คำว่า "วิกาล" ในพระไตรปิฎกและพระวินัยปิฎกมีความหมายที่ชัดเจน ซึ่งหมายถึง เวลาหลังเที่ยงวัน และการห้ามทานอาหารในช่วงเวลานี้ โดยจะนับจาก เวลาเที่ยงวัน (เที่ยง) ไปจนถึงรุ่งเช้า ต่อไป

1. ความหมายของคำว่า "วิกาล"

ตามพระไตรปิฎก, คำว่า "วิกาล" หมายถึง "เวลาหลังเที่ยง" หรือ "ช่วงเย็น" ซึ่งเป็นเวลาที่ภิกษุหรือฆราวาสผู้ถือศีล ห้ามทานอาหาร ตามข้อกำหนดของพระพุทธเจ้า

วิกาล เริ่มจาก เวลาเที่ยง (12.00 น.) และ สิ้นสุดที่รุ่งสาง (ประมาณ 6 โมงเช้า) โดยในช่วงเวลานี้ ภิกษุและฆราวาสที่ถือศีลจะต้อง งดการทานอาหาร หรือเก็บอาหารไว้ทานตอนเย็น

2. การนับเวลาในพระไตรปิฎก

ใน พระวินัยปิฎก มหาวรรค ได้กล่าวถึงคำว่า "วิกาลโภชนา" ซึ่งหมายถึง การทานอาหารในเวลาหลังเที่ยง (หลังจากเวลาเที่ยงวัน) โดยภิกษุและผู้ถือศีล 8, 10 จะต้อง หลีกเลี่ยงการทานอาหารในช่วงเวลานี้ เพราะจะเป็นการทำลายศีล

3. หลักการที่ระบุในพระวินัยปิฎก

ใน พระวินัยปิฎก กำหนดว่า วิกาล เป็นช่วงเวลาที่ เริ่มจากเวลาเที่ยงวัน (12:00 น.) ไปจนถึง รุ่งสาง (ประมาณ 6 โมงเช้า) ซึ่งในช่วงเวลานี้ ภิกษุหรือฆราวาสผู้ถือศีลไม่ควรทานอาหารหรือดื่มน้ำที่มีสารอาหาร (ที่มีพลังงาน)

4. สรุป

วิกาล เริ่มตั้งแต่ เวลาเที่ยงวัน (12:00 น.) ไปจนถึง รุ่งสาง (ประมาณ 6:00 น.) ซึ่งระยะเวลานี้ ห้ามทานอาหาร ตามหลักการในพระไตรปิฎกและพระวินัยปิฎก รวมทั้งห้ามเก็บอาหารไว้ทานตอนเย็น หรือทานอาหารหลังเที่ยงอย่างเด็ดขาด