สวัสดีค่ะเรามีเรื่องทุกข์ใจอยากจะปรึกษาค่ะ เรากับแฟนคบกันจะได้2ปีแล้วแต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็มีคบๆเลิกๆกันมาแล้ว1ครั้ง นิสัยเรากับเขาค่อนข้างต่างกันมากค่ะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างใจร้อน งี่เง่า ถ้าถามอะไรก็ต้องตอบเดี๋ยวนี้ เอาง่ายๆคือค่อนข้างแย่ค่ะ ส่วนแฟนเราเป็นคนที่เฉยชา ใจเย็นไม่แคร์ไม่สนอะไรทั้งสิ้นและก็ไม่ชอบอธิบายอะไรใช้ความเงียบจบทุกอย่าง ตลอดเวลาที่คบกันมาถ้าเวลาทะเลาะกันก็จะวนลูปที่เราจะร้องไห้อ้อนวอนคุยกับเขาให้เขาใจแต่เขาก็จะเมินเฉยและปล่อยให้เราหยุดร้องไห้เอง คือแต่ก่อนเรานิสัยแย่มากๆเลยนะคะเรายอมรับเลยค่ะ ยกตัวอย่างเช่น..ถ้าทะเลาะกันแล้วเขาไม่คุ้นกับเราเราก็จะโวยวายทำลายข้าวของ ทำร้ายตัวเอง ประชดประชัน จนมันมีอยู่วันนึงที่เขาบอกว่าเออไม่ไหวกับนิสัยแบบนี้ของเราแล้วเขาขอจบนะ เราก็เลยอธิบายในส่วนของเราไปว่าทำไมถึงเป็นแบบนั่น
จนสุดท้ายเราก็ต่างคนต่างนอมรับว่าผิดกันทั้งคู่ หลังจากนั้นมาเราก็ไม่เคยเอานิสัยเดิมกลับมาใช้เลย ไม่โวยวาย คือเราปรับเปลี่ยนจนเป็นคนใหม่ไปเลย แต่เขา..ยังเหมือนเดิม เราก็เลยบอกไปว่าไม่ไหวนะพอจะปรับให้กันได้มั๊ยและเขาก็รับปากแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ หลายสิ่งหลายอย่างทำให้เรารู้ค่ะว่าเราไร้ค่าจริงๆ เราร้องไห้แล้วจะปวดหัวแต่เขาก็ปล่อยให้เราร้องอยู่แบบนั้น เราปลุกให้เขาตื่นมาคุยกันดีๆแต่เขาสะบัดออก เราพยายามถามว่าทำไมๆคุยกันดีๆได้มั๊ยแต่คำตอบที่ได้คือคำว่ารำคาญ เรารู้ทุกอย่างแหละค่ะ ขนาดยาโรคประจำตัวที่เรากินทุกวันเขายังไม่รู้เลยว่าเรากินยังไง การ์ดวันเกิดที่เราทำให้เขายังทิ้งลงถังขยะ ไม่แท็กหาไม่มีตัวตนทั้งในชีวิตจริงและโซเชียล คือมันเป็นแบบนี้มาตลอด เราก็ได้แต่ตั้งคำถามว่ามันเป็นเพราะอะไร บางทีทะเลาะกันเขาก็ขนเสื้อผ้าจะไปจากเราสุดท้ายเราก็กอดขารั้งเขาไว้เอง เราเคยแกล้งบอกเลิกเขานะคะ เขาก็ตอบว่าเลิกดิ ทั้งหน้าตาท่าทางและน้ำเสียงคือบ่งบอกเลยว่าไม่ได้ต้องการเรา คือในชีวิตเขาไม่จำเป็นต้องมีเราอ่ะค่ะ
จนล่าสุดวันนี้เราเล่นโทรศัพท์แล้วเราไปเห็นรูปในไอจีที่เราเคยลง มันเป็นรูปที่แบบถ่ายคลิปใส่เสื้อเอวลอย เอาง่ายคือค่อนข้างจะไม่ดีอ่ะค่ะแต่คือเราลบและก็ไม่ได้ลง แล้วเราก็หลับตั้งแต่หัวค่ำส่วนเขาก็เป็นคนแคปไว้ พอเราพักเที่ยงเราก็ไปถามว่านี่เออแคปไว้หรอ ทำไมถึงชอบไปรื้อฟื้นอดีตที่ไม่ดีของเรา บางเรื่องมีไรถามกันตรงๆก็ได้ ทำไมถึงชอบตัดสินเราทั้งที่เรายังไม่ได้พูด อดีตเรามันอาจจะแย่เราถึงไม่อยากจะรับรู้มันแต่เธอกลับไปรื้อฟื้นมันขึ้นมา เราเจ็บปวดยังไม่พอหรอ สรุป..เขาเงียบตามเคย เราก็พยายามถามๆๆๆ แต่เราไม่ได้โวยวายหรือใช้อารมณ์แบบแต่ก่อน เรานั่งร้องไห้ต่อหน้าเขาแต่เขากลับนั่งเล่นโทรศัพท์น่าตาเฉย คือตอนนั้นเราโคตรเสียใจเลยกับการกระทำเขา คือเรารู้แล้วว่าเราไร้ค่าขนาดไหน จนสุดท้ายเราถามเขาว่าจะคุยกันดีๆหรือจะไปจากกันเขาก็บอกว่า..ไปจากกัน เราใจแทบสลาย แต่เรากลับไม่โวยวายใช้น้ำตาและความเงียบปลอบตัวเอง คือเรารู้ค่ะว่าเขาไม่ต้องการเราแล้วแต่สำหรับเราถ้าเราไม่มีเขาเราก็ไม่รู้จะอยู่ได้ยังไง เรากลัวว่าเราจะไม่เก่ง กลัวว่าถ้าไม่มีเขาเราจะไม่มีความสุข กลัวในทุกๆสิ่ง เราไม่มีที่จะไป ไม่มีใคร ไม่มีอะไรสักอย่าง ปต่คนที่อยู่ข้างๆเรากลับไม่ต้องการเราแล้ว มันทรมานมากเลยค่ะที่จะต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเราแต่เราก็ออกมาไม่ได้สักที ตลอดเวลาที่ผ่านมามันโคตรทรมาน มีวิธีไหนบ้างที่จะทำให้เราหลุดพ้นจากคนแบบนั้นและกลับมามีความสุขเหมือนเดิม เราเหนื่อยมากเลยค่ะ