาก

การศึกษาของเรายังเน้นย้ำถึง
ความสำคัญของการติดตามในระยะยาว
การเปลี่ยนแปลงของระบบนิเวศเหล่านี้
ไม่ได้เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน
และการทำความเข้าใจ
การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้
ต้องอาศัยความอดทนและความพากเพียร

เรื่องราวของเยลโลว์สโตนยังคงดำเนินต่อไป
และจะเป็นเรื่องน่าสนใจ
ที่จะได้เห็นว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป ”
William Ripple  นักนิเวศวิทยา
Oregon State University
ตอบกลับทาง Email กับ Live Science
.
.

ขณะนี้ William Ripple และทีมงาน
ต้องการสำรวจว่าปัจจัยอื่น ๆ เช่น
การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ
และจำนวน American Baison ที่เพิ่มขึ้น
จะส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลง
สารอาหารเหล่านี้อย่างไร
และจำนวนบีเวอร์ ส่งผลต่อ
ภูมิประเทศและระบบนิเวศอย่างไร 
.

เรียบเรียง/ที่มา

Livescience
.

.