หนูตั้งกระทู้นี้เพราะหนูเครียดนิดหน่อยค่ะ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากค่ะ ถถถ เพราะว่าทุกคนเค้าก็เครียดกันหมดเลย อยากให้พี่ๆเพื่อนๆมาแชร์กันค่ะเผลอจะได้แชร์ความรู้สึกให้กันระบายค่ะ เริ่มจะหนูนะคะ

หนูอายุ15คะ ไม่ได้ไปโรงเรียนคะเรียนที่บ้านหัวช้าด้วย จริงๆไม่ได้ลาหรือขี้เกียจนะคะโดนไล่ออกค่ะ🥲 หนูไปกระโดดตึกคะจากชั้น3คิดว่าตายแน่ๆแต่ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย ตกลงมาใส่ที่กันฝนค่ะขาไม่หักมีแต่แผลที่ขา ไม่บาดเจ็บอะไรเลยบ้านเรียกอีบุญรอด ถถถ แต่ลงมาร้องไห้นะคะไม่ได้เจ็บคะแต่โกรธตัวเองไม่ได้คิดว่าเดี๋ยวแม่เสียตัง(ไม่คิดว่าชั้น3จะไม่ตาย) หนูลงมาแบบไม่ได้เขียนจดหมายอะไรเลยค่ะอยากตายเงียบๆไม่ทิ้งดราม่า เข้าโรงพยาบาลทำแผลนอนโรงพยาบาล โรงเรียนไล่ออกโดนไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชต่อค่ะ หนูเศร้ามากจากเด็กเกรดดีมาตลอดกลายเป็นเด็กไม่มีโรงเรียนอยู่คะ ไม่รู้ว่าตัวเองทำไมไม่ตาย แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองเป็นซึมเศร้า คนเรามันบอบบางมากขนาดนี้เลยหรอค่ะ ในตอนนี้เราก็โตมาเหมือนเด็กปกติค่ะ พ่อแม่ทะเลาะกันเคยพยายามมองพ่อตัวเองเป็นคนดีด้วยนะคะ จำได้ว่าแม่เคยพาหนี โดนเอาปืนมาขู่ตายค่ะตอนนั้นไม่ถึง10มั้ง โตมาแบบไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าเราตอนไหน พ่อแม่ทะเลาะกลัวจนชิบ กลัวพ่อตัวเองต้องเก็บกรรไกรเก็บมีด หนีมานอกบ้านแต่สุดท้ายเขาก็ทุบขวดมาตีแม่คะ หนูตั้งใจมากอยากให้พ่อแม่สนใจอยากมีชีวิตดีๆไม่ค่อยมีเพื่อนเลยค่ะ ชีวิตมีแต่ตัวหนังสือกับเกรด เสียดายที่ไม่ได้ไปดูหนังกับเพื่อนตอนนั้นมาก ต้องมานั่งดูพ่อเตะน้องชาย พ่อหนูน่ากลัวมากสำหรับหนูคะ หนูไม่รู้ว่าครอบครัวอื่นเป็นไงคะ หนูแอบในห้องตัวเองตลอดกลัวพ่อไม่อยากเจอ เขาถีบแม่ ตีแม่ ถีบน้องค่ะ มีหนูคนเดียวที่หนีตลอดน้องตัวเล็กๆยังช่วยแม่จนตัวเองเจ็บ รู้สึกแย่มากค่ะ มีช่วงนึงเราคิดว่าพ่อดีขึ้นค่ะเขาหลอกครอบครัวว่ามีงานแล้ว(แต่ก่อนว่างงาน) สุดท้ายคือแอบครอบครัวขอเงินปู่ย่ามาตลอด มี2บ้าน ตอนกลางคืนมาอยู่กับครอบครัวเรา ตอนเช้าไปอยู่กับอีกครอบครัวนึงส่งเงินจนลูกเมียน้อยเรียนจบ ลูกแท้ๆเรียนโรงเรียนรัฐถูกๆหนูลืมเล่าว่า ครอบครัวหนูต้องย้ายไปๆมาๆค่ะเพราะไม่มีเงิน จากเคยมีบ้านกับรถ2ไม่ผ่อนด้วย โคตรจะชีวิตพังเป็นปัญหาของผู้ใหญ่ แต่หนูต้องเรียนค่ะ ตอนเด็กๆอยากเป็นหมอค่ะ เพราะแม่พาดูอะไรไม่รู้จำไม่ได้ ถถถถ เลยเก็บเกรดตั้งแต่ประถม ตอนนี้พอแล้วอนาคตทำไงก็ได้ให้รอด หนูเป็นซึมเศร้าพ่อไปตีแม่คะบอกแม่เลี้ยงหนูไม่ดี ไม่ได้กินยาค่ะไม่รับยาไม่ได้ไม่มีรถอยู่บ้านนอก :/  ไม่เรียนบ้านนอกโดนบูลี้ พูดอีสานไม่ได้ฟังอีสานไม่ได้ โดนลวนลามด้วยค่ะจับนมจูบปากขยะแขยงถึงทุกวันนี้ แม่บอกคนทำเขารู้สึกผิดร้องไห้ก็ยอมๆไปค่ะ ใจก็โกรธแต่รักแม่ค่ะชีวิตมีแค่เค้ายอมทุกอย่าง จริงๆถ้าไม่หลอกแล้วหนีมาหนูคงต้องข่มขืนไปแล้ว มีแต่คนบอกทำไมไม่สู้หนูม2ค่ะ คนเดียวโดนบนรถขึ้นครั้งแรกเขาล็อกประตู ทำไมต้องถามหนูค่ะหนูก็กลัวแต่คิดแล้วมันไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายเราก็อยู่ในรถเขาที่มันก็ไม่มีคน มืดหนูไม่รู้ทางหนีไปก็หาบ้านไม่เจอ เจอแต่เรื่องแย่เรียนขอบตาดำยังโดนบอกว่าติดยา กระโดดตึกฆ่าตัวตายคนก็ถ่ายบอกว่าหนูโดนข่มขืนจนท้องแล้วมากระโดดตึก ทำไมคนเราถึงหัวเราะกับอะไรแบบนี้ค่ะ ยังมีอีกหลายเรื่องเลยค่ะ แต่ก็เรื่องพื้นๆ เพราะหนูไม่มีแฟน ไม่กิน ไม่บุหรี่ค่ะ เพื่อนในห้องชวนไปเที่ยวกินเหล้าไม่ไปโดนเมินโดนเกลียด หงุดหงิดค่ะ เด็กคือเด็ก แฟนกับสารเสพติดมันจำเป็นหรอค่ะ? พ่อก็ติดยาหนูไม่เห็นจะติดเลย แถวหนูอยู่เขาท้องกันตอน13-14คะ มาจากเมืองมีแต่คนด่าลูกหนู หาโรงเรียนใหม่ค่ะตอนนี้โรงเรียนที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต