เกิดมาคนเดียว ตายไปก็ไปคนเดียว การอยู่คนเดียว การไม่คลุกคลีกับหมู่คณะ จึงเป็นสิ่งที่อริยบุคคลใฝ่หา

พอดีได้ไปดูการแข่งขันเกมของฝรั่งอังม้อ
ผู้แข่งเก่งมาก ทำอะไรได้หลากหลายอย่าง ผ่านเข้ารอบตลอด
แต่พอเจอด่านที่ต้อง อยู่คนเดียว ไม่มีอะไรเลย นอกจากอาหารประทังชีวิต และที่พักอาศัย
หนังสือ มือถือ สมุดโน๊ต ฯลฯ ไม่มีอะไรทั้งสิ้น

ทั้งสองคนทั้งชายและหญิง จิตตกมาก อยู่คนเดียวจนแทบคลั่ง
ชายตะโกนว่า อยู่คนเดียวววววววโว้ย
หญิงบ่นว่า เหงาจังไม่มีคนคุยด้วยเลย

อันนี้ถ้าเป็นผมนะ ส่วนตัวผมชอบเลย สบายมาก ไม่ต้องการอะไร
ขอแค่มีที่นอนสบายหน่อย หมายถึงอากาศดี ไม่มียุงแลงมารบกวน
มือถือไม่เอา หนังสือไม่ต้อง ผมก็จะกินๆนอนๆ พอเริ่มเบื่อก็จะเดินจงกรม และมานั่งสมาธิ
ฝึกแยกธาตุ แยกขันธ์ให้ชํานาญ สังเกตจิต ดูอารมณ์ เสริมปัญญา

เมื่อยก็เดิน เหนื่อยก็นั่ง ปวดก็นอน ผมว่าอยู่ได้สบายๆ อยู่จนคู่แข่งทนเหงาไม่ไหว ขอยอมแพ้ไปเอง
ส่วนตัว เคยไปปิดวาจาอยู่สี่วัน สบายๆเลย สี่วันไวมาก จะนานกว่านี้ก็ลาหยุดไม่ได้
ขอเล่าสู่กันอ่าน เดี๋ยวจะสมัครไปแข่ง แล้วร้องเพลงพี่ปูทั้งวันเลย
"อยู่คนเดียวโดดๆ
ไม่โลด ไม่โผน
ไม่เดือด ไม่ร้อน
เรื่อยๆ เอื่อยๆ..."


คลิกเพื่อดูคลิปวิดีโอ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่