จะมาเล่าชีวิตที่อยู่ในกรอบของร.รประจำกีฬานะคับก็อยากรู้คับว่าโลกเรามาไกลขนาดนี้ยังมีพวกคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นรุ่นพี่เเล้วจะทำอะไรกับรุ่นน้องก็ได้ทุกอย่างทั้งใช้ซักผ้าบ้างใช้รีดผ้าบางใช้ล้างจานหม้อที่ตัวเองกินบ้างใช้รุ่นน้องซื้อของให้บ้างใช้นู้นใช้นี่ใช้นั้นบ้างพอคนที่เป็นรุ่นน้องไม่พอใจหรือไม่อยากทำก็ซ้อมรุ่นน้องบ้างให้กางมุงเป็นชั่วโมงบ้างอัดเตะต่อยบ้างให้ลุกนั่งบางตามที่ตัวเองพอใจกฎเเบบนี้มันยังมีอยู่หรอคับเป็นทั้งผู้หญิงเเละผู้ชายเลยทางนี้ถามครูครูก็บอกว่าเป็นเเบบนี้มาตั้งนานเเล้วเเต่ก็ไม่คิดจะเเก้ไข้ปัญหาคับครูส่วนใหญ่ดูสนิดกับรุ่นพี่มากเลยคับย่อตลอดพวกผมก็ไม่รู้จะทำไงบอกผ.ป.คเเล้วผ.ป.คก็ไปคุยกับครูครูก็เอามาบอกรุานพี่พวกผมก็โดนซ้อมอีกผมมาเรียนกีฬามาเล่นกีฬานะคับไม่ได้มาเป็นทาสต้องมารับใช้พวกคุณมันไม่ควรจะมีอะไรเเบบนี้นะคับ
กฎของร.รอีก ผู้ชายม.ต้น ผมทรงเกรียไวหน้าได้นิดนึง/ผม.ปลายรองหวีเบอร์1 ผู้หญิงม.ต้น ลงมาจากติ่งหู้1ข้อนิ้ว/ม.ปลายอิสระ รู้ครับว่ามันจะดูเรียบร้อยเเต่นี่มันยุคไหนสมัยไหนเเล้วคับมันก็ความมั่นใจของเด็กนะคับทรงผมมันไปมีปัญหาอะไรกับการเล่นกีฬากับการเรียนหรอคับร.รกีฬาอื่นได้ไว้ผมอิสระเเล้วคับ ร.รกีฬาตรังยังไม่ได้เลยคับพอโดนเเบบนี้อยากออกทางร.รก็บอกว่า ต้องจ่ายตรังคับเพราะเป็นโรงเรียนรัฐอัดฉีดต้องจ่ายเป็นเทอมละเป็นหมื่นคับทุกคนคิดว่าเรื่องที่ผมเล่านี้มันมีปํบหาที่ผมหรือเปล่าคับ