เล่าชีวิตของฉันในวัย 25 .ชีวิตเราเกิดมาก็โดนทิ้งทั้งพ่อและแม่ตั้งแต่ได้ไม่กี่เดือน เเต่ดีที่เพื่อนของแม่รับเลี้ยงเรามาตั้งแต่ตอนนั้น  ฐานะก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่เราก็มีความสุขมาก พ่อแม่บุญธรรมเลี้ยงดูเราอย่างดี ต่อมาเขาก็ได้ส่งเราเรียนรร.เอกชน ถึงเขาไม่ได้ร่ำรวยแต่เขาก็พยายามเลือกสิ่งที่ดีอยากให้เราได้เจอสังคมดีๆ  พอวันนึงพ่อบุญธรรมที่เป็นเสาร์หลักได้ล้มป่วยจนติดเตียง แม่บุญธรรมก็ต้องกลายเป็นเสาร์หลักเลี้ยงดูเราเเละพ่อ ทำงานเพียงคนเดียว เราเริ่มศึกษาต่อ ปวช. ก็เรียนถึงปี1 แม่เราก็เริ่มไม่มีเงินส่งเราเรียน เราก็กู้ กยศ.เรียน แต่เงินที่ได้จาก กยศ.ต้องเอาไปจ่ายค่าเทอมเพื่อเอาวุฒิจากที่เก่าก่อน แต่แม่บุญธรรมเราก็ไม่ได้เอาไปจ่าย เขาอาจจะมีอะไรที่จำเป็นกว่าถึงเอาไปใช้ก่อน ต่อมาเราก็ออกจากวิลัย ออกมาทำงานตามร้านอาหาร แม่เราก็เปิดร้านขายอาหารก็เป็นหนี้รายวัน จนต้องหนี ก็ย้ายมาเริ่มต้นใหม่ จนเราได้งานประจำหลังเลิกงานเราก็ไปขายของตามตลาดนัด  แม่เราก็ไปขายด้วยแต่คนละร้าน แม่ก็เริ่มกู้รายวันอีก จนเยอะแทบจะไม่ไหว เราเลยไปกู้ธนาคารมาปิดให้ยอดหลักแสน ต่อแม่ก็ย้ายมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เริ่มขายได้เยอะก็ยิ่งลงเยอะ พอช่วงไหนที่มันขายไม่ดี แต่ยังลงเยอะเหมือนเดิมหลังๆแม่ก็เริ่มไปกู้มาอีก ดึงเงินจากเราบ่อยๆเราก็เริ่มสงสัยเราถึงรู้ว่าเขาได้กลับไปกู้อีกครั้งแต่ครั้งนี้ดีที่ยังไม่เยอะ แต่นั้นแหละ มันเป้นความเครียดที่เป้นหนี้ไม่จบไม่สิ้นชีวิตต้องดิ้นรนตลอดเวลา บางทีเหนื่อยละท้อแต่ก็ต้องสู้ ชีวิตฉันไม่เคยได้พักคิดอยู่ทุกวันจะหาเงินจากไหน จะให้พอ ไม่เคยได้มีความสุขอย่างที่ต้องการ ไม่เคยจะซื้อของแพงให้ตัวเองสักชิ้น เพราะกลัวเงินจะหมด บางคนบอกเขาเคยตัวต้องปล่อย เเต่เราคิดอาจจะเป็นสิ่งที่เราต้องตอบแทนเขาที่เขารับเรามาเลี้ยง เหมือนฉันยกทั้งชีวิตให้เขาไปแล้ว